สยบรัก นิยาย บท 67

"คุณแม่ทานเยอะๆ นะครับ" ชายหนุ่มตักอาหารวางใส่จานข้าวให้ผู้เป็นแม่ ..ใช่แล้วนางยอมลงมาทานข้าวร่วมกับทุกคน แต่ก็ยังไม่มีคำพูดใดออกจากปากของนาง

"ทานได้ไหม" ตักให้แม่แล้วเขาก็หันมาตักให้เธอที่นั่งอยู่อีกข้าง และที่ถามแบบนั้นเพราะกลัวว่าจะแพ้ท้อง

"ได้ค่ะ" ไม่เคยรู้สึกกดดันอะไรมากเพียงนี้มาก่อน เธอจะต้องทำตัวยังไง ถึงให้ท่านลืมเรื่องแต่ก่อนที่เคยเกิดขึ้น ถึงแม้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยก็ตามที

"แม่อิ่มแล้ว" ประไพทานเข้าไปได้เพียงไม่มาก ก็วางช้อนแล้วลุกขึ้น

"ผมขึ้นไปส่งครับแม่"

"ไม่ต้องหรอก"

ชายหนุ่มได้แต่มองตามหลังผู้เป็นแม่ที่เดินขึ้นบ้าน ดีเท่าไรแล้วที่ท่านยอมลงมาทานด้วย เขาก็เลยคิดว่าจะค่อยเป็นค่อยไป

"พี่เหนือพาเมียพี่ขึ้นไปนอนก่อนเถอะ ฉันจะนั่งดูทีวี" ทานข้าวเสร็จจั๊กจั่นเดินไปเปิดทีวีดู

"แล้วอย่านอนดึกล่ะ"

"ค้าา..พี่ชาย" เห็นเหนือตะวันประคบประหงมภรรยา จั๊กจั่นเริ่มจะ คิดถึงคนที่อยู่ในใจ ถ้าเขามีความห่วงใยให้เธอสักครึ่งหนึ่งของเหนือตะวัน เธอคงจะมีความสุข

เช้าวันต่อมา..

"นอนให้ทีวีดูอยู่นี่ทั้งคืนเลยค่ะ" แม่บ้านเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นนายมองในเชิงถาม

"ผู้หญิงอะไร" ที่นางต้องพูดแบบนั้นเพราะท่านอนของจั๊กจั่น..ขาข้างหนึ่งพาดขึ้นที่พิงของโซฟา ส่วนมือทั้งสองข้างยกขึ้นเหนือศีรษะ นอนในท่าที่สบายอารมณ์มาก

"แล้วนี้ป้าเตรียมอาหารหรือยัง"

"เตรียมไว้แล้วค่ะ.. ว่าแต่เธอคนนี้เราจะทำยังไงดีคะ"

"ปล่อยให้นอนอยู่นี่แหละ ไปเอาผ้าห่มมาคลุมให้ด้วย อุจาดตา" ประไพพอที่จะมองออกแล้วว่าลูกชายคงไม่ได้คว้าผู้หญิงสองคนมาเป็นเมียพร้อมกัน เพราะดูท่าทางแล้ว ลูกชายของนางเป็นห่วงคนนั้นมาก ส่วนคนนี้คงจะเป็นคนที่ติดตามมาจากบ้านนอก เพราะดูคำพูดและกิริยาท่าทางเอา

ผ่านไปเพียงไม่นาน.. เหนือตะวันก็เดินลงมาจากชั้นบนกับชุดที่พร้อมจะเข้าบริษัท

"วันนี้มีประชุมที่บริษัทแต่เช้า เธอยังนอนไม่ตื่น ผมฝากแม่ด้วยนะครับ" มือหนายังคงพยายามจัดเนคไทให้เข้าที่ เพราะเขาไม่ชินกับอะไรแบบนี้เลย

"ผัวตื่นจนจะออกไปทำงานแล้ว..เจริญล่ะ"

ชายหนุ่มแอบดีใจที่ได้ยินแม่พูดเหมือนจะยอมรับเธอแล้ว "อย่าว่าเธอเลยครับ คนกำลังท้อง"

ประไพถึงกับพูดไม่ออก เพราะตอนที่นางท้องลูกชายคนนี้ ไม่มีสักครั้ง ที่พ่อของลูกจะแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้ แต่นางได้เห็นจากลูกชาย ที่เป็นห่วงเมียของเขาเอง

"ฉันไม่ฆ่าเมียแกหรอกน่า" แต่นางก็ยากที่จะลืมเรื่องเก่า เพราะฝังใจมานาน

"ขอบคุณครับแม่" ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มของผู้เป็นแม่ แล้วก็รีบออกจากบ้าน

ถึงแม้ว่านางจะมีอคติกับมิลานอยู่มาก แต่นางก็ยอมรับว่าเธอทำได้..ทำให้ลูกชายของนางกลับมาสนใจงานของครอบครัว

สายๆ วันเดียวกันนั้น

มิลานกับจั๊กจั่นได้แต่นั่งมองหน้ากัน เพราะไม่กล้าพูด

"จะกินหรือไม่กิน" คนที่ถามก็คือประไพแม่ของเขา เพราะเห็นว่าเธอทั้งสองไม่กล้ากินอาหารที่อยู่บนโต๊ะ

"กินค่ะ" มิลานแอบตำหนิสามีจะออกไปทำไมไม่ปลุกหรือไม่ชวนบ้าง

ทั้งสามนั่งทานข้าวร่วมโต๊ะเดียวกันแต่ก็ไม่มีใครพูดกับใครก่อน

พอทานข้าวเสร็จจั๊กจั่นและมิลานรีบจัดการกับโต๊ะอาหาร แต่นางก็ไม่ได้ว่าอะไร ประไพเดินออกมาเล่นชมสวนดอกไม้ที่ปลูกไว้ เพราะเนื้อที่กว้างขวาง นางก็เลยปลูกต้นไม้ สวยงามและดอกไม้ เพื่อฆ่าเวลาไปวันๆ

"คุณนายแม่ชอบดอกกุหลาบเหรอคะ"

"คุณนายแม่?"

"คุณผู้หญิง คุณนาย คุณท่าน เออ..ฉันต้องเรียกคุณว่ายังไงคะ" มันคือเสียงจั๊กจั่น เธอเคยเห็นในละครทีวี

"ฉันจะบ้าตายกับเธอ อยากจะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ" ว่าแล้วประไพก็นั่งลงพรวนดิน

"คุณนายแม่รู้ไหมคะ ถ้าเราใส่ปุ๋ยขี้ควายขี้วัว ดอกไม้จะสวยกว่านี้มาก"

"อะไรคือปุ๋ยขี้ควายขี้วัว"

"มูล..อุจจาระ..ไอ้ที่วัวมันขี้ออกมาน่ะค่ะ"