สยบรัก นิยาย บท 30

"แต่เธอไม่ได้อยู่ข้างบนนะครับ"

"ป้าก็ตื่นมาทำกับข้าวแต่เช้าอยู่นะ ยังไม่เห็นลงมาจริงๆ"

เหนือตะวันเริ่มใจไม่ดี เมื่อคืนนี้ยิ่งทำไม่ดีกับเธออยู่ ..หรือว่าเธอจะโกรธจนไม่ให้อภัยเขา

ชายหนุ่มรีบวิ่งออกมาจากบ้าน แล้วตรงเข้าไปในหมู่บ้าน เพื่อที่จะไปดูว่าเธอไปที่นั่นไหม แต่เธอจะไปหาใครในหมู่บ้านเธอไม่รู้จักใครเลย

"อะไรนะครับพี่"

เขาใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงหมู่บ้าน ...และคนแรกที่เขาไปถามก็คือมะลิซ้อน

"เธอไม่ได้มาที่นี่นะครับพี่"

"แล้วเธอจะไปไหน" ชายหนุ่มค่อยๆ ก้าวออกมาจากบ้านหลังนั้น คนร่างสูงหยุดยืนอยู่สี่แยก เพื่อที่จะมองหาทุกแยกแถวนั้นพร้อมกัน แต่ก็ไร้วี่แววของเธอ

เหนือตะวันกลับมาที่บ้านอีกครั้ง เพื่อดูข้าวของว่าเธอได้เอาอะไรไปด้วยไหม

เขาค้นทุกอย่างแบบบ้าคลั่ง แต่เธอไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปเลยนอกจากชุดที่ใส่อยู่นั้น

"เธอไปไหนมิลาน" ในใจภาวนาขอให้เธอยังปลอดภัย

"ผมเดินหาทั้งหมู่บ้านแล้วก็ไม่เจอ" มะลิซ้อนรีบกลับมาหาลูกพี่ที่บ้าน เพื่อส่งข่าว

"แกคิดว่าเธอจะไปไหนมะลิ เธอเกลียดกูมากเลยใช่ไหม"

"ผมว่าเธอคงจะหนีไป แต่ถ้าเธอจะหนีทำไมถึงเพิ่งหนีล่ะพี่" ทั้งๆ ที่เธอก็มีโอกาสนี้ตั้งหลายครั้ง

"มึงรออยู่แถวนี้นะ ค้นหาที่ไหนก็ได้ เผื่อว่าเธอจะยังอยู่แถวนี้"

"แล้วพี่จะไปไหน"

"กูจะไปที่รถ" เขายังพะวงหน้าและพะวงหลัง เผื่อว่าเธอแค่ไปเดินเล่นแถวนี้ ก็เลยทิ้งมะลิซ้อนให้ค้นหาและก็รออยู่ที่นี่ก่อน ส่วนเขาคงจะรอไม่ไหวแล้ว ชายหนุ่มรีบวิ่งกลับมาในหมู่บ้านอีกครั้ง

"พี่เหนือ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียก ในขณะที่เขากำลังจะถอยรถออกมา

"ตั๊กแตน"

"พี่จะไปไหนเหรอ"

"พี่จะไปธุระหน่อย"

"ให้แตนไปเป็นเพื่อนไหม" ตั๊กแตนรู้ดีว่าเขากำลังตามหาอะไรอยู่ เพราะมะลิซ้อนเล่นเดินถามไปทั่ว

"ไม่ได้หรอก พี่ไปนะ" ว่าแล้วเขาก็ถอยรถออกมา ทิ้งให้ตั๊กแตนได้แต่มองตาม

"เห็นไหมฉันบอกแล้ว ยังไงเขาก็เลือกเมียของเขา"

"จั๊กจั่น" ตั๊กแตนหันกลับมามองคนที่พูดอยู่ด้านหลัง

..จั๊กจั่นพูดไปเหมือนกับปลอบใจแบบเป็นห่วง แต่ในใจตอนนี้ยิ้มเยาะเย้ย ถึงแม้ว่าไม่มีผู้หญิงคนนั้น ยังไงเหนือตะวันก็ไม่เลือกเธออยู่แล้ว ก็เลยสะใจที่ตั๊กแตนก็ไม่ถูกเลือกเหมือนกัน

ขับรถออกมาถึงหน้าหมู่บ้าน ชายหนุ่มก็มองซ้ายมองขวา ชั่งใจว่าเธอจะไปทางไหน แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดอะไรมากมายแล้ว เขาขับรถมาเรื่อยๆ มองตามข้างทาง เผื่อว่าจะเห็นเธอเดินอยู่..แต่ก็ไม่มี

ชายหนุ่มขับรถมาหลายกิโลเมตร ก็ไม่มีวี่แววที่จะเห็นเธอเลย ถ้าเดินเธอคงเดินมาไม่ไกลขนาดนี้แน่ ..เขาก็เลยเลี้ยวรถกลับไปอีกทาง เพราะเธอไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน

สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือกลัวเธอเป็นอันตราย ..พอคิดมาถึงตรงนี้ก็นึกถึงหน้าใครบางคนขึ้นมา เหนือตะวันรีบขับรถกลับมาที่หมู่บ้าน แล้วเดินตรงเข้าไปในบ้านของ...

"ไอ้เสกสรรมึงตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!" ชายหนุ่มมาถึงก็กระชากคอเสื้อของเสกสรรที่นอนหลับใหลอยู่ให้ตื่น

"มึงเป็นบ้าอะไรไอ้เหนือ" เมื่อคืนนี้เสกสรรกลับมาถึงที่บ้านก็ดื่มต่อจนเมาหลับคาวงเหล้า