สยบรัก นิยาย บท 32

ชายหนุ่มรีบกลับลงมาที่รถ ..ก่อนอื่นเขาต้องตามหาพ่อให้เจอก่อน

เหนือตะวันใช้เวลาขับรถอยู่พอสมควร เพราะมันเป็นช่วงเวลาเร่งด่วน กว่าจะมาถึงบ้านหลังนั้นก็ค่ำมืดมากแล้ว

"คุณมาหาใคร" บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ด้านหน้ารีบเดินมาขวางรถของเขาไว้

คนที่เป็นเจ้าของรถก็เลยต้องได้เปิดประตูลงมาจากรถ

"ถอยไป!" เขาพยายามจะเบียดคนพวกนั้นเพื่อที่จะเข้าไปด้านในให้ได้

..แต่ชายหนุ่มก็ถูกล็อคตัวไว้ด้วยชายฉกรรจ์อีกหลายคน

"ปล่อยกู กูจะเข้าไปหาพ่อกู!!"

"พ่อ??" ส่วนมากไม่ค่อยมีใครรู้จักเขานอกจากคนสนิทจริงๆ

"มีอะไรเกิดขึ้นวะ" สาครมือขวาของสำราญรีบออกมาดู "คุณชาย?!" พอรู้ว่าเป็นใครก็เลยรีบบอกให้ลูกน้องปล่อย

"พ่ออยู่ข้างในใช่ไหม?!!"

"คุณชายมาหาท่านมีอะไรครับ" สาครรีบเดินตามไปขวางหน้าไว้ ส่วนคนที่เหลือได้แต่ยืนมองสถานการณ์ก่อน

"กูถามว่าพ่อกูอยู่ข้างในใช่ไหม!!"

"เข้าไปไม่ได้นะครับ"

"ทำไมกูจะเข้าไปไม่ได้!"

"คือ..ท่าน"

"ตอนนี้อยู่กับใคร? ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร!!" ชายหนุ่มเริ่มใช้อารมณ์หนักขึ้น และตอนนี้ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร เพราะรู้ดีว่าท่านรักและห่วงลูกชายมาก

เมื่อไม่มีใครขวางเขาอยู่แล้ว เหนือตะวันก็เลยเข้ามาในตัวบ้านได้

"เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันวะ" คนที่ทรงอำนาจได้ตะโกนออกมาถามลูกน้อง

"ผมเอง" เมื่อได้ยินเสียงเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าต้องไปหาพ่อที่ห้องไหน ..มันเป็นห้องรับแขกของบ้านหลังนี้ พอเข้ามาถึงก็เห็นชายอีกไม่กี่ปีก็จะเข้าวัยชราแล้ว นั่งอยู่โซฟาตัวเดียวกับ...???

พอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเขาถึงกับ..จะเรียกว่าสตั้นไปหลายวิเลยก็ได้

"แกมาที่นี่ทำไม"

ไม่ใช่แค่เขาที่ตกใจ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างกายของพ่อก็ตกใจเช่นกัน ..จนตอนนี้ไม่มีใครได้ยินคำถามนั้นของสำราญเลย

"พ่อถามว่าแกมาได้ยังไง..เพิ่งไปไม่ใช่เหรอ" สำราญไม่รู้สึกดีใจที่เห็นลูกชายเลย เพราะคิดว่าเขาคงจะไปอีกเป็นปีๆ

"แบบนี้เองเหรอครับที่พ่อขอหย่ากับแม่! พ่อเอาสมองส่วนไหนคิด ผู้หญิงคนนี้รุ่นลูกหรือรุ่นหลานเลยนะพ่อ!!" นิ้วแกร่งของเขาชี้ไปที่ใบหน้าเธอ เพื่อเน้นย้ำให้รู้ว่าเขาหมายถึงใคร

"พ่อ??" เสียงเธอที่นั่งอยู่ถึงกับเอ่ยขึ้นมาเมื่อได้ยินสรรพนามที่เขาเรียกไอ้เฒ่าหัวงูคนนี้

"ความสุขของพ่อ แกอย่ามายุ่ง"

"ความสุขของพ่อ!? แต่ความทุกข์ของแม่ผมน่ะเหรอ พ่อรู้ไหมว่าตอนนี้ท่านนั่งร้องไห้แทบไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว" ในขณะที่พูดกับพ่อสายตาของเขาก็มองมาที่เธอแบบไม่ขาดสาย

"พ่อว่าแกออกไปก่อน วันนี้พ่อยังไม่ว่างคุยด้วย"

"หึ!! ผมคิดว่าพ่อคงต้องว่างคุยกับผมก่อนแล้วล่ะ" ถ้าตั้งใจฟังคงจะได้ยินเสียงที่เขากัดฟัน เพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ไว้

"ใครก็ได้มาพาตัวลูกชายกูออกไปที" สำราญตะโกนเรียกบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอก เพราะใกล้ถึงเวลาที่จะคุยเรื่องสำคัญแล้ว

ทันใดนั้นบอดี้การ์ดที่สำราญเรียกก็ได้เข้ามา 5-6 คน

"ถ้าพวกมึงแตะตัวกูแม้แต่นิดเดียว มึงคงรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้น"

พอถูกเขาขู่คนที่เข้ามาต่างก็หยุด แล้วมองไปที่ท่าน เพราะอยากจะแน่ใจในคำสั่งนั้น

"ถ้าวันนี้พ่อไม่คุยกับผม พ่ออย่าฝันว่าจะได้คุยกับผมอีกตลอดชีวิตของพ่อ"