สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 979

เขาเพิ่งจะเปิดร้านกาแฟมา จะมีกาแฟแบบนี้ได้ยังไง?

"หลินหยาง คุณกำลังทำอะไรอยู่ นี่เรื่องของคุณผู้หญิงลั่ว คุณไปยุ่งอะไร?" ด้านหลิวหม่านเยี้ยนตะโกนเข้ามา

"คุณผู้หญิงลั่วเป็นเพื่อนของผม ทำไมผมจะเข้าไปช่วยเธอไม่ได้หรอ?" หลินหยางถามกลับ

"คุณกล้าต่อปากต่อคำกับฉันหรอ?"

หลิวหม่านเยี้ยนโมโห กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ด้านหลิวเจี้ยนเฟยห้ามเอาไว้

"พี่สาม คุณไม่ต้องพูดแล้ว ให้คุณเฉินเขาจัดการเถอะ! พวกเราไม่ต้องเข้าไปยุ่ง ไม่งั้นถึงเวลาที่คุณเฉินจะลงมือ เขาจะต้องมานั่งกังวลเรื่องพวกเราเข้าไปยุ่ง พวกเรารอดูดีกว่า!" หลิวเจี้ยนเฟยพูด

"โอเค! พวกเรารอดูเรื่องสนุกๆ ละกัน พวกเขาไม่สามารถกดหัวหลินหยางได้ แต่ไม่เชื่อว่าคุณเฉินจะไม่สามารถปราบปรามหลินหยางได้

ทุกคนต่างเชื่อมั่นและมองไปด้านหน้า

หลินหยางหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออก สักพักเขาก็พูด: "ท่าน รอสักครู กาแฟเอ้อเกอจื่อจะถึงแล้ว!"

"หามาได้จริงๆ หรอ?"

ผู้ชายตกใจไปพักใหญ่ จากนั้นเขาก็ได้สติกลับมาและกระแทกเสียง: "ผมบอกคุณให้นะ ถ้ากาแฟเย็นแล้วจะไม่อร่อย! ผมให้เวลาแค่ห้านาที! เลยห้านาทีแล้วถ้ายังไม่ได้กาแฟ ผมไม่ดื่ม!"

"โอเคคับ!"

หลินหยางพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มาโทรออกอีกครั้ง

"เขาบอกว่า ต้องมาให้ถึงภายในห้านาที! ไม่งั้นเขาจะไม่ดื่ม เข้าใจไหม?"

วางสาย

หลินหยางไปยืนรอด้านข้าง

"ทำไม? สามารถมาถึงภายในห้านาทีหรอ?" ผู้ชายขมวดคิ้ว เหลือบมองหลินหยางและถาม

"ถึงอย่างแน่นอน"

"แน่นอนหรอ?"

ดวงตาของผู้ชายสั่นไหว เขาไม่ได้ยินดี

เหตุผลที่เขาตั้งใจตั้งชื่อกาแฟที่ไร้สาระนี่เพื่อที่จะหาข้ออ้างเพื่อระเบิดความโกรธ แต่สุดท้ายอีกฝ่ายดันมีกาแฟนี้จริงๆ!

ให้ตายเถอะ คนอะไรกันสามารถไปหากาแฟบ้าบอนี้มาได้?

โลกนี้มันแปลกเกินไปแล้ว?

ผู้ชายระเบิดความโกรธ

เขาพบว่าเขาถูกชักนำเล็กน้อย ครุ่นคิด ลุกขึ้นและพูดออกมา: "โอเค ห้านาทีแล้ว!"

เมื่อเขาพูดออกมา ทุกคนก็ผงะ

"ไม่ใช่นะ คุณ นี่...นี่เพิ่งสองนาทีเอง..." ลั่วเฉียนพูด

"สองนาทีอะไรกัน! ผมเห็นนาฬิกาข้อมือของตัวเองอยู่ว่ามันผ่านไปห้านาทีแล้ว! คุณจะหลอกผมหรอ?"

"คุณ...คุณตั้งใจสร้างเรื่องชัดๆ!" ลั่วเฉียนโกรธอย่างมาก

คนนี้พยายามหาเรื่อง

"คุณผู้หญิง ระวังคำพูดของตัวเองหน่อย ผมเป็นคนมีหน้ามีตาเหมือนกันนะ คุณกล้าพูดว่าผมสร้างเรื่องหรอ? ไม่ใช่ละมั้ง!"

ผู้ชายพูดด้วยความโกรธ: "ร้านของพวกคุณดูแลลูกค้าแบบนี้หรอ? ผมแค่ต้องการดื่มกาแฟแก้วหนึ่ง พวกคุณกลับดูถูกผมแบบนี้หรอ? มันรังแกคนอื่นเกินไปรึเปล่า! มาสิ! จัดการ! ให้ได้รู้บ้างว่าไม่ควรมาหาเรื่องพวกเรา!"

"รับทราบ!"

ลูกน้องเหล่านั้นของผู้ชายพุ่งเข้ามาและเริ่มทำลายของ

พลิกโต๊ะและทำลายอาหารทั้งหมด

แขกในร้านต่างกระโดดหนีออกไปจากร้าน

เสียงดังขึ้นในร้านไม่หยุด

มีคนพยายามจะแจ้งตำรวจ แต่ถูกผู้ชายเหล่านั้นห้ามและสั่งให้ออกไป

"พวกคุณ...จะทำเกินไปแล้ว! เกินไปแล้ว!"

ลั่วเฉียนกระทืบเท้าด้วยความโมโห หยิบโทรศัพท์ออกมา

แต่เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ผู้ชายก็มือไวตาไว พุ่งเข้ามาตบโทรศัพท์ของเธอ

คลิก!

โทรศัพท์ของเธอร่วงลงพื้นและแตกเป็นชิ้นเล็กๆ

"อ๊า?"

ลั่วเฉียนตกใจ โกรธจนตัวสั่น

ทันใดนั้น ชายผู้นั้นไม่ลังเลใจ จ้องมองที่และตะโกนว่า: "คุณทำอะไร? คุณจะต่อยผมหรอ?"

"อะไรนะ? ?"

ลั่วเฉียนอึ้ง

กลับได้ยินผู้ชายตะโกน: "นังนี่พยายามจะฆ่าผม พวกเขาจะฆ่าผม!"

"กลางวันแสกๆ ยังกล้ามาฆ่าคนหรอ?"

"พวกคุณเป็นปีศาจหรอ?"

"ให้อภัยไม่ได้!"

"จัดการ!"

คนที่กำลังทำลายข้าวของพยายามจะเข้ามาจัดการหลินหยางกับลั่วเฉียน

ดูจากท่าทางของเขาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็คงถูกพวกเขาทุบตีจนตาย

ลั่วเฉียนหน้าซีด