สยบรัก นิยาย บท 47

"หนูคุยกับใครอยู่ลูก" ภูธรได้ยินเสียงลูกสาวก็เลยรีบลงมาดู

"เปล่าค่ะไม่มีอะไร สงสัยจะเป็นหมาแมวแถวๆ นี้" หญิงสาวไม่กล้าเอ่ยพูดให้พ่อฟัง เพราะกลัวว่าท่านจะกลัวที่นี่

"หนูเข้าห้องน้ำเสร็จหรือยังล่ะ"

"เสร็จแล้วค่ะ เราขึ้นไปข้างบนกันดีกว่าค่ะพ่อ"

"..มึงทำบ้าอะไรวะ เกือบแล้วไหมล่ะ" คนที่แอบซ่อนอยู่ถึงกับตำหนิตัวเอง เขามัวชะเง้อหาเธอ แต่เท้าดันไปเหยียบถูกกิ่งไม้เข้า

เช้าวันต่อมา..

"คุณพ่อจะรีบออกไปแต่เช้าเลยเหรอคะ" หญิงสาวที่กำลังทำกับข้าวอยู่เอ่ยถามผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นว่าท่านเตรียมพร้อมที่จะออกไปแล้ว

"วันนี้เตรียมแปลงผักใหม่ เห็นว่าจะปลูกกะหล่ำปลีและข้าวโพด ก็เลยจะรีบไปช่วยตาพงษ์สักหน่อย"

"ลูกทำกับข้าวเสร็จเดี๋ยวตามไปส่งนะคะ"

ภูธรได้แต่ส่งยิ้มแบบละมุนให้กับลูกสาว แล้วก็รีบออกไป เพราะกว่าจะเดินไปถึง

สายๆ ของวันเดียวกัน

"ขึ้นมาทานข้าวกันดีกว่าค่ะ" หญิงสาวถือกับข้าวไปวางไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วเธอก็เอาเสื่อมาปูเพื่อที่จะวางสำรับกับข้าวที่เตรียมมา

ที่มิลานต้องได้เตรียมกับข้าวมาเอง ก็เพราะวันนี้แม่กับป้า มาช่วยกันเตรียมแปลงผัก

หญิงสาวเอากับข้าวมาวางไว้เหมือนตอนที่ลงแขกเกี่ยวข้าว พอเห็นว่าเธอเตรียมเสร็จแล้วพวกท่านก็ขึ้นมา

"แล้วหลานชายของตาพงษ์ล่ะ ยังไม่ขึ้นมาจากไปเอาปลาอีกเหรอ" คนที่ถามก็คือภูธร

"หลานชายหมายความว่ายังไงคะ?" มิลานถามขึ้นแบบตกใจ เพราะหลานชายของลุงพงษ์มีสองคน แต่ไม่ว่าจะถามหาใคร ก็ต้องมีเขาอยู่ในนั้นอยู่แล้ว เพราะถ้ากลับมาก็ต้องกลับมาด้วยกัน

"หลานชายลุงพงษ์ก็คนที่เอาปลามานั่นแหละ ที่พ่อเอาไปให้หนูทำเมื่อเย็นวานนี้"

เขากลับมาแล้วเหรอ? ..เธอยังไม่รู้ว่าเขากลับมาอีกครั้งแล้ว ใบหน้างามมองดูป้ากับลุง เพราะพวกท่านไม่พูดอะไรให้ฟังเลย

"กลับมาเมื่อวานนี้" ป้าพูดเสียงอ่อยๆ ออกมา เพราะยังไม่มีโอกาสที่จะเล่าให้มิลานฟังเลย

"ลูกกลับบ้านก่อนนะคะ"

"แล้วลูกไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอ"

"ไม่ค่ะลูกจะกลับไปทำงานบ้านต่อ" เธอต้องรีบหลบไปก่อน เพราะได้ยินพวกท่านพูดว่าเขาไปเอาปลาแถวนี้เดี๋ยวคงขึ้นมา

..นี่เขากลับมาแล้วเหรอ เขากลับมาทำไม แล้วคู่หมั้นของเขาล่ะมาด้วยไหม แต่เขาคงไม่เอาคู่หมั้นมาตกระกำลำบากแบบที่ทำกับเราหรอกมั้ง ..หญิงสาวได้แต่พูดกับตัวเอง และคิดว่าจะหลบหน้าเขาไปก่อน เพราะเขาคงจะมาไม่นานเดี๋ยวคงกลับกรุงเทพฯแล้ว

มิลานรีบกลับมาที่บ้าน น้ำที่ใช้ไปเมื่อวานนี้ เธอหวังว่าจะกลับมาเติมให้เต็ม แต่พอกลับมาถึง..

"ใครตักน้ำใส่ตุ่ม?" ..คงไม่ใช่เขาใช่ไหม? แต่จะเป็นเขาได้ยังไง เขาไม่รู้นี่ว่าเราอยู่บ้านหลังนี้

เขาจะรู้ได้ยังไงก็ในเมื่อเขาไม่ได้สนใจใยดีอะไรเราเลย ..ภาพที่เธอตามขอร้องให้เขาช่วยพ่อ มันยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะช่วยเลย แถมยังมีคู่หมั้นโผล่มาอีกคน

จะทำยังไงได้ก็ในเมื่อเธอใจง่ายให้เขาไปก่อนทำไมล่ะ พอได้แล้วเขาจะช่วยหรือไม่ช่วยมันก็เรื่องของเขาอีกนั่นแหละ

มือเรียวถูกยกขึ้นมาปาดน้ำตา ทำไมเธอถึงจะไม่ห่วงแหนสิ่งที่เสียให้เขาไป

เย็นวันเดียวกัน..

โชคดีที่ตอนเช้าเธอเตรียมอาหารไปให้พวกท่านได้ทานถึงเที่ยง ก็เลยไม่ต้องเอาข้าวเที่ยงไปส่งอีก เพราะกลัวว่าจะไปเจอเขา

อยู่บ้านมิลานก็ไม่ได้อยู่เปล่าๆ หาไม้แถวนั้นมาไว้ก่อไฟทำกับข้าวตอนเย็น และปัดกวาดเช็ดถู

"วันนี้ได้ปลามาเยอะเลยลูก" ผู้เป็นพ่อถือปลามาส่งให้ลูกสาว ด้วยใบหน้าที่ปลื้มปริ่ม เพราะไม่เคยเห็นวิถีชีวิตชนบทแบบนี้

หญิงสาวรับปลานั้นมาและก็รู้ดีว่าเป็นฝีมือของใครที่ไปหา..เธอมองดูปลาในถัง "ทำมาแล้วเหรอคะ"

"ไอ้หำมันทำมาให้แล้วลูก"

"ไอ้หำ?" ชัดเลยเมื่อได้ยินพ่อเรียกชื่อนี้ และพ่อของเธอคงจะไม่รู้จักเขา ส่วนเขาก็คงจะไม่รู้จักพ่อของเธอเช่นกัน มันก็เลยทำให้มิลานสบายใจขึ้นหน่อย เพราะป้ากับลุงคงจะไม่พูดอะไรอยู่แล้ว

"ตาพงษ์บอกว่าหมักด้วยเกลือไว้..แล้วพรุ่งนี้เอาออกมาตากแดด จะได้เป็นปลาแดดเดียวไว้ทำกินได้นานๆ"

"ค่ะพ่อ" ใบหน้างามยกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินพ่อพูดเหมือนเข้าใจทุกอย่าง มันอาจจะเป็นความโชคดีในความโชคร้ายก็ได้ ที่พ่อของเธอไม่ต้องไปอยู่สังคมปั้นหน้าพวกนั้นอีกแล้ว

"แล้วแม่ล่ะคะ"

"แม่ยังอยู่บ้านกับป้าวรรณี เดี๋ยวคงตามมามั้งลูก" ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็มองทอดสายตาออกไปที่บ้านหลังนั้น อยากจะรู้ว่าเขากลับมาด้วยไหม

ตะวันเริ่มคล้อยลงไปมากแล้ว และบรรยากาศในเวลานี้มันชวนให้เงียบเหงาในอุรา นกน้อยกำลังบินเข้ารัง ท้องฟ้าเป็นสีเหลืองทองอร่าม คนตัวเล็กหลบมานั่งอยู่ด้านหลังบ้าน เผื่อว่าเขาเดินผ่านมาทางนี้กลัวว่าจะเห็น ส่วนหนึ่งที่เธอหลบ เพราะอาย..อายจนไม่สามารถที่จะพบหน้าเขาได้ ทั้งๆ ที่ยอมเอาตัวเองเข้าแลก เพื่อให้ได้มากับสิ่งที่ต้องการ แต่พอเขาได้ตัวไปแล้ว กลับไม่เหลียวแลไม่ใยดี เป็นแบบนี้จะไม่ให้อายได้ยังไง