สยบรัก บทที่ 46

เขากลับมาแล้วเหรอ? ..เธอยังไม่รู้ว่าเขากลับมาอีกครั้งแล้ว ใบหน้างามมองดูป้ากับลุง เพราะพวกท่านไม่พูดอะไรให้ฟังเลย

"กลับมาเมื่อวานนี้" ป้าพูดเสียงอ่อยๆ ออกมา เพราะยังไม่มีโอกาสที่จะเล่าให้มิลานฟังเลย

"ลูกกลับบ้านก่อนนะคะ"

"แล้วลูกไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอ"

"ไม่ค่ะลูกจะกลับไปทำงานบ้านต่อ" เธอต้องรีบหลบไปก่อน เพราะได้ยินพวกท่านพูดว่าเขาไปเอาปลาแถวนี้เดี๋ยวคงขึ้นมา

..นี่เขากลับมาแล้วเหรอ เขากลับมาทำไม แล้วคู่หมั้นของเขาล่ะมาด้วยไหม แต่เขาคงไม่เอาคู่หมั้นมาตกระกำลำบากแบบที่ทำกับเราหรอกมั้ง ..หญิงสาวได้แต่พูดกับตัวเอง และคิดว่าจะหลบหน้าเขาไปก่อน เพราะเขาคงจะมาไม่นานเดี๋ยวคงกลับกรุงเทพฯแล้ว

มิลานรีบกลับมาที่บ้าน น้ำที่ใช้ไปเมื่อวานนี้ เธอหวังว่าจะกลับมาเติมให้เต็ม แต่พอกลับมาถึง..

"ใครตักน้ำใส่ตุ่ม?" ..คงไม่ใช่เขาใช่ไหม? แต่จะเป็นเขาได้ยังไง เขาไม่รู้นี่ว่าเราอยู่บ้านหลังนี้

เขาจะรู้ได้ยังไงก็ในเมื่อเขาไม่ได้สนใจใยดีอะไรเราเลย ..ภาพที่เธอตามขอร้องให้เขาช่วยพ่อ มันยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะช่วยเลย แถมยังมีคู่หมั้นโผล่มาอีกคน

จะทำยังไงได้ก็ในเมื่อเธอใจง่ายให้เขาไปก่อนทำไมล่ะ พอได้แล้วเขาจะช่วยหรือไม่ช่วยมันก็เรื่องของเขาอีกนั่นแหละ

มือเรียวถูกยกขึ้นมาปาดน้ำตา ทำไมเธอถึงจะไม่ห่วงแหนสิ่งที่เสียให้เขาไป

เย็นวันเดียวกัน..

โชคดีที่ตอนเช้าเธอเตรียมอาหารไปให้พวกท่านได้ทานถึงเที่ยง ก็เลยไม่ต้องเอาข้าวเที่ยงไปส่งอีก เพราะกลัวว่าจะไปเจอเขา

อยู่บ้านมิลานก็ไม่ได้อยู่เปล่าๆ หาไม้แถวนั้นมาไว้ก่อไฟทำกับข้าวตอนเย็น และปัดกวาดเช็ดถู

"วันนี้ได้ปลามาเยอะเลยลูก" ผู้เป็นพ่อถือปลามาส่งให้ลูกสาว ด้วยใบหน้าที่ปลื้มปริ่ม เพราะไม่เคยเห็นวิถีชีวิตชนบทแบบนี้

หญิงสาวรับปลานั้นมาและก็รู้ดีว่าเป็นฝีมือของใครที่ไปหา..เธอมองดูปลาในถัง "ทำมาแล้วเหรอคะ"

"ไอ้หำมันทำมาให้แล้วลูก"

"ไอ้หำ?" ชัดเลยเมื่อได้ยินพ่อเรียกชื่อนี้ และพ่อของเธอคงจะไม่รู้จักเขา ส่วนเขาก็คงจะไม่รู้จักพ่อของเธอเช่นกัน มันก็เลยทำให้มิลานสบายใจขึ้นหน่อย เพราะป้ากับลุงคงจะไม่พูดอะไรอยู่แล้ว

"ตาพงษ์บอกว่าหมักด้วยเกลือไว้..แล้วพรุ่งนี้เอาออกมาตากแดด จะได้เป็นปลาแดดเดียวไว้ทำกินได้นานๆ"

"ค่ะพ่อ" ใบหน้างามยกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินพ่อพูดเหมือนเข้าใจทุกอย่าง มันอาจจะเป็นความโชคดีในความโชคร้ายก็ได้ ที่พ่อของเธอไม่ต้องไปอยู่สังคมปั้นหน้าพวกนั้นอีกแล้ว

"แล้วแม่ล่ะคะ"

"แม่ยังอยู่บ้านกับป้าวรรณี เดี๋ยวคงตามมามั้งลูก" ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็มองทอดสายตาออกไปที่บ้านหลังนั้น อยากจะรู้ว่าเขากลับมาด้วยไหม

ตะวันเริ่มคล้อยลงไปมากแล้ว และบรรยากาศในเวลานี้มันชวนให้เงียบเหงาในอุรา นกน้อยกำลังบินเข้ารัง ท้องฟ้าเป็นสีเหลืองทองอร่าม คนตัวเล็กหลบมานั่งอยู่ด้านหลังบ้าน เผื่อว่าเขาเดินผ่านมาทางนี้กลัวว่าจะเห็น ส่วนหนึ่งที่เธอหลบ เพราะอาย..อายจนไม่สามารถที่จะพบหน้าเขาได้ ทั้งๆ ที่ยอมเอาตัวเองเข้าแลก เพื่อให้ได้มากับสิ่งที่ต้องการ แต่พอเขาได้ตัวไปแล้ว กลับไม่เหลียวแลไม่ใยดี เป็นแบบนี้จะไม่ให้อายได้ยังไง

"กลับมาแล้วเหรอแม่" เสียงที่พ่อพูดขึ้นทำให้เธอตื่นจากภวังค์ที่กำลังคิดอยู่

"กลับมาแล้ว รอเอาปลาอีกชุดหนึ่ง..ไอ้หำมันทำให้เพิ่งเสร็จ"

"ไอ้เด็กคนนี้เก่งนะหาปลาเก่งเลยล่ะ" เสียงที่พ่อกับแม่เธอพูดคุยกันยังดังมาให้ได้ยิน

"ใช่แล้วเสียดายอยู่อย่างหนึ่งมีแฟนแล้ว"

"อ้าวมีแฟนแล้วเหรอ"

"คงมีแล้วล่ะ เมื่อวานนี้ก็เห็นเข้าไปในหมู่บ้าน แฟนคงจะอยู่ในหมู่บ้านนั่นแหละ พอทำปลาเสร็จก็รีบเข้าหมู่บ้านไปเลย"

เดาได้ไม่ยากว่าเข้าไปในหมู่บ้านหาใคร แต่ตกลงเขาจะเอายังไงกันแน่ แล้วคู่หมั้นของเขาล่ะ?

..ในหมู่บ้าน..

"เมื่อวานนี้มึงหายไปไหน" มาถึงเห็นเสกสรรเขาก็ถามทันที