สยบรัก นิยาย บท 39

"พ่ออยู่บ้านไหมครับ" เหนือตะวันเลือกที่จะนั่งแท็กซี่กลับมาบ้าน เพราะอยากมาเจอหน้าแม่ด้วย

"เข้ามายังไม่ได้นั่งเลยก็ออกไปอีกแล้ว"

"แม่เป็นอะไรครับทำไมดูสีหน้าไม่ดีเลย" พอเห็นสีหน้าของผู้เป็นแม่แบบไม่สู้ดีนัก ชายหนุ่มก็เดินเข้าไปโอบกอดเพื่อปลอบใจ

"คืนนี้ลูกจะมานอนค้างที่บ้านเราใช่ไหม"

"คืนนี้เหรอครับ?"

"ลูกอยู่เป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ"

"แม่อย่าร้องไห้นะครับเดี๋ยวผมจะอยู่เป็นเพื่อนเอง" พอเห็นน้ำตาของแม่ เขาก็ตอบตกลงไปในทีนที

เวลาผ่านไป

"อะไรนะครับ" เหนือตะวันเห็นแม่ทานยาตัวหนึ่งแล้วหลับไป ก็เลยถามแม่บ้านดูว่ามันคือยาอะไร พอได้ยินแม่บ้านตอบออกมาเขาถึงกับตกใจ

เพราะแม่บ้านตอบว่ามันคือยาระงับประสาท เขาไม่รู้เลยว่าแม่ต้องได้กินยาอะไรพวกนี้

"ท่านกินมาสักระยะหนึ่งแล้วค่ะ"

"แล้วคุณพ่อรู้เรื่องนี้ไหม"

"ท่านจะไปรู้อะไรล่ะคะ กลับมาทีก็ได้ยินแต่เสียงทะเลาะกัน"

"ขอบคุณมากนะครับป้าที่ดูแลแม่แทนผม"

"ใครก็ดูแลได้ไม่ดีเท่ากับลูกหรอกค่ะ คุณหนูกลับมาอยู่บ้านกับคุณแม่นะคะ"

"คือว่าผม.."

"คุณหนูอย่าลืมนะคะว่า คุณหนูมีแม่เพียงแค่คนเดียว ถ้าไม่ดูแลท่านตอนนี้แล้วจะดูแลท่านตอนไหน" ที่ป้ากล้าสั่งสอนเพราะป้าก็คือคนที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็ก

ชายหนุ่มกลับขึ้นมาบนห้องของผู้เป็นแม่ แล้วนั่งกุมมือท่านไว้ เขาผิดเองที่ทิ้งท่านไว้คนเดียวแบบนี้ แต่เขาก็ทิ้งเธอไว้กับเพื่อนที่เป็นผู้ชายแบบนั้นไม่ได้ ..แบบนี้เหรอที่เขาเรียกว่าห่วงหน้าพะวงหลัง ถ้าจะเอาเธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ แม่ของเขาก็รู้จักเธอเป็นอย่างดี แถมรู้จักในฐานะเมียน้อยของพ่ออีก

"ตะวัน"

"ครับแม่" ชายหนุ่มขานรับคิดว่าแม่เรียก แต่ที่ไหนได้ท่านแค่ละเมอ น้ำตาของลูกผู้ชายแทบจะไหลออกมา "ผมขอโทษครับที่ไม่ได้ดูแลแม่เลย"

เย็นวันเดียวกัน..

เขาคิดว่าต้องไปจัดการเรื่องของเธอก่อนแล้วค่อยกลับมาหาแม่ ชายหนุ่มเดินออกมาที่โรงจอดรถเพื่อจะเอารถออกมาใช้

แต่พอถอยรถออกมายังไม่พ้นประตูเลยด้วยซ้ำ ป้าแม่บ้านก็รีบวิ่งออกมาตาม

"คุณหนูไปดูคุณผู้หญิงหน่อยค่ะ"

"คุณแม่เป็นอะไร" เหนือตะวันรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้ามา ก็เห็นแม่นั่งอยู่ตรงบันได "แม่เป็นอะไรครับ"

"แม่เดินไม่ระวังเองลูก"

"คุณผู้หญิงได้ยินเสียงรถของคุณหนูก็เลยรีบลงมา" แม่บ้านเป็นคนบอกกล่าว ..ทีแรกว่าจะไปช่วยผู้เป็นนายหญิงแล้ว แต่กลัวว่าคุณหนูจะออกจากบ้านก่อน ป้าก็เลยต้องได้รีบวิ่งไปหยุดรถของเขาไว้

"แม่ตกบันไดเหรอครับ"

"แม่ไม่เป็นอะไรมากหรอกลูก"

"ไม่เป็นอะไรได้ยังไง ไปโรงพยาบาลก่อนครับ"

"แม่ไม่เป็นอะไรจริงๆ แล้วนี่ลูกจะไปไหน ไหนลูกบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ไง"

"ผมแค่จะออกไปจัดการธุระแป๊บเดียวเองครับแม่"

ได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น นางก็มีใบหน้าเศร้าลง เพราะกลัวว่าลูกชายจะไปนานเหมือนทุกครั้ง

"ผมไม่ไปก็ได้ครับ" เหมือนอย่างที่ป้าพูด เขามีแม่แค่คนเดียว ถ้าไม่ดูแลตอนที่ท่านไม่สบายแล้วจะไปดูแลตอนไหน ..แต่จะทำยังไงกับเธอดี

เหนือตะวันก็เลยขอตัวขึ้นมาบนห้องเพื่อที่จะคุยโทรศัพท์

{"มึงจะบ้าเหรอ ฝากเมียไว้ที่บ้านกูแบบนี้ ไม่ได้ฝากแต่เมียนะ..ยังฝากไอ้สองตัวนั้นด้วย"}

{"กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"}

{"เออ..คืนนี้กูจะดูให้แล้วกัน แต่มึงรีบมาเอาคืนไปนะ กูจะเป็นประสาทตายอยู่แล้วเนี่ย"}

{"มึงอย่าเพิ่งเป็นประสาทอีกคนสิวะ"} เหนือตะวันรู้สึกสบายใจขึ้นที่มกรารับปาก

พอเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงมาข้างล่าง ชายหนุ่มแปลกใจ เพราะมองออกไปเห็นรถของใครไม่รู้มาจอดอยู่ เขาก็เลยเดินเข้าไปดูในห้องรับแขก

"ลงมาแล้วเหรอลูกมานั่งกับแม่เร็ว"

สายตาคมมองดูผู้หญิงสองคนที่นั่งร่วมห้องรับแขกอยู่กับแม่ คนหนึ่งดูมีอายุหน่อยแต่อีกคน...

"น้องชื่อวุ้นเส้นจ้า"

"สวัสดีครับ" เหนือตะวันกล่าวทักทายเพื่อเป็นมารยาท

"เหนือของป้าโตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้วเหรอ"

"เหนือของป้า?" ชายหนุ่มทวนคำพูดแบบสงสัย

"คุณป้าเป็นเพื่อนบ้านเราสมัยก่อน ตอนนี้ย้ายไปอยู่ที่ต่างจังหวัดทางภาคเหนือ"

"เหรอครับ"

"พอดีคุณป้าเข้ามาทำธุระที่กรุงเทพฯ ก็เลยแวะมาเยี่ยมเยียน"

"ครับ"

"แม่ว่าไปที่ห้องอาหารดีกว่า แม่ให้ป้าจัดเตรียมอาหารไว้รอแล้ว"

"แล้วท่านอยู่ไหมคะ"

"ท่านเหรอคะ?" พอถามหาท่านแม่บ้านถึงกับจำได้ในทันที ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ถึงแม้นางจะไม่เคยเห็นตัวจริง แต่ก็เคยเห็นรูปถ่ายที่คุณผู้หญิงเอาให้ดูตอนที่จ้างนักสืบตามตัวของสามี

แต่ทันใดนั้นก็มีรถอีกคันวิ่งมาจอดหน้าบ้าน มิลานจำเป็นต้องได้ถอยออกจากประตูเพื่อให้แม่บ้านเปิดให้รถคันนั้นเข้าบ้านไปก่อน

"คุณวุ้นเส้น"

"ใครคะป้า" วุ้นเส้นมองไปดูผู้หญิงที่ยืนเกาะประตูรั้วบ้านอยู่ เพราะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาด้านใน

"เดี๋ยวป้าเล่าให้ฟังค่ะ เข้าบ้านกันก่อนค่ะ" ป้าแม่บ้านรีบจูงแขนของวุ้นเส้นเข้าไปในบ้าน

มิลานยืนรออยู่หน้าบ้าน เธอจะรอจนกว่าได้เจอเขาไม่งั้นก็เจอพ่อของเขา ยังไงวันนี้ต้องคุยให้รู้เรื่อง ว่าพวกเขาจะเอายังไงกับครอบครัวเธอกันแน่

หญิงสาวยืนรออยู่แบบนั้นเกือบชั่วโมงได้ ก็เห็นแม่บ้านวิ่งมาเปิดประตู และเพียงไม่นานรถคันหรูก็วิ่งเข้ามา

เธอก็ยืนลุ้นอยู่ว่าจะเป็นรถของใคร

"ยืนอยู่ตรงนั้นค่ะคุณผู้หญิง" แม่บ้านชี้ไปตรงที่เธอยืนอยู่

"อีหน้าด้าน! มึงจะจองล้างจองผลาญกูไปถึงไหน!!" ประไพลงจากรถได้ก็เดินตรงดิ่งเข้ามาหวังจะทำร้าย

"นี่ดีกว่าค่ะคุณแม่" วุ้นเส้นกลัวว่ามือของนางจะสัมผัสกับสิ่งสกปรก ก็เลยเอาน้ำใส่ถังมายื่นให้ เพราะตอนนี้วุ้นเส้นรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว

..ประไพรีบรับน้ำถังนั้นมาแล้วก็สาดใส่หน้า และมิลานก็ไม่ได้หลบไปไหน

"ออกไป!!"

"เธอมาที่นี่ทำไม" เหนือตะวันจอดรถได้ก็รีบตรงเข้ามา ที่จริงเขากลับไปที่คอนโด แต่พอไม่เจอเธอ..เขาก็เลยรีบกลับมาที่บ้านกลัวว่าเธอจะมาตามหาเขาที่นี่ และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

"ลูกรู้จักกับมันได้ยังไง" ประไพรีบเดินมาคว้าตัวลูกชายให้ออกห่าง

"แม่เข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ"

"ไม่! แม่ไม่ไป! ลูกอย่าไปรู้จักกับมันนะ มันเป็นตัวกาลกิณี"

"แม่ครับเข้าไปข้างในก่อนนะ" ชายหนุ่มกลัวว่าอาการของแม่จะกำเริบ เพราะเขาพาแม่ออกไปหาคุณหมอมาแล้ว และหมอก็แนะนำว่าอย่าให้ท่านเครียด อาการของท่านสามารถที่จะหายไปได้เองถ้าไม่มีความเครียดและความกังวล

"เธอกลับไปก่อน" เหนือตะวันหันมาบอกให้มิลานกลับไป เพราะอยู่ตรงนี้ก็มีแต่จะวุ่นวายมากขึ้น

"ฉันไม่กลับ ฉันอยากจะคุยกับคุณให้รู้เรื่อง"

"แกมีอะไรจะคุยกับลูกชายฉัน!" และมันก็ยิ่งทำให้ประไพ กลัวเรื่องนี้มากขึ้น กลัวว่าพ่อกับลูกจะติดหลุมพรางผู้หญิงคนนี้

"ฉันบอกให้เธอกลับไปไงมิลาน!"

"ลูกรู้จักมันจริงๆ ด้วย" ถึงแม้ลูกชายจะไล่ผู้หญิงคนนั้น แต่ผู้เป็นแม่สัมผัสได้ว่าที่ไล่ไปเพราะเป็นห่วงมากกว่า

"เธอไม่ได้ยินหรือไงผู้ชายเขาไล่แล้ว ยังจะมายืนบีบน้ำตาอยู่ตรงนี้อีก" วุ้นเส้นอยากได้หน้าเดินออกมาแล้วกระชากผม ของมิลานจนหน้าหงาย..พร้อมกับสะบัดมือขึ้นกำลังจะตบลงมาที่ใบหน้างามนั้น