สรุปเนื้อหา บทที่ 44 – สยบรัก โดย ชะนีติดมันส์
บท บทที่ 44 ของ สยบรัก ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ชะนีติดมันส์ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
"แล้วผู้ชายในรูปนี้คือใคร"
"จะใครอีกล่ะ ก็พ่อตามึงไง"
"พ่อตากู? มึงหมายถึงพ่อของมิลานน่ะเหรอ??"
"แล้วมึงมีเมียกี่คนล่ะ"
"มึงไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับกูได้ไหมไอ้!!" เขารอฟังต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ชายหนุ่มร่างสูงได้ยันกายลุกขึ้น พร้อมกับคว้าคอเสื้อของเพื่อนให้ลุกขึ้นด้วย
"มึงจะบ้าหรือไงมึงจะชกกูเลยเหรอ" มกราตกใจไม่คิดว่าเพื่อนจะอารมณ์รุนแรงขนาดนี้
"ใจเย็นๆ กันก่อนสิครับพี่ ค่อยๆ คุยกัน" ในขณะที่กำลังจะมีการวางมวยกันมะลิซ้อนก็ได้รีบเข้ามาห้าม
"ถ้ามึงไม่รีบบอกมามึงแดกหมัดกูแน่!" แต่เหนือตะวันก็ไม่สนใจคำห้ามนั้นเลย
"กูก็บอกมึงอยู่นี่แล้วไง ว่าคนนี้คือพ่อของมิลาน และคนนี้ก็คือแม่ของเธอ" มกราเปิดไปอีกหน้าหนึ่งของอัลบั้มนั้น พอเห็นหน้าของแม่เธอเขาชัวร์ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
"แล้วนั่นมึงจะไปไหนวะ"
ปล่อยคอเสื้อของเพื่อนออกแล้วเหนือตะวันก็รีบเดินมาที่ประตู
"กูต้องรีบกลับแล้ว"
"มึงจะรีบกลับไปไหนเพิ่งมาถึงไม่ใช่เหรอ"
"กูเจอเธอแล้ว" ชายหนุ่มร่างสูงรีบวิ่งออกมาจากห้องของคอนโดหรูนั้น เขาแทบจะอดใจรอลิฟต์ขึ้นมารับไม่ไหว เพราะตอนนี้หัวใจมันกระวนกระวายมาก
"รอผมด้วยครับ" มะลิซ้อนรีบหอบกระเป๋าวิ่งตามมาที่ลิฟต์ แต่ก็มาไม่ทันเพราะมันได้ปิดลงก่อนแล้ว
"มันจะรีบไปไหนของมันวะ" มกราก็รีบตามออกมา ทั้งสองก็เลยรอลิฟต์อีกตัวเพื่อขึ้นมารับ
แต่พอลงมาถึงก็ไม่เจอรถของเหนือตะวันแล้ว
"กูว่าพี่มึงคงทิ้งมึงแล้วล่ะไอ้มะลิ"
"แล้วผมจะกลับยังไงล่ะพี่" มะลิซ้อนหันมามองมกราแบบดวงตาที่เศร้าสร้อยอ้อนวอน
"หึ.. กูอีกแล้วใช่ไหม"
ขับรถมาเกือบสิบชั่วโมงกว่าจะมาถึงกรุงเทพฯ พอนั่งลงยังไม่หายเหนื่อยเลยด้วยซ้ำก็ต้องได้รีบขับรถกลับอีก ..แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนตอนขับรถมาเลย
เหนือตะวันแวะที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เพื่อล้างหน้าล้างตา ดื่มกาแฟและเติมน้ำมันให้เต็มถัง เตรียมความพร้อม ยังไงเขาต้องเซฟชีวิตของตัวเองเพื่อกลับไปเจอหน้าเธอให้ได้
ชายหนุ่มขับรถมาเกินครึ่งทางก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า ตาพร่ามัว เพราะร่างกายของเขาไม่ได้พักผ่อนนานหลายชั่วโมง แต่เขาก็ยังคงฝืนขับรถต่อไป
บ่ายคล้อยของวันเดียวกันนั้น
"คุณลุงปลูกตั้งแต่ตอนไหนคะเนี่ย" หญิงสาวลงมาส่งข้าวเที่ยงพ่อกับลุงซึ่งทั้งสอง ออกมาตั้งแต่เช้าแล้ว เพื่อมา ดูผักที่แปลงและจะปลูกเพิ่มอีกหลายอย่าง เพราะลุงพงษ์คิดว่าจะปลูกไว้เก็บกินได้ตลอดทั้งปี
แต่ก่อนมีแค่ป้ากับลุง ส่วนเหนือตะวันก็ไม่ค่อยอยู่บ้านถ้าไม่ค่ำมืดเพราะออกไปเที่ยวเตร่กับมะลิซ้อน แต่ตอนนี้มีอีกครอบครัวหนึ่ง ที่ลุงพงษ์คิดว่าต้องดูแล เพราะทุกคนทำอะไรยังไม่เป็นเลย แต่ลุงพงษ์ไม่คิดว่าจะเป็นภาระ กลับดีใจมากกว่าเหมือนมีญาติเพิ่มขึ้น
เย็นวันเดียวกัน..
"เดี๋ยวนะกูตาฝาดหรือเปล่า มึงเพิ่งไปเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอวะ" เสกสรรเห็นรถวิ่งเข้ามาจอดทีแรกคิดว่าตัวเองคงตาฝาด แต่พอเห็นเจ้าของรถตัวเป็นๆ ลงมาถึงกับขยี้ตา
"กูฝากรถด้วย" เหนือตะวันจอดรถทิ้งไว้ที่บ้านของเสกสรรแบบนี้ทุกครั้ง เพราะขับลงไปถึงที่บ้านของป้ากับลุงไม่ได้ ที่รถอีแต๊กลงไปถึงเพราะมีล้อเฉพาะของรถ
"มึงยังไม่บอกกูเลยนะว่ามึงไปถึงแล้วเหรอถึงได้กลับมา..หรือว่าเจอเธอแล้ว?" เสกสรรมองเข้าไปในรถก็ไม่เห็นว่าเพื่อนมากับใคร
"กูไม่มีเวลาคุยกับมึงหรอก" เหนือตะวันยังคงก้าวเดินต่อไปแบบเร่งรีบ
"แล้วนี่มึงจะรีบไปไหน" เสกสรรยังคงเดินตามหลังเพื่อนมา
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเสกสรรคงยังไม่รู้เรื่อง และเขาก็ไม่มีเวลาอธิบายให้ฟังด้วย
ในระหว่างทางที่เดินลงมา ความคิดหนึ่งก็ได้วิ่งเข้ามาในหัว ว่าทำไมป้ากับลุงถึงไม่บอกเรื่องนี้ให้เขาฟัง ทั้งๆ ที่มีโอกาสตั้งหลายครั้งก่อนที่เขาจะกลับกรุงเทพฯ ..แถมเสกสรรซึ่งชอบไปนั่งเล่นที่บ้านหลังนั้นก็ยังไม่รู้เรื่องอีก
"ป้ากับลุงดูแปลกๆ นะครับ มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าหรอกลุงกำลังจะออกไปทุ่งนา..ลุงปลูกผักไว้ไปก่อนนะ" ลุงพงษ์ถือได้อุปกรณ์ก็แยกตัวออกไปก่อน ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของภรรยา
"ป้าครับ"
เพล้ง!
"ป้าตกใจอะไร" เหนือตะวันรีบเดินมาหยิบหม้อที่ป้าทำหลุดมือตอนที่เขาเรียกขึ้นมาให้
"ก็ป้าแก่แล้ว..ตกใจง่าย..มีอะไร"
"ผมลืมแล้วครับว่าจะถามอะไร ผมไปตักน้ำมาใส่ตุ่มให้ก่อนนะครับ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปถือถังน้ำ เพื่อที่จะไปหิ้วน้ำที่บ่อมาใส่ตุ่มไว้
"ตาพงษ์ไปแล้วเหรอครับ"
ในขณะที่เขาหิ้วน้ำมายังไม่เต็มตุ่มเลยด้วยซ้ำก็มีเสียงผู้ชายถามหาลุง
"ปะ..ไปแล้วค่ะ" ป้าวรรณีตอบผู้ชายคนนั้นแต่สายตามองไปที่หลานชาย ซึ่งเขาก็ทำเป็นไม่สนใจยังหิ้วน้ำต่อไป
"ถ้างั้นผมไปก่อนนะ มีอะไรจะฝากลงไปไหม"
"ไม่มีหรอกเดี๋ยวจะเอาตามลงไป..พ่อไปเถอะ"
ผ่านไปเพียงไม่นานน้ำก็ได้เต็มตุ่ม และป้าก็ทำอาหารเสร็จแล้วเพื่อที่จะเอาลงไปส่งคนที่ปลูกผักอยู่ทุ่งนา
"เดี๋ยวผมเอาไปส่งให้เองครับป้า"
"เราไม่ไปเที่ยวไหนเหรอ"
"ไม่หรอกครับผมว่าจะไปปลูกผักช่วยลุง"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สยบรัก