สยบรัก นิยาย บท 22

"ยัยโก๊ะเอ้ย ฉันจะเอายังไงกับเธอดีเนี่ย!" ชายหนุ่มคว้าตัวหญิงสาวเข้ามาแนบไว้กับลำตัว แล้วก็ปล่อยให้คนที่เดินตามหลังทยอยกันเดินออกไปก่อน เพราะทางเดินมันแคบมากเขาก็เลยต้องได้จับเธอแนบไว้ ถ้าคนมองคงคิดว่าพวกเขายืนกอดกัน แต่ที่ไหนได้ นอกจากจะไม่ทำให้เธอตกลงไปในทุ่งนาของชาวบ้าน ยังช่วยให้ผ้าผืนนั้นไม่หลุดออกจากหน้าอกของเธออีก

"หมั่นไส้!" จั๊กจั่นโมโหที่เห็นภาพนั้น และไม่ชอบใจเอามากๆ พยายามทำใจแล้วแต่ก็ทำใจไม่ได้สักที "หลบหน่อย!"

พอเดินเข้ามาใกล้จั๊กจั่นแกล้งเบียดให้ทั้งสองออกจากทางที่เดิน แต่ใช้แรงเบียดเยอะไปก็เลยทำให้คนที่ยืนอยู่ริมคันนาถึงกับเสียหลัก

"กรี๊ดดด" ทั้งสองล้มกลิ้งลงไปในทุ่งนาข้าวของชาวบ้าน ซึ่งใกล้จะได้เก็บเกี่ยวในอีกไม่กี่วัน แต่โชคดีที่คนตัวโตกอดรัดเธอไว้แล้วทิ้งร่างของตัวเองให้ล้มลงไปก่อน

"จั๊กจั่นเธอทำอะไร!" คนที่ตำหนิก็คือตั๊กแตน พอตำหนิลูกพี่ลูกน้องเสร็จแล้ว ตั๊กแตนก็รีบยื่นมือลงไปให้มิลานเกาะ เพื่อที่จะพยุงตัวลุกขึ้นมาได้

"โอ้ย" แผลที่ถูกเคียวบาดก่อนหน้านั้น มันไปเสียดสีกับลำข้าวก็เลยฉีกขาดออกมาอีกครั้ง เพราะไม่ได้ติดพลาสเตอร์ หญิงสาวรีบเอามือซ่อนไว้กลัวว่าคนจะเห็นเลือดที่มันซิบออกมา

"พี่เหนือลุกได้ไหม" ตั๊กแตนพามิลานลุกขึ้นมาได้แล้ว ก็เลยยื่นมือลงไปให้เหนือตะวันเป็นที่เกาะบ้าง

"ไม่เป็นไรพี่ลุกเองได้" ชายหนุ่มรีบยันกายลุกขึ้น เพราะเขาเป็นผู้ชายแค่นี้เรื่องจิ๊บจ๊อย

"คุณเป็นอะไรไหมคะ" ตั๊กแตนหันมาทางมิลานบ้าง ทันใดนั้นสายตาก็เห็นว่าตรงเอวของเธอมีผ้ายาวเฟื้อยลงมา "เอ๊ะนั่นอะไร"

"ไม่มีอะไรหรอก แตนกลับไปก่อนเถอะ" เหนือตะวันพูดพร้อมกับจับปลายผ้ายัดกลับคืนไว้ที่เดิมก่อน

"ถ้างั้นฉันไปนะ" ตั๊กแตนรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นส่วนเกินของพวกเขา

"ฉันจะเอายังไงกับเธอดี" ทุกคนจากไปแล้วเขาก็หันมาพันผ้าผืนนั้นรอบหน้าอกไว้ให้เธอใหม่

"ขอบคุณ" พอหญิงสาวกล่าวขอบคุณแล้ว เธอก็รีบเดินนำหน้าไป และตอนนี้ตะวันก็เริ่มคล้อยลงมากแล้ว

"ทำไมกลับค่ำกันจังเลยล่ะ" ป้าวรรณีเก็บของมาก่อนหน้านั้น ก็เลยไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"ก็มีคนแถวนี้ก่อเรื่องอีกน่ะสิครับ" ชายหนุ่มพูดเหมือนกับไม่จริงจังนัก แต่คนที่ฟังแล้วรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้ เหมือนกับว่าเธอเป็นตัวก่อปัญหา

"ฉันขอขึ้นไปข้างบนก่อนนะ"

"จะรีบขึ้นไปไหนน้ำก็ยังไม่อาบ"

"เออพูดเรื่องอาบน้ำ ป้าได้ถังใหม่มาแล้วนะ และป้าก็ตักน้ำใส่ตุ่มไว้ให้แล้วไปอาบน้ำซะ" วันนี้เสร็จงานเร็วป้าก็เลยหาของใช้มาไว้เพิ่ม

"ป้าไม่น่าจะเหนื่อยไปตักเองเลย ทำไมไม่รอให้ผมมาทำให้"

"เราก็เหนื่อยเหมือนกัน อะไรช่วยกันได้ก็ช่วยกันสิ" ทั้งลุงพงษ์และป้าวรรณี รักเหนือตะวันเหมือนกับหลานแท้ๆ และหวังจะฝากผีฝากไข้ด้วย

หญิงสาวรีบถอดเสื้อผ้า และก็ใช้ผ้าถุงผืนที่ใส่อยู่นั่นแหละขึ้นมาพันรอบหน้าอกไว้เพื่อที่จะอาบน้ำ

ในขณะที่เธอกำลังยืนอาบน้ำอยู่ก็ได้มี..

"ว่าไงป้าเกี่ยวข้าวไปถึงไหนแล้ว"

"อ้าว..เสกเองเหรอ ไปไหนมาไม่เห็นตั้งนาน"

"ไปทำงานที่เมืองกรุง"

"แล้วทำไมรีบกลับมาเร็วจังเลยล่ะ" ที่ถามแบบนี้เพราะเพิ่งหายหน้าไปยังไม่ถึงเดือนเลย

"คิดถึงบ้าน งานก็ไม่ค่อยจะมีให้ทำหรอกป้า" ในขณะที่เสกสรรกำลังพูดกับป้าอยู่ สายตาของเขามองไปที่ผู้หญิงกำลังอาบน้ำอยู่ที่ตุ่ม ซึ่งเธอก็ไม่ได้สังเกตว่ามีใครมา

"พอแล้ว" แต่คนที่สังเกตสายตาก็คือเหนือตะวัน เขารีบเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมร่างเธอไว้

"มึงไปได้สาวสวยขนาดนี้มาจากไหนวะไอ้เหนือ" ถึงแม้จะมีแค่แสงตะเกียงก็รู้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้สวยมาก

"เมียกูเอง"

"จะเมียมึงได้ยังไง อย่ามาโกหกกูดีกว่า"

"ทำไมกูต้องโกหกด้วย..ขึ้นบ้านไป" เหนือตะวันหันกลับมาบอกให้เธอขึ้นบ้าน

"แต่ฉันยัง.." เธอเพิ่งจะอาบน้ำยังไม่ถูสบู่เลยด้วยซ้ำ