สยบรัก บทที่ 44

"รอผมด้วยครับ" มะลิซ้อนรีบหอบกระเป๋าวิ่งตามมาที่ลิฟต์ แต่ก็มาไม่ทันเพราะมันได้ปิดลงก่อนแล้ว

"มันจะรีบไปไหนของมันวะ" มกราก็รีบตามออกมา ทั้งสองก็เลยรอลิฟต์อีกตัวเพื่อขึ้นมารับ

แต่พอลงมาถึงก็ไม่เจอรถของเหนือตะวันแล้ว

"กูว่าพี่มึงคงทิ้งมึงแล้วล่ะไอ้มะลิ"

"แล้วผมจะกลับยังไงล่ะพี่" มะลิซ้อนหันมามองมกราแบบดวงตาที่เศร้าสร้อยอ้อนวอน

"หึ.. กูอีกแล้วใช่ไหม"

ขับรถมาเกือบสิบชั่วโมงกว่าจะมาถึงกรุงเทพฯ พอนั่งลงยังไม่หายเหนื่อยเลยด้วยซ้ำก็ต้องได้รีบขับรถกลับอีก ..แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนตอนขับรถมาเลย

เหนือตะวันแวะที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เพื่อล้างหน้าล้างตา ดื่มกาแฟและเติมน้ำมันให้เต็มถัง เตรียมความพร้อม ยังไงเขาต้องเซฟชีวิตของตัวเองเพื่อกลับไปเจอหน้าเธอให้ได้

ชายหนุ่มขับรถมาเกินครึ่งทางก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า ตาพร่ามัว เพราะร่างกายของเขาไม่ได้พักผ่อนนานหลายชั่วโมง แต่เขาก็ยังคงฝืนขับรถต่อไป

บ่ายคล้อยของวันเดียวกันนั้น

"คุณลุงปลูกตั้งแต่ตอนไหนคะเนี่ย" หญิงสาวลงมาส่งข้าวเที่ยงพ่อกับลุงซึ่งทั้งสอง ออกมาตั้งแต่เช้าแล้ว เพื่อมา ดูผักที่แปลงและจะปลูกเพิ่มอีกหลายอย่าง เพราะลุงพงษ์คิดว่าจะปลูกไว้เก็บกินได้ตลอดทั้งปี

แต่ก่อนมีแค่ป้ากับลุง ส่วนเหนือตะวันก็ไม่ค่อยอยู่บ้านถ้าไม่ค่ำมืดเพราะออกไปเที่ยวเตร่กับมะลิซ้อน แต่ตอนนี้มีอีกครอบครัวหนึ่ง ที่ลุงพงษ์คิดว่าต้องดูแล เพราะทุกคนทำอะไรยังไม่เป็นเลย แต่ลุงพงษ์ไม่คิดว่าจะเป็นภาระ กลับดีใจมากกว่าเหมือนมีญาติเพิ่มขึ้น

เย็นวันเดียวกัน..

"เดี๋ยวนะกูตาฝาดหรือเปล่า มึงเพิ่งไปเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอวะ" เสกสรรเห็นรถวิ่งเข้ามาจอดทีแรกคิดว่าตัวเองคงตาฝาด แต่พอเห็นเจ้าของรถตัวเป็นๆ ลงมาถึงกับขยี้ตา

"กูฝากรถด้วย" เหนือตะวันจอดรถทิ้งไว้ที่บ้านของเสกสรรแบบนี้ทุกครั้ง เพราะขับลงไปถึงที่บ้านของป้ากับลุงไม่ได้ ที่รถอีแต๊กลงไปถึงเพราะมีล้อเฉพาะของรถ

"มึงยังไม่บอกกูเลยนะว่ามึงไปถึงแล้วเหรอถึงได้กลับมา..หรือว่าเจอเธอแล้ว?" เสกสรรมองเข้าไปในรถก็ไม่เห็นว่าเพื่อนมากับใคร

"กูไม่มีเวลาคุยกับมึงหรอก" เหนือตะวันยังคงก้าวเดินต่อไปแบบเร่งรีบ

"แล้วนี่มึงจะรีบไปไหน" เสกสรรยังคงเดินตามหลังเพื่อนมา

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเสกสรรคงยังไม่รู้เรื่อง และเขาก็ไม่มีเวลาอธิบายให้ฟังด้วย

ในระหว่างทางที่เดินลงมา ความคิดหนึ่งก็ได้วิ่งเข้ามาในหัว ว่าทำไมป้ากับลุงถึงไม่บอกเรื่องนี้ให้เขาฟัง ทั้งๆ ที่มีโอกาสตั้งหลายครั้งก่อนที่เขาจะกลับกรุงเทพฯ ..แถมเสกสรรซึ่งชอบไปนั่งเล่นที่บ้านหลังนั้นก็ยังไม่รู้เรื่องอีก

"มึงไม่ต้องตามกูมาหรอก กูเหนื่อยไปถึงบ้านกูก็จะนอนแล้ว" ก่อนอื่นเขาต้องรู้เหตุผลเรื่องที่กำลังสงสัยอยู่ให้ได้

เสกสรรเห็นว่าเพื่อนเหนื่อยจริงๆ ก็เลยไม่ตาม มาถึงท้ายหมู่บ้านก็เลยเดินกลับ ส่วนเหนือตะวันเดินตามทางที่ลงไปบ้านปลายนาแบบชำนาญทางถึงแม้ว่าจะค่ำมืดมากแล้ว

เขาเดินมาถึงแต่ไม่ได้แวะที่บ้าน ชายหนุ่มตรงไปที่บ้านหลังนั้น แต่ก็ไม่ได้เข้าไป เขาจะหลบอยู่ที่ไหนก็ได้เพราะแถวนี้เป็นป่าไม้ และตอนนี้ก็มืดมากถ้าเขาไม่จุดไฟคงไม่มีใครมองเห็น

"ถั่วฝักยาว สวยมากเลยค่ะป้า" หญิงสาวมองถั่วฝักยาวในตะกร้าที่ป้าเก็บมาส่งให้

"ฝักแน่นมากเลยนะถ้าตำอร่อยเลย"

"ตำถั่วฝักยาวเหรอคะ"

"หนูเคยทำไหมล่ะ ทำเหมือนส้มตำนั่นแหละ"