สยบรัก นิยาย บท 48

ทุกคนได้แต่มองตามหลังเหนือตะวันที่วิ่งออกจากบ้านของเสกสรรไป

"น้องแตนอย่าเศร้าไปเลยนะจ๊ะ.." เสกสรรมองดูตั๊กแตนทำตาละห้อยแล้วนึกสงสาร อยากจะปลอบตามนิสัยผู้ชายเจ้าชู้ แต่พอมองกลับมาที่จั๊กจั่นอีกที "อุ๊ย"

คนร่างสูงรีบวิ่งตามทางที่มุ่งหน้ากลับบ้านปลายนา

"ไปไหนของเธอ" เหนือตะวันคิดว่าเธอคงจะเห็นตอนที่เขารับร่างตั๊กแตนแน่เลย แต่ก็ภาวนาขออย่าให้เห็น

ออกมาซื้ออะไรค่ำๆ มืดๆ ขนาดนี้ ..ชายหนุ่มรีบก้าวเท้ายาวๆ เพื่อที่จะตามให้ทัน เขาคิดว่าเสกสรรคงไม่ได้ตาฝาดแน่

ก่อนที่จะถึงท้ายหมู่บ้าน สายตาของเขาเห็นอะไรบางอย่างอยู่ตรงเสาไฟ แต่เขาไม่ได้มองไปเพราะเหมือนคนหลบซ่อน ..คิดถึงตอนที่เธอชอบหลบตามเสาเวลาถูกเขาดุ

"อ้าว..จะรีบไปไหนเรา..ก็เลยลืมเอาของมาด้วย" ชายหนุ่มพูดขึ้นเหมือนจงใจให้ใครบางคนได้ยิน แล้วเขาก็รีบเดินกลับทางที่เพิ่งจะเดินมาเหมือนจะกลับไปเอาของที่ลืมไว้

พอเขาเดินกลับไปพ้นทางโค้ง หญิงสาวที่ซ่อนอยู่ตรงเสาไฟก็ได้ออกมา แล้วเดินมุ่งหน้ากลับบ้านที่เธออาศัยอยู่

ไฟฉายถูกเปิดบ้างปิดบ้างในระหว่างที่เดิน เพราะกลัวว่าเขาจะย้อนกลับมาอีก..ที่ต้องปิดเพราะกลัวเขาเห็นแสงไฟ

เดี๋ยวก็สะดุดล้มจะปิดไฟฉายทำไม ..คนที่แอบเดินตามหลังมาเริ่มเป็นห่วง แต่ก็พอจะเดาได้ว่าทำไมเธอต้องปิดไฟเดิน คงเพราะกลัวเขาเห็นแสง

"ลูกกลับมาแล้ว" พ่อกับแม่เป็นห่วง..เห็นดึกมากแล้ว กำลังจะเข้าไปตามในหมู่บ้าน พอเดินยังไม่พ้นชายคาบ้านก็เห็นลูกสาวเดินกลับมา

"คุณแม่ลงมาทำไมคะ ไหนบอกว่าปวดท้องไง"

"แม่กับพ่อเป็นห่วงลูก"

"ลูกบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรหรอก" หญิงสาวเดินเข้าไปประคองผู้เป็นแม่แล้วพากลับขึ้นบ้านไป

และคนที่แอบเดินตามมาส่งก็ได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับพ่อและแม่

"ปวดท้องงั้นเหรอ?" ..หรือว่าเธอเข้าไปซื้อยาให้แม่ "ยาที่บ้านก็มีทำไมไม่ไปเอา ทำไม่ต้องเดินเข้าไปในหมูบ้านค่ำๆ มืดๆ ด้วย" ได้แต่ยืนเป็นห่วงเธออยู่ตรงนั้น ..แต่ทำไมเขาต้องเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ด้วย แถมยังเป็นห่วงทั้งครอบครัวอีก ชายหนุ่มเริ่มกลับมาถามตัวเองดู เพราะความเป็นห่วงแบบนี้เขาเคยมีให้แค่แม่..ขนาดพ่อแท้ๆ ของเขายังไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้จากเขาเลย

"ลุงกับป้ายังไม่ขึ้นนอนอีกเหรอครับ" ชายหนุ่มกลับมาที่บ้านก็เห็นลุงกับป้ากำลังทำอะไรกันอยู่

"ก็ปลาที่เอ็งเอามาให้ยังทำกันไม่เสร็จเลย"

"ผมก็เลยทำให้คุณลุงลำบาก" ที่เขาได้ปลามาเยอะเพราะตัวเล็กตัวน้อยเขาก็เก็บมาให้หมด กลัวว่าจะไม่พอให้บ้านนั้นกินด้วย

"ไม่ลำบากหรอก ดีแล้วที่มีหลานขยันแบบนี้" ลุงรีบพูดออกไปเพราะกลัวเขาคิดว่าเอามาให้เป็นภาระ

"ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีแดดให้ตากไหม..ดูท้องฟ้าสิครึ้มมาขนาดนี้"

ในขณะที่ป้ากับลุงกำลังคุยกันอยู่นั้น เหนือตะวันก็ได้ไปอาบน้ำ ที่บ่อ ..แต่ก่อนตอนที่มาใช้บ่อน้ำนี้ เขาไม่เคยต้องคิดอะไร แต่เดี๋ยวนี้พอเดินมาใกล้ ภาพในคืนนั้นมันเด่นชัดขึ้นมาทุกครั้ง ..ภาพคืนที่เขาขโมยความบริสุทธิ์ของเธอมา

เวลาผ่านไป ตอนนี้ทุกคนได้ขึ้นนอนหมดแล้ว เพราะลมเริ่มกระโชก ท้องฟ้าก็เริ่มมีแสงจากสายฟ้า

เขายืนมองอยู่ตรงหน้าต่างยังไม่ไปไหน สิ่งที่เขามองก็คือบ้านอีกหลัง