สยบรัก นิยาย บท 48

ทุกคนได้แต่มองตามหลังเหนือตะวันที่วิ่งออกจากบ้านของเสกสรรไป

"น้องแตนอย่าเศร้าไปเลยนะจ๊ะ.." เสกสรรมองดูตั๊กแตนทำตาละห้อยแล้วนึกสงสาร อยากจะปลอบตามนิสัยผู้ชายเจ้าชู้ แต่พอมองกลับมาที่จั๊กจั่นอีกที "อุ๊ย"

คนร่างสูงรีบวิ่งตามทางที่มุ่งหน้ากลับบ้านปลายนา

"ไปไหนของเธอ" เหนือตะวันคิดว่าเธอคงจะเห็นตอนที่เขารับร่างตั๊กแตนแน่เลย แต่ก็ภาวนาขออย่าให้เห็น

ออกมาซื้ออะไรค่ำๆ มืดๆ ขนาดนี้ ..ชายหนุ่มรีบก้าวเท้ายาวๆ เพื่อที่จะตามให้ทัน เขาคิดว่าเสกสรรคงไม่ได้ตาฝาดแน่

ก่อนที่จะถึงท้ายหมู่บ้าน สายตาของเขาเห็นอะไรบางอย่างอยู่ตรงเสาไฟ แต่เขาไม่ได้มองไปเพราะเหมือนคนหลบซ่อน ..คิดถึงตอนที่เธอชอบหลบตามเสาเวลาถูกเขาดุ

"อ้าว..จะรีบไปไหนเรา..ก็เลยลืมเอาของมาด้วย" ชายหนุ่มพูดขึ้นเหมือนจงใจให้ใครบางคนได้ยิน แล้วเขาก็รีบเดินกลับทางที่เพิ่งจะเดินมาเหมือนจะกลับไปเอาของที่ลืมไว้

พอเขาเดินกลับไปพ้นทางโค้ง หญิงสาวที่ซ่อนอยู่ตรงเสาไฟก็ได้ออกมา แล้วเดินมุ่งหน้ากลับบ้านที่เธออาศัยอยู่

ไฟฉายถูกเปิดบ้างปิดบ้างในระหว่างที่เดิน เพราะกลัวว่าเขาจะย้อนกลับมาอีก..ที่ต้องปิดเพราะกลัวเขาเห็นแสงไฟ

เดี๋ยวก็สะดุดล้มจะปิดไฟฉายทำไม ..คนที่แอบเดินตามหลังมาเริ่มเป็นห่วง แต่ก็พอจะเดาได้ว่าทำไมเธอต้องปิดไฟเดิน คงเพราะกลัวเขาเห็นแสง

"ลูกกลับมาแล้ว" พ่อกับแม่เป็นห่วง..เห็นดึกมากแล้ว กำลังจะเข้าไปตามในหมู่บ้าน พอเดินยังไม่พ้นชายคาบ้านก็เห็นลูกสาวเดินกลับมา

"คุณแม่ลงมาทำไมคะ ไหนบอกว่าปวดท้องไง"

"แม่กับพ่อเป็นห่วงลูก"

"ลูกบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรหรอก" หญิงสาวเดินเข้าไปประคองผู้เป็นแม่แล้วพากลับขึ้นบ้านไป

และคนที่แอบเดินตามมาส่งก็ได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับพ่อและแม่

"ปวดท้องงั้นเหรอ?" ..หรือว่าเธอเข้าไปซื้อยาให้แม่ "ยาที่บ้านก็มีทำไมไม่ไปเอา ทำไม่ต้องเดินเข้าไปในหมูบ้านค่ำๆ มืดๆ ด้วย" ได้แต่ยืนเป็นห่วงเธออยู่ตรงนั้น ..แต่ทำไมเขาต้องเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ด้วย แถมยังเป็นห่วงทั้งครอบครัวอีก ชายหนุ่มเริ่มกลับมาถามตัวเองดู เพราะความเป็นห่วงแบบนี้เขาเคยมีให้แค่แม่..ขนาดพ่อแท้ๆ ของเขายังไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้จากเขาเลย

"ลุงกับป้ายังไม่ขึ้นนอนอีกเหรอครับ" ชายหนุ่มกลับมาที่บ้านก็เห็นลุงกับป้ากำลังทำอะไรกันอยู่

"ก็ปลาที่เอ็งเอามาให้ยังทำกันไม่เสร็จเลย"

"ผมก็เลยทำให้คุณลุงลำบาก" ที่เขาได้ปลามาเยอะเพราะตัวเล็กตัวน้อยเขาก็เก็บมาให้หมด กลัวว่าจะไม่พอให้บ้านนั้นกินด้วย

"ไม่ลำบากหรอก ดีแล้วที่มีหลานขยันแบบนี้" ลุงรีบพูดออกไปเพราะกลัวเขาคิดว่าเอามาให้เป็นภาระ

"ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีแดดให้ตากไหม..ดูท้องฟ้าสิครึ้มมาขนาดนี้"

ในขณะที่ป้ากับลุงกำลังคุยกันอยู่นั้น เหนือตะวันก็ได้ไปอาบน้ำ ที่บ่อ ..แต่ก่อนตอนที่มาใช้บ่อน้ำนี้ เขาไม่เคยต้องคิดอะไร แต่เดี๋ยวนี้พอเดินมาใกล้ ภาพในคืนนั้นมันเด่นชัดขึ้นมาทุกครั้ง ..ภาพคืนที่เขาขโมยความบริสุทธิ์ของเธอมา

เวลาผ่านไป ตอนนี้ทุกคนได้ขึ้นนอนหมดแล้ว เพราะลมเริ่มกระโชก ท้องฟ้าก็เริ่มมีแสงจากสายฟ้า

เขายืนมองอยู่ตรงหน้าต่างยังไม่ไปไหน สิ่งที่เขามองก็คือบ้านอีกหลัง

"???" สายตาของทั้งสองมองสบกันเข้า จะให้หลบซ่อนเขาเหมือนทุกครั้งก็หลบไม่ทันแล้ว ถึงแม้จะหลบทันก็คงไม่มีที่ให้หลบอยู่ดี

"พ่อนึกว่าใครหำเองเหรอ"

"ครับ" เขารีบเดินไปจับผ้าห่มที่ถูกฝน แต่ก็ยังไม่เปียกเท่าไรขึ้นมา แล้วเดินไปคลุมร่างของเธอไว้ "ผมว่าทุกคนลงไปข้างล่างก่อนดีกว่าครับ อยู่ข้างบนไม่ได้หรอก"

"แต่ข้างล่างมันลมแรง" เธอพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา ..ถึงแม้ว่าเสียงฝนจะตกแรงมากแต่เขาก็พอได้ยิน

"อยู่ข้างบนมันอันตรายไม่เห็นหรือไง" เขากลัวว่าสังกะสีพวกที่เหลือจะปลิวออก ถ้าไปตามแรงลมก็คงไม่เป็นไรแต่ถ้ามันตกลงมาคงอันตรายกับคนที่อยู่บนนี้แน่

ทุกคนก็เลยรีบลงมาข้างล่าง มือหนาคว้าเอาผ้าห่มอีกผืนเดินตามลงมา แล้วคลุมให้กับแม่ของเธอไว้ เพราะดูท่าทางแล้วฝนคงจะไม่หยุดตกง่ายๆ

พอคลุมผ้าให้กับแม่ของเธอแล้วเขาก็ค่อยๆ ถอยกลับมาหาลูกสาวของพวกท่าน

"ให้ฝนซาลงกว่านี้ เราค่อยไปที่บ้านของผมกัน" ในขณะที่พูดมือหนาก็ได้ยื่นไปคว้าคนตัวเล็กที่อยู่ใต้ผ้าห่มมากอดไว้ ที่เขากล้าทำแบบนั้นเพราะว่าตอนนี้มันมืดมาก

"ขอบใจนะพ่อหำ ถ้าพ่อไม่มา ทางนี้ก็ทำอะไรไม่ถูก" ภูธรพูดโดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่มุมไหนของบ้านเลยด้วยซ้ำ ..แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ

ณ. มุมหนึ่งของใต้ถุนบ้านหลังนั้น

ตุ๊บ! ตุ๊บ!! มือเรียวพยายามทุบตีลำตัวของคนร่างหนาเพื่อให้เขาปล่อย..จูบ..ออก