สยบรัก นิยาย บท 43

วันและเวลาเดียวกันนั้น

มิลานเล่าเรื่องทุกอย่างให้ป้ากับลุงฟัง เธอเล่าไปจนถึง เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด และเขาก็มีคู่หมั้นที่กำลังจะแต่งงาน ..ลุงกับป้าได้ยินแบบนั้น ก็เริ่มเศร้าในหัวใจ แต่มิลานก็แสดงออกมาให้เห็นว่าเธอไม่มีใจกับเหนือตะวันเลย

แต่ที่เธอมาที่นี่เพราะผูกพันกับป้าและลุง รวมทั้งพ่อกับแม่ถูกฟ้องล้มละลายไม่มีที่จะไป และเธอก็ไม่สามารถที่จะอยู่บ้านของป้าและลุงหลังนี้ได้

"ยังมีบ้านว่างอีกหลังที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ เพราะย้ายครอบครัวไปอยู่ต่างจังหวัด ฝากป้ากับลุงดูแลให้ หนูไปอยู่หลังนั้นไหม" ป้าวรรณีไม่อยากให้มิลานหอบครอบครัวเตลิดหนีไปที่อื่น ครั้นจะให้อยู่บ้านหลังนี้ เธอก็ยืนกระต่ายขาเดียวว่าไม่อยากจะอยู่

ที่ไม่อยากจะอยู่ เพราะเกรงใจ แต่อีกส่วนหนึ่ง ภาพของเขามันยังหลอกหลอนเธอ..เมื่อคืนนี้กว่าจะหลับได้ อย่าเรียกว่าหลับเลยดีกว่า คิดถึงเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาทีไรน้ำตาก็ไหล โชคดีพรสวรรค์สิ่งที่เธอมีคือร้องไห้แบบไม่มีเสียง ถ้าไม่งั้นพ่อกับแม่คงได้ยินและไม่สบายใจไปด้วย

"จริงเหรอคะ..คุณป้าลองติดต่อไปหาเจ้าของบ้านดูนะ หนูยังพอมีเงินอยู่ก้อนหนึ่งเผื่อว่าจะพอซื้อบ้านหลังนั้นได้"

ว่าแล้วป้าก็เลยพาเธอไปดูบ้านไม้หลังนั้น ห่างจากบ้านหลังนี้ เพียงแค่ พุ่มไม้บัง ถ้าเดินจริงๆ ก็ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ

"หนูไม่รู้เลยนะว่ามีบ้านหลังนี้อยู่" ที่จริงเธอไม่ค่อยรู้อะไรหรอก ขนาดในหมู่บ้านเธอยังเพิ่งจะรู้ตอนไปซื้อของให้กับป้า

"เดี๋ยวป้าจะให้ลุงมาซ่อมแซมเพิ่มเติมให้"

"อย่ารบกวนคุณลุงเลยดีกว่าค่ะ หนูว่าปัดกวาดทำความสะอาดหน่อยก็คงอยู่ได้แล้ว" หญิงสาวเดินขึ้นไปดูบ้าน ในเมื่อเธอคิดจะมาปักหลักอยู่ที่นี่ก็ต้องหาที่อยู่ที่มั่นคง จะไปอาศัยบ้านของป้ากับลุงอยู่แบบนั้นก็ไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้มาแค่ตัวคนเดียว ถ้าเป็นบ้านหลังนี้ก็พอได้

มิลานกลับมาเล่าให้พ่อกับแม่ฟังว่าจะย้ายไปอยู่บ้านหลังนั้น แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกท่านเห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่เธอทำ เพราะอยู่บ้านหลังนี้ก็รู้สึกเกรงใจ

หญิงสาวกลับมาเอาอุปกรณ์เพื่อที่จะไปทำความสะอาดบ้าน เพราะบ้านหลังนั้นไม่มีคนอยู่มาเกือบครึ่งปีแล้วฝุ่นก็เลยเกาะเยอะ

"คุณแม่ไม่ต้องทำหรอกค่ะลูกทำเองได้"

"ช่วยกันทำสิลูก" พ่อกับลุงช่วยกันยกของมา ส่วนผู้หญิงทำความสะอาด ป้าก็ช่วยดายหญ้าที่มันรกรุงรังขึ้น

พอทำความสะอาดบ้านเสร็จ เธอก็ขอให้ป้าเรียกรถในหมู่บ้านให้ เพื่อที่จะออกไปซื้อของใช้..เครื่องครัว..หมอนมุ้ง เพราะของพวกนี้มันจำเป็น

เย็นวันเดียวกัน..

ตอนนี้เธอเนรมิตบ้านหลังนี้จนพักอาศัยได้แล้ว โชคดีที่บ้านหลังนี้ก็มีบ่อน้ำเช่นกัน

"หนูทำอะไรลูก" ดุจดาวถามลูกสาวเมื่อเห็นว่าลูกกำลังพยายามก่อไฟอยู่

"หุงข้าวค่ะ"

"แล้วหนูทำเป็นเหรอลูก"

มิลานเอาปลากระป๋องมาเปิด และก็อาหารแห้งที่เธอซื้อมา เพราะตอนนี้เธอยังทำกับข้าวไม่เป็นต้องได้กินของพวกนี้ไปก่อน

หญิงสาวตักข้าวในหม้อด้านบนให้พ่อกับแม่ไปก่อน เพราะข้าวก้นหม้อสีไม่ค่อยสวยแถมยังมีกลิ่นไหม้นิดหนึ่ง

"มึงจะรีบไปไหนไม่เข้าบ้านก่อนเหรอ" ตอนนี้ทั้งสองกลับมาถึงหมู่บ้านแล้ว ที่เสกสรรถามแบบนั้น เพราะแทนที่จะเดินเข้าบ้านแต่เหนือตะวันกลับเดินออกมา

"กูจะไปหาป้ากับลุงก่อน" ที่จริงเขาก็รีบที่จะกลับไปตามหาเธอต่อ แต่ว่ามาถึงที่แล้ว ไปให้ป้ากับลุงเห็นหน้าหน่อยก็ดี

ชายหนุ่มเดินมาตามทางเดิมที่เคยใช้ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะค่ำมืดจนมองถนนไม่ค่อยเห็นแล้ว แต่เขาก็เดินจนชิน

"ป้าครับ ลุงครับ" พอมาถึงบ้านก็เงียบมากแถมไม่มีใครจุดตะเกียงไว้เลย ชายหนุ่มเดินขึ้นไปดูบนบ้านของป้ากับลุงเพื่อจะดูว่าพวกท่านนอนไปแล้วเหรอ..แต่ก็ไม่มีใครอยู่

"หายไปไหนกันหมด" ธรรมดาถ้าลุงยังไม่กลับมาจากทุ่งนาป้าก็น่าจะกลับแล้ว

สายตาของเขามองกวาดไปทั่ว และทันใดนั้นก็มองไปเห็นแสงไฟ ซึ่งบ้านหลังนั้นไม่มีใครอยู่นานแล้ว อันนี้เขาก็รู้ดี..แต่ทำไมถึงมีแสงไฟล่ะ

"มีคนมาอยู่ตั้งแต่เมื่อไร?..หรือจะเป็นป้ากับลุง" ชายหนุ่มได้แต่คุยกับตัวเอง ทันใดนั้นมือหนาก็ยื่นไปจับเอาตะเกียงเพื่อที่จะเดินไปดูว่าเป็นใครกันแน่ที่อยู่บ้านหลังนั้น..