สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 981

กลุ่มคนที่มีอิทธิพลมืดแบบนี้ มันใช่คนที่บุคคลธรรมดาอย่างพวกเขาสามารถรับมือได้เหรอ?

ส่วนหัวหน้าเฉินคนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เขาไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งถือรองเท้าให้ชวี่เทียนด้วยซ้ำ

ก็ถึงว่าทำไมตอนที่เจอชวี่เทียนเขาทำเหมือนเจอปู่ของตนเอง ชวี่เทียนสั่งให้เขาทำอะไร เขาก็ไปทำอย่างเชื่อฟัง

"เป็นไปได้ยังไง…คนไร้ประโยชน์อย่างหลินหยาง…ทำไมถึงรู้จักชวี่เทียนแห่งเจียงเฉิน?" หลิวเจี้ยนเฟยนั่งอยู่บนพื้น สีหน้าซีดขาว พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

ไม่มีใครตอบคำถามของเขา

เพราะคนอย่างชวี่เทียนแห่งเจียงเฉิน ไม่ใช่บุคคลที่คนอย่างพวกเขาสามารถเข้าใกล้…

เอี๊ยด!

ประตูของร้านกาแฟถูกคนผลักจนเปิดอีกครั้ง

หลังจากนั้นมีผู้ชายร่างอ้วนเล็กน้อยคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

"นายท่านเทียน! เข้าใจผิด! ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด!" ผู้ชายร่างอ้วนรีบเดินเข้ามาหาชวี่เทียน เค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด

คนคนนี้คือฉงเซียน

หลิวเจี้ยนเฟยมองหัวหน้าของตนเอง ความสามารถในการนึกคิดของเขาแทบจะหยุดทำงานแล้ว

คราวนี้ ถือว่าเจอของจริงเข้าแล้ว

"เข้าใจผิด? ฉงเซียน คำว่าเข้าใจผิดคำเดียวไม่สามารถแก้ปัญหาของเรื่องนี้" ชวี่เทียนพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"นายท่านเทียน คนของผมไม่เคยพบคุณ เพราะแบบนี้จึงล่วงเกินคุณ เรื่องนี้เป็นความผิดของผมเอง! หวังว่าผู้ใหญ่อย่างคุณจะใจกว้าง ไม่ถือสากับพวกเรา!"

ฉงเซียงเค้นรอยยิ้มออกมา หลังจากนั้นหันไปตะคอกใส่หลิวเจี้ยนเฟย "ยังไม่รีบไปขอโทษนายท่านเทียน?"

หลิวเจี้ยนเฟยสะดุ้ง เข้าใจได้ในทันที รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไป

"นาย…นายท่านเทียน ผมขอโทษ ผมมีตาแต่ไม่มีแวว เขาไท่ซานอยู่ตรงหน้าแต่ไม่รู้จัก ล่วงเกินคุณแล้ว ได้โปรดให้โอกาสผมสักครั้ง ผมขอโทษ…" หลิวเจี้ยนเฟยโค้งคำนับขอโทษไม่หยุด

"แค่นี้เองเหรอ?" ชวี่เทียนถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"นี่…" ฉงเซียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขาเป็นคนของชวี่เทียน ติดตามชวี่เทียนมานานหลายปีแล้ว อันที่จริงบริษัทยาเจียเย้าก็เป็นบริษัทในเครือของหยางหัว ชวี่เทียนเป็นคนมอบหมายให้เขาดูแล

ชวี่เทียนเห็นเขาเป็นคนกันเอง ปกติไม่เคยเคร่งครัดถึงขนาดนี้ แต่ทำไมวันนี้ถึงต้องบีบคั้นกันให้ได้?

ต้องเป็นเพราะยังจริงใจไม่พอแน่นอน

ฉงเซียงรีบหันไปส่งซิกทางสายตาให้หลิวเจี้ยนเฟย

หลงเจี้ยนเฟยรู้สึกอึ้ง รีบหันไปมองคนของตระกูลหลิวที่อยู่ด้านหลัง ตะคอกเสียงดัง "พวกคุณยังจะยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบมาขอโทษนายท่านเทียนซิ!"

"นี่…"

คนของตระกูลหลิวเริ่มลังเล

"พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว! ขอโทษผมมันไม่มีประโยชน์ คนที่พวกคุณต้องขอโทษคือคนที่อยู่ด้านหลังของผม" ชวี่เทียนพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ก้าวหลบไปทางด้านข้าง

ร่างของหลินหยางปรากฏต่อหน้าสายตาของฉงเซียง

รูม่านตาของฉงเซียงขยายกว้าง สีหน้าของเขาซีดเซียวลงอย่างกระทันหัน!

"คุณ…"

"ฉงเซียง คุณน่าจะเข้าใจแล้วมั้งว่าทำไมผมถึงสั่งให้คุณมาจัดการ?" ชวี่เทียนเดินเข้ามาใกล้ จ้องหน้าฉงเซียงที่มองตาค้างแล้วพูด

หัวใจของฉงเซียงเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมา

เขาหันไปตะคอกใส่หลิวเจี้ยนเฟยอย่างกะทันหัน "คุณรีบคุกเข่าลงไปเดี๋ยวนี้!"

หลิวเจี้ยนเฟยสะดุ้งตกใจ มองฉงเซียงด้วยความตกตะลึง "ประธานฉง คุณ…คุณพูดอะไรนะ?"

"ตกลงคุณจะคุกเข่าหรือไม่คุกเข่า?" ฉงเซียงตบหน้าของหลิวเจี้ยนเฟยโดยตรง หลังจากนั้นตะคอกเสียงดัง

หลิวเจี้ยนเฟยโดนตบจนมึน สมองว่างเปล่าไปหมด

แต่หลังจากเห็นสายตาที่แทบจะกินคนของฉงเซียง สุดท้ายก็เข่าอ่อนคุกเข่าลงบนพื้น

ในขณะเดียวกัน ฉงเซียงก็รีบคุกเข่าลงต่อหน้าหลินหยางเช่นกัน ตะโกนพูดเสียงดังด้วยเสียงที่สั่นเทา "คุณหลิน…ขอ…ขออภัย เป็นเพราะผมสั่งสอนคนของผมไม่ดี ได้โปรด…อภัยให้ผมสักครั้ง ปล่อยพวกเราไปเถอะ…"

ลมหายใจของคนตระกูลหยุดนิ่งไปหมดแล้ว

หลินหยางคนนี้มันยังไงกันแน่?

หลังจากฉงเซียงเห็นสีหน้าที่ชวี่เทียนไม่เคยแสดงออกมาให้เห็น และจนกระทั่งเห็นหลินหยาง เขาตกใจจนวิญญาณแทบจะหลุดหายไป ไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ปล่อยพวกเขาไปเถอะในที่นี้หมายความว่ายังไง?

หรือลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้จะฆ่าฉงเซียงเหรอ?

"ลุกขึ้นมาพูดเถอะ"

หลินหยางนั่งลงบนเก้าอี้ หลังจากนั้นจุดบุหรี่โดยไม่สนใจคนอื่น