สยบรัก นิยาย บท 33

"เธอว่าอะไร!!" เป็นใครจะไม่โมโหถูกด่าทั้งโคตรเหง้าแบบนั้น เหนือตะวันพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้แล้วแต่ก็กลั้นมันไม่อยู่จริงๆ

มือหนากระชากหญิงร่างบางจนเสียการควบคุม กระเด็นเข้ามาชิดลำตัวเขาตามแรงที่กระชาก

แต่ก็ไม่มีแม้เสียงที่จะร้องเจ็บปวด เพราะเขาทำกับเธอเจ็บมามากกว่านี้อีก ทำไมแค่นี้เธอถึงจะทนไม่ได้

ดวงตาของทั้งสองสบกันแบบไม่มีใครยอมลดละ ตอนนี้คงทำได้แค่ตาต่อตาฟันต่อฟัน

"เธอคิดเหรอ..ว่าพ่อของฉันรู้ความจริงแบบนี้แล้วท่านยังจะเอาเธออยู่"

"ถ้าท่านไม่เอา ก็ยังมีคนอื่นอีกนี่คะ ฉันสาวและสวยขนาดนี้ หาตาแก่หน้าโง่แบบพ่อของคุณ คงหาได้ไม่ยากหรอกค่ะ" ในขณะที่พูดเธอก็รู้สึกสะใจอยู่เหมือนกัน ที่ชีวิตเธอต้องพังแบบนี้ก็เพราะพ่อของเขา แถมยังมาโดนเขาย่ำยีจนไม่มีอะไรที่จะเหลือให้ภูมิใจในตัวเองอีกแล้ว

"นี่เธอ!!"

"หลีกทางด้วยค่ะ ฉันจะไปแล้ว" ในเมื่อพ่อของเขาไม่อยู่ตกลงกับครอบครัวของเธอ เธอคงจะไม่อยู่ตรงนี้เพื่อให้เขามองแบบสมเพชเวทนาอีกต่อไป

"ได้..ถ้างั้นเธอก็ออกไปเลย แต่ฉันขอคิดดูก่อนนะว่าบริษัทเล็กๆ ของพ่อเธอแบบนั้น จะเอาไปทำอะไรได้.." ชายร่างสูงเดินไปทิ้งกายลงนั่งที่โซฟา แบบสบายอารมณ์เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าจะหยุดเธอได้ยังไง

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ฉันคิดว่าเธอคงจะเรียนมาพอที่จะรู้ ว่ารัฐมนตรีแบบพ่อของฉัน คงไม่สามารถที่จะมีหุ้นส่วนในบริษัทได้ และบริษัทใหญ่โตขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ชื่อพ่อ...เธอคิดว่ามันเป็นชื่อของใครล่ะ" เรื่องบริษัทเขารู้ดี เพราะเขาเป็นคนเซ็นต์ทุกอย่างเองกับมือ แต่เรื่องบริษัทพ่อของเธอ อันนี้เขาแค่คาดเดาเอาว่าเป็นฝีมือของพ่อ ถ้ามันเป็นฝีมือของพ่อเขาจริง งั้นบริษัทของเธอก็ต้องอยู่ในอำนาจของเขาแบบเต็มๆ

"เลว" นอกจากคำนี้เธอไม่รู้จะเอาคำไหนมาบัญญัติได้อีกแล้ว เพราะพ่อกับลูกก็ไม่ต่างอะไรกันเลย

"ขอบคุณครับที่ชม.. ค่ำแล้วไปดีกว่า" ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร ลุกขึ้นได้เขาก็เดินตรงมาที่ประตู ซึ่งมีเธอยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

มือเรียวยื่นไปคว้าแขนของเขาไว้โดยที่ไม่มองสบตา และไม่ได้หันหน้าไปทางเขาเลยด้วยซ้ำ "คุณต้องการอะไร เพื่อแลกกับทุกอย่างของพ่อฉันคืนมา"

เช้ามืดในวันนั้น..

หญิงสาวร่างบางลุกขึ้นมาในเช้าวันนั้น เธอมองดูผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกาย ผู้ชายที่ขโมยเอาความบริสุทธิ์ที่เธอห่วงแหนมากไป

เราจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกทำไม เราจะอยู่ไปเพื่ออะไร เขาเป็นใครเรายังไม่รู้เลย ..ก่อนที่จะหลวมตัวมากไปกว่านี้ เมื่อมีโอกาสเธอต้องพาตัวเองออกไปจากเขาให้เร็วที่สุด

มิลานค่อยๆ ลุกขึ้น..แล้วลงมาจากบ้านไม้หลังนั้น เธอเดินตรงเข้ามาในหมู่บ้าน ถึงแม้ว่าหนทางมันจะยังมืดมากก็ตาม

"อ้าว หนูจะไปไหนเหรอ"

"ป้า" คนที่ทักก็คือป้า...ป้าคนนี้มิลานจำได้แม่น เพราะเป็นคนสอนเธอเกี่ยวข้าวเอง "ป้ามีโทรศัพท์ไหมคะหนูขอยืมหน่อยได้ไหม"

"มีสิจ๊ะแต่มันเป็นรุ่นเก่านะหนูจะใช้เป็นเหรอ"