สยบรัก นิยาย บท 23

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะฉันเจ็บ"

"เจ็บตรงไหน" เขารีบปล่อยมือออก เพราะรู้ดีว่าร่างกายของเธอเจ็บหลายที่

"เจ็บมือ" จังหวะที่ชายหนุ่มปิดปากเธอไว้ หญิงสาวก็เอามือขึ้นมา พยายามงัดมือของเขาออก ข้างที่เป็นแผลอยู่แล้วก็เลยรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง

"ไหนดูซิ" เหนือตะวันรีบจุดตะเกียงที่วางไว้ข้างกาย "แผลฉีกนี่ เห็นไหมบอกแล้วว่าอย่าดิ้น"

"มันฉีกตั้งแต่ตอนล้มเมื่อตอนเย็นแล้ว"

"ทำไมไม่บอกล่ะ"

"แล้วนายมีโอกาสให้ฉันได้บอกไหม!" เอ่ยพูดขึ้นแต่ละคำก็ถูกเขาต่อว่าเธอก็เลยไม่อยากจะพูดอะไรให้ฟัง

"สร้างแต่ปัญหา" ว่าแล้วชายหนุ่มก็มุดออกมาจากมุ้งแล้วรีบลงมาข้างล่าง

"ใช่..ฉันสร้างแต่ปัญหา อยู่ที่ไหนก็มีแต่ปัญหา!" ขนาดถูกโจรจับตัวมายังมาสร้างปัญหาให้กับโจรเลย ..มือเรียวถูกยกขึ้นมาเพื่อเช็ดน้ำตาออก "โอ๊ย" แต่ข้างที่เธอเลือกเช็ดกลับเป็นข้างที่มีแผล พอน้ำตาไปโดนมันยิ่งทำให้แสบเพิ่มมากขึ้น

เหนือตะวันลงมาถึงข้างล่างก็ไม่เจอกับเสกสรรแล้ว ..จะไปก็ไม่บอกจะได้ไม่ต้องเล่นละคร

ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบเอากล่องยาที่ยังวางอยู่ที่เดิม แล้วก็รีบกลับขึ้นไปด้านบน

"เป็นอะไรอีก" เขาเห็นเธอกำลังเป่าแผลก็เลยถามออกไป

"แสบ"

"มันไปโดนอะไรอีกล่ะ"

"น้ำตา"

"แล้วจะร้องไห้ทำไม" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับจับมือของเธอมาเพื่อที่จะใส่ยาให้ ถ้ามีผ้าพันแผลหรือพลาสเตอร์ แผลของเธอคงจะสมานกันบ้างแล้ว แต่นี่ต้องได้ปล่อยไว้แบบนั้น เพราะกลัวว่าถ้าเอาผ้าธรรมดามาพันมันจะมีเชื้อโรค

ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิดให้ที่นี่ ที่ไม่มีเครื่องมืออำนวยความสะดวกอะไรเลย ถ้าอยู่ตัวเมืองคงพอจะหาซื้อได้

"ทนเอาหน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะออกไปหาซื้อยามาให้"

"นายจะออกไปตลาดเหรอ" หญิงสาวยิ้มขึ้นมาแบบมีความหวัง

"ไม่ให้ไปด้วย"

แต่พอได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหุบยิ้ม

"อยากจะได้อะไรก็บอกมาเดี๋ยวจะหาซื้อมาให้"

"ชุดชั้นใน"

"ใส่ไซส์อะไร"

แล้วเธอก็บอกไซส์ที่ใส่ ..สายตาของเขามองต่ำลงมาที่หน้าอก แบบไม่เชื่อว่าเธอใส่ไซส์นั้นจริง

"มองอะไร!"

"ซื้อมาใส่ได้แน่นะ"

"ไอ้โรคจิต!"

"เดี๋ยวก็โรคจิตจริงซะหรอก พูดบ่อยจังนะ" ว่าแล้วเขาก็ดับไฟตะเกียง เพราะจุดไว้แบบนั้นไม่ได้กลัวไฟไหม้บ้าน

เช้าวันต่อมา..

หญิงสาวตื่นขึ้นก็ไม่เจอเขานอนอยู่ข้างกายแล้ว เธอมองดูหมอนที่เขาใช้หนุน ใบหน้างามก็เริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมา

"คนบ้าอะไรปากก็ไม่ดีพูดก็ไม่เคยจะเพราะ" มันเป็นคำตำหนิ แต่ทำไมเวลาพูดถึงเขาแล้วหัวใจของเธอถึงเต้นแรง ..นี่เราเป็นอะไร เขาเป็นใครก็ยังไม่รู้ แล้วเขาจับเรามาทำไมก็ยังไม่รู้อีก หยุดคิดเดี๋ยวนี้เลยนะมิลาน

ลงมาข้างล่างก็เจอแต่ลูกน้องของเขา สายตางามมองไปทั่วบ้านก็ไม่เจอใครอีก

"พี่ตะวันออกไปตลาด" มะลิซ้อนรู้ดีว่าเธอมองหาใคร

"แล้วนายไม่ไปกับเขาเหรอ"

"ก็อยากจะไปอยู่หรอกแต่พี่เขาให้อยู่เป็นเพื่อน"

..คงกลัวเราหนีสิท่า "แล้วนี่ป้าไปไหน" ที่จริงตอนกลางวันป้ากับลุงก็ไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่แล้ว แต่เธอก็ถามออกไปพอเป็นมารยาท

"ป้าต้องไปช่วยเพื่อนที่มาเกี่ยวข้าว"

"หมายความว่ายังไง"

"ก็ที่ลงแขกเกี่ยวข้าวกันนั่นแหละ ต้องได้ไปช่วยกลับ"

"ไปช่วยทุกคนเลยเหรอ?" หญิงสาวถึงกับตาโตเพราะคนมาช่วยเกือบ 20 คนเลยนะ

"ก็ต้องช่วยทุกคนสิเขายังมาช่วยตัวเองเลย"