สยบรัก นิยาย บท 13

"ฉันไปเป็นเมียนายตั้งแต่เมื่อไร!"

"หรือเธออยากจะเป็นเมียทุกคนในซุ้มโจรพร้อมกัน.."

มิลานใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพราะตอนนี้ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ ดูท่าทางแล้วไอ้หมอนี่มันคงไม่ต้องการเงิน แต่มันต้องการอะไรทำไมมันถึงจับตัวเธอมา

"ก็ได้ถ้าเธออยากเป็นเมียทุกคนพร้อมกัน ..ลุงครับ" ชายหนุ่มเริ่มจะขู่เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป

"นี่นาย!!"

"จะเอาไง"

"แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้างล่ะ!"

"แล้วนี่แกกินข้าวมาหรือยังล่ะไอ้หำ" ลุงถามขัดจังหวะขึ้น เพราะดูท่าทางแล้วคงจะคุยกันอีกยาว

"ยังเลยครับลุง"

"ป้าทำกับข้าวไว้เผื่อแต่ไม่ได้เอาไปไว้เรือนหลังนั้นนะ กลัวแกจะยังไม่กลับ"

"ครับลุง"

..แสดงว่าที่นี่ยังมีผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ เพราะได้ยินโจรแก่พูดถึงป้า แต่ถ้าเป็นเมียของลุง ก็ต้องเป็นโจรเหมือนกันน่ะสิ ความฝันที่จะออกไปจากที่นี่เริ่มริบหรี่ลงอีกครั้ง เอาวะถ้ามันอยากจะเอาชีวิตป่านนี้มันคงฆ่าเราทิ้งไปแล้ว เก็บลมหายใจไว้หนีดีกว่า

"ฉันหิวข้าว" ก่อนอื่นต้องหาอะไรลงท้องก่อนเพราะยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน

"หิวก็ไปติดเตาไฟ มีไม้ และถ่าน ถนัดใช้อันไหน"

"อะไรนะ?" ที่เขาพูดมาเธอไม่รู้จักสักอย่าง

"ก็บอกให้ไปติดเตาก่อนไง เดี๋ยวจะไปจับปลามาให้"

"แต่ฉันได้ยินลุงคนนั้นบอกว่าป้าทำกับข้าวไว้ให้แล้ว"

"กับข้าวก็เป็นของบ้านอื่นจะไปกินของเขาทำไม"

"แล้วฉันจะก่อไฟเป็นไหม"

"ถ้าก่อไม่เป็นก็ไม่ต้องกิน แล้วอย่าเผาบ้านล่ะ ไม่งั้นได้นอนดูดาวแน่" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปหยิบอุปกรณ์หาปลาของเขาเดินไปทางหลังบ้าน ..แต่ก่อนที่จะไปเขาได้จุดตะเกียงไว้ให้

"อะไรกันมืดค่ำขนาดนี้จะไปหาปลา แล้วนี่ฉันจะทำยังไง" สายตางามมองไปที่ก้อนหินสามก้อน ซึ่งใช้แทนเตาถ่าน และยังมีหม้อเก่าๆ ก้นดำมาก คงจะใช้งานมานานแล้ววางอยู่ที่พื้น

"ฉันอยู่ในยุคดึกดำบรรพ์หรือไง" หญิงสาวหยิบเอาตะเกียงเดินเข้าไปใกล้ แล้วก็มองดู "มันคืออะไร"