สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 97

"ฮ่าๆๆ สบายใจได้ ผมจะดูแลความรู้สึกของทุกคน" คุณชายไคหัวเราะเสียงดัง

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ซูเหยียนก็โมโหจนตัวสั่น

แต่หลินหยางเงยหน้าขึ้น มองไปทางคุณชายเยว่และพูดอย่างนิ่งเฉย: "ทำไม? คุณมีเงินมากนักหรอ?"

เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็อึ้ง

คุณชายเยว่นั่นผงะเช่นกัน หลังจากนั้นเขาก็ได้สติ ยิ้มและพูด: "ก็ยังพอมีบ้าง น่าจะเยอะกว่าคุณหลายสิบล้าน...เงินสด!"

"โอ้ะ มีแค่ไม่กี่สิบล้านหรอ?" หลินหยางส่ายหน้า: "นี่เรียกรวยหรอ?"

ลูกคนรวยทั้งหลายตรงนี้อึ้ง สายจ้องมากันเข้ามา ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

ซูเหยียนเองก็อึ้ง รีบใช้แขนกระแทกหลินหยางและพูด: "คุณทำอะไรบ้าๆ เนี่ย? หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!"

"ไม่เป็นไร" หลินหยางยิ้ม: "ผมมีแผนของตัวเอง"

ซูเหยียนแทบจะเป็นลม

คุณชายเยว่เริ่มมีน้ำหู เหลือบมองหลินหยางและถามด้วยรอยยิ้ม: "งั้นขอถามคุณหลินหน่อย ครอบครัวของคุณทำอะไร? มีเงินเท่าไหร่ ไม่มีใครในมณฑลกวงหลิวกล้าไม่สนใจผมในสายตา คุณเป็นคนแรก!"

คุณชายเยว่มีเงินกว่าร้อยล้าน หลายสิบล้านที่เขาพูดคือเงินสด ในมณฑลกวงหลิว เขาเป็นลูกเศรษฐีที่มีชื่อเสียง

"เขาหรอ? เฮอะ! เขาก็แค่คนกวาดพื้น!"

"คนกวาดพื้นหรอ? ไม่ใช่มั่ง? กวาดพื้นอะไรจะกล้ามาดูถูกคนที่มีเงินร้อยล้าน? เขากำลังกวาดพื้นปูเพชรอยู่หรือเปล่า?" หลู่เหมายิ้ม

"ฮ่าๆๆๆ..."

ทุกคนรอบๆ พากันหัวเราะออกมาเสียงดัง

"พอแล้วๆ ทุกคนหยุดหัวเราะ ไม่แน่คุณชายหลินอยากจะมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้น กวาดพื้นอาจจะเป็นแค่งานอดิเรกของเขา" ไคโม่พูดอย่างจริงจัง

เมื่อคำพูดนี้ออกมา เสียงหัวเราะก็ดังยิ่งกว่าเดิม

"คงไม่ขนาดนี้มั้ง! ในเมื่อคุณชายหลินของพวกเรามีเงินขนาดนี้ ทั้งยังดูถูกคุณชายเยว่ งั้นพวกเรามาเล่นเกมกันดีกว่า!" จู่ๆ จางเม้าเหนียนก็พูดขึ้นมา

เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็ผงะ

ไคโม่เองก็เช่นกัน แต่ไม่นานก็เข้าใจความหมายของจางเม้าเหนียน สายตาของเขามีประกาย พยักหน้ายิ้ม: "ไม่เลว ในเมื่อพวกเรามาแล้ว งั้นวันนี้พวกเรามาพนันม้าเล่นกันดีกว่า"

"เล่นยังไง?"

"มีกฎอยู่แล้ว! เมื่อวานผมเพิ่งนำเข้ามาล้ำค่าพันธุ์แท้เข้ามา วันนี้ว่าจะลองสักหน่อย"

"โอเค!"

คุณชายเยว่เอ่ยปากตกลง เหลือบมองหลินหยาง: "เอาไง? คุณชายหลิน กล้าไหม?"

"ลองก็ได้" หลินหยางพยักหน้า

"โอเค งั้นเล็กหน่อยแล้วกน เริ่มต้นสองล้าน" ไคโม่ตอบ

เมื่อสิ้นเสียง ซูเหยียนก็ขาอ่อน เกือบจะทรุดลงไปบนพื้น

"ไม่มีปัญหา" มุมปากของคุณชายเยว่ยกขึ้น หรี่ตาและยิ้ง

"น้อยเกินไปหรือเปล่า?" หลินหยางขมวดคิ้วอีกครั้ง

ทุกคนรอบๆ อึ้ง

ซูเหยียนแทบจะเป็นลม

สองล้านยังน้อยไปหรอ?

นี่ทำเป็นเก่งเกินไปแล้วมั้ง?

"แล้วคุณหลินหยางอยากจะเล่นเท่าไหร่?" ไคโม่ขมวดคิ้วถาม

"ยี่สิบล้าน" หลินหยางพูด

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ซูเหยียน ขาทั้งสองของหลายคนก็อ่อนเช่นกัน

ไคโม่เองก็ขนลุก

"คุณหลินฟุ่มเฟือยมาก...แต่พวกเราสงสัยว่าคุณมีเงินถึงยี่สิบล้านไหม!" หลู่เหมาถาม

"ยี่สิบล้านหรอ? ฉันว่าบนตัวเขาแค่สองร้อยหยวนยังมีไม่ถึงมั้ง!" เฉิงผิงพูดเบาๆ

"ความจริงแล้ว...แม้แต่สองหยวนผมก็ไม่มี" หลินหยางพูด

"คุณกำลังกวนพวกเราหรอ?" จางเม้าเหนียนถามด้วยความไม่สบอารมณ์

"ผมก็แค่ไม่มีที่ตัวเท่านั้น ถ้ายี่าิบล้าน ครั้งนี้กะทันหันเกินไปเลยไม่ได้เตรียมตัวมา แต่พวกคุณสบายใจได้ ถ้าผมแพ้จริงๆ ผมจะจ่ายให้กับพวกคุณตรงๆ" หลินหยางพูด

"โอเค!"

คุณชายไคหัวเราะเสียงดัง ตบไหล่ของหลินหยางและยิ้ม: "พูดแบบนี้แล้ว โชคดีที่ผมมีเพื่อนเป็นทนายอยู่ที่นี่พอดี ผมจะรีบให้เขาร่างข้อตกลงทางกฎหมายทันที ดีไหม?"

"ดี!" หลินหยางพยักหน้าอีกครั้ง

"ไม่ได้! !"

ซูเหยียนพุ่งเข้ามา รีบตะโกน

ยี่สิบล้าน?

นี่ไม่ใช่ข้อตกลงด้วยวาจา!

ถ้าเกิดหลินหยางแพ้จริงๆ หล่ะ แล้วเธอจะต้องเสียทรัพย์สิน ถึงเวลานั่นขายไปแล้วเกรงว่าก็น่าจะยังไม่พอ?

เธอจะปล่อยให้หลินหยางโง่แบบนี้ต่อไปได้อย่างไร

"ไม่ได้ จะพนันแบบนี้ไม่ได้ พวกเราไม่เล่น หลินหยาง กลับ! พวกเราไป!" ซูเหยียนตะโกนออกมา

เธอตื่นตระหนกอย่างมาก