สยบรัก นิยาย บท 24

กว่าเขาจะเดินไปถึงหมู่บ้านและกว่าจะเดินกลับมา ก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงได้ พอกลับมาถึงก็เห็นว่าป้ากับลุงกลับมาบ้านกันแล้ว

"ขอโทษด้วยนะครับป้า วันนี้ผมไม่ได้ไปช่วยงานเลย" ชายหนุ่มแวะคุยกับป้าก่อน เพราะวันนี้เขาไม่ได้ไปช่วยงานพวกท่าน

"ไม่เป็นไรหรอก ก็เอ็งไม่ว่างนี่ แล้วนั่นอะไรล่ะ" ป้าพูดพร้อมกับมองดูถุงที่อยู่ในมือ

"ยาครับว่าจะไปทำแผลให้.. ผมไปก่อนนะครับ" พอนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปทำแผลให้เธอเขาก็รีบขึ้นไปชั้นบน

"ทั้งวันไม่นอนหรือไง" ขึ้นมาถึงก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้ว "แทนที่จะรอทำแผลก่อน..จะรีบหลับไปไหน" ชายหนุ่มบ่นพึมพำพร้อมกับเอาตะเกียงเข้าไปใกล้ แล้วจับมือของเธอมาเพื่อที่จะล้างแผลให้ก่อน

"โอ๊ย" หญิงสาวรีบชักมือกลับมาเมื่อรู้สึกเจ็บ

"อ้าว..ยังไม่หลับเหรอ"

"ฉันทำเองได้" คนตัวเล็กค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง

"ถ้าเก่งนักก็ทำเองไปเลย" ว่าแล้วชายหนุ่มก็วางยาลงไว้แล้วมุดออกมาจากมุ้ง

"เห็นมะลิไหม" ในขณะที่เขากำลังจะลงไปข้างล่าง มิลานก็ได้ถามหามะลิซ้อน

"ถามหามันทำไม"

"มะลิหายไปพร้อมกับผู้ชายคนนั้น กลัวว่าจะเป็นอันตราย" เธอพูดออกมาแค่เบาๆ ที่จริงไม่อยากจะคุยกับเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความเป็นห่วงมะลิซ้อนกลัวผู้ชายคนนั้นจะทำร้ายเอา

"มันกินเหล้าอยู่ในหมู่บ้านโน่น" ใช่แล้วตอนที่เขาไปเอายาก็เห็นมะลิซ้อนนั่งร่วมวงอยู่กับกลุ่มเพื่อนในหมู่บ้าน ..พอได้ยินแบบนั้นเธอก็เลยเงียบไป

เช้าวันต่อมา..

..เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับขึ้นมานอนเหรอ เขากล้าทิ้งเรานอนไว้บนนี้คนเดียวได้ยังไง เพราะที่นี่เริ่มน่ากลัวเมื่อมีผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นเข้ามา แถมประตูชั้นบนยังไม่มี ที่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ขึ้นมานอนเพราะไม่มีร่องรอยการนอนของเขาเลย

หญิงสาวลุกขึ้นแล้วไปเปิดดูของที่เขาซื้อมาเมื่อวานนี้

เปิดดูแล้วก็รู้สึกพอใจ เพราะมีทั้งเสื้อผ้าและชุดชั้นใน ทำไมเขาถึงเลือกซื้อถูก เห็นเสื้อผ้าที่เขาเลือกมาให้มันเหมาะกับเธอมาก และใส่ได้พอดี ..พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จมิลานก็ลงมาข้างล่าง

"ฉันว่าแล้วค่ะคุณใส่ชุดนี้ต้องสวยแน่เลย"

"คุณตั๊กแตน?" ได้ยินแค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าชุดนี้ใครเป็นคนเลือก หญิงสาวก็เลยทำเป็นไม่สนใจ ใบหน้างามมองซ้ายขวาเพราะข้างล่างไม่มีใครนอกจากตั๊กแตน

"ทุกคนออกไปช่วยชาวบ้านเกี่ยวข้าวกันค่ะ"

"แล้วคุณ?"

"ฉันมาเอาของให้ป้า คุณจะไปด้วยไหมคะ"

"ฉันไปได้เหรอคะ"

"ได้สิพี่ตะวันก็อยู่นั่นด้วย"

"ไม่ดีกว่าค่ะ"

"ถ้างั้นฉันไปนะคะ"

พอตั๊กแตนเดินไปยังไม่พ้นสายตา มิลานก็รีบเดินตามมา

"..คือฉัน"

"คุณเปลี่ยนใจแล้วเหรอคะ"

"ค่ะ" เธอไม่กล้าอยู่ที่บ้านคนเดียว เพราะตอนนี้เริ่มระแวงไปหมด ความรู้สึกที่ต้องช่วยตัวเองให้รอดมันก็กลับมา เพราะเธอจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายแบบเขาไม่ได้ ยังไงเขาก็มีคนรักของเขาที่ต้องดูแลอยู่แล้ว

"ตามมาเลยค่ะ" อยู่ไม่ไกลจากทุ่งนาของตาพงษ์หรอก

หนทางที่เดินไปต้องผ่านเส้นทางเดิม ..เดินมาถึงตรงที่เธอกับเขาล้มลงไป ร่องรอยนั้นยังเหลือให้เห็นอยู่

นี่เราเป็นอะไรกันแน่ ทำไมเราถึงมีความรู้สึกแบบนี้กับเขาไปได้ ..สายตางามมองดูผู้หญิงที่เดินนำหน้าไป เธอจะมีความรู้สึกแบบนี้ให้กับผู้ชายของคนอื่นไม่ได้นะมิลาน