สยบรัก นิยาย บท 68
"ขอพบท่านประธานเหรอคะ" พนักงานมองคนที่มาขอพบ ..เสื้อผ้าการแต่งตัว เหมือนกับไม่ได้มาคุยงาน
"ผมมีธุระจะคุยกับท่านประธาน" สายตาแบบนี้ทำไมภูธรจะดูไม่ออกว่าพวกเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะเขาเคยอยู่จุดสูงสุดมาแล้ว ถ้ามีคนแต่งตัวแบบนี้มาขอพบประธานใหญ่..คงให้เข้าพบหรอก
"รอก่อนเดี๋ยวขอแจ้งเลขาของท่านก่อนค่ะ" ใบหน้าของพนักงานดูจะไม่จริงจัง ยังชั่งใจอยู่ว่าจะแจ้งดีไหม
"ทำไมคุณถึงคิดว่าท่านจะรู้ล่ะ ว่าลูกเราอยู่ที่ไหน" ผู้เป็นภรรยายังคงถามสามีในขณะที่ยืนรอ
"มันเหลือแค่หนทางเดียว เราไม่รู้นี่ว่าลูกไปอยู่ที่ไหน"
ทั้งสองนั่งรอที่โต๊ะรับแขกชั้นล่างอยู่นานสองนาน พนักงานก็ดูเหมือนจะเฉยมาก..น้ำสักแก้วก็ไม่มีมาบริการ
"ติดต่อขึ้นไปให้หรือยังครับ" ภูธรเดินมาถามอีกครั้ง
"คุณคะ คนที่คุณมาขอพบคือประธานของบริษัทนี้ คุณช่วยใจเย็นกว่านี้ได้ไหมคะ" ว่าแล้วพนักงานคนนั้นก็หันไปตะไบเล็บต่อ
"ฉันว่าคุณมานั่งรอก่อนดีกว่าค่ะ" ภรรยาเดินมาจูงมือสามี
"คุณก็เห็น ว่าพนักงานไม่สนใจเราเลย"
"จะว่าให้พวกเขาก็ไม่ได้หรอกค่ะ มันคงเป็นระบบระเบียบของบริษัท"
"มันจะระเบียบอะไรนักหนา รอมาชั่วโมงกว่าแล้วนะ" ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ทาน และตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว
สามีมองผู้เป็นภรรยาด้วยความเป็นห่วง "คุณหิวข้าวหรือยัง"
"ยังค่ะ แล้วคุณล่ะคะ"
"หิวแล้วล่ะ เราออกไปทานข้าวกันก่อน ดูท่าทางแล้วคงจะยังไม่ได้เจอง่ายหรอก" เขารู้ว่าภรรยาคงจะหิวแล้วแต่ไม่อยากพูด
ที่ภูธรต้องได้พาภรรยามาด้วย ก็เพราะไม่กล้าทิ้งไว้ที่นั่นคนเดียว ไม่รู้ว่าจะมาตามหาลูกกี่วัน
ทานข้าวเสร็จ ทั้งสองก็รีบกลับเข้ามา
"ท่านออกไปแล้วค่ะ" พนักงานเห็นผู้ชายที่มาถามหาท่านประธานเดินเข้ามาก็เลยชิงพูดออกไปก่อน
"ออกไปไหนครับ"
"นี่คุณตอนนี้มันก็เที่ยงแล้วท่านก็ต้องไปทานข้าวสิคะ"
"คุณได้บอกไหมว่าผมมาขอพบ"
"ทำไมฉันจะไม่บอก"
"แล้วท่านไปทานข้าวที่ไหนครับ"
"คุณจะตามไปงั้นเหรอคะ" สายตาพนักงานมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ถ้างั้นผมรออยู่ที่นี่ก็ได้" เขาเดินกลับมานั่งข้างภรรยา เพราะถ้าออกไปทานข้าวเดี๋ยวคงเข้ามา
"น่าสงสารพวกแกออกค่ะ ทำไมพี่ถึงโกหกล่ะ" เธอคนนี้จะพูดมากก็ไม่ได้เพราะตำแหน่งที่ต่ำกว่า และยังอยู่ในขั้นฝึกงาน
"จะสงสารทำไม สงสารเราไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าให้ขึ้นไปพบท่านประธาน มีหวังเราได้ถูกไล่ออกแน่ ดูสภาพการแต่งตัวสิ"
"ถ้าพวกเขามีธุระด่วนจริงๆ จะทำยังไงคะ"
"จะมาด่วนอะไรกับท่านประธานของเรา จะมาขอเงินล่ะสิไม่ว่า"
คนที่เป็นลูกน้องถึงกับส่ายหน้า จะพูดมากก็ไม่ได้ เธอคนนั้นก็เลยทำได้แค่เอาน้ำมาบริการ
"น้ำค่ะ"
"ขอบใจนะหนู..คุณดื่มน้ำหน่อยเร็ว" ภูธรยื่นน้ำไปให้ภรรยาดื่มก่อน แล้วค่อยรับอีกแก้วมาดื่มรวดเดียวจนหมด
"ว่าแต่เมื่อไรท่านประธานจะกลับเข้ามาล่ะหนู"
"ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ"
"มาเฝ้าโต๊ะด้วย ฉันจะออกไปทานข้าวแล้ว ไปพูดด้วยทำไมเสียเวลา" คนที่เป็นหัวหน้าตะโกนมาว่าให้พร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไป
"คุณลุงกับคุณป้านั่งรอไปก่อนนะคะ หนูขอไปเฝ้าแทนหัวหน้าก่อน"
..อีกมุมหนึ่ง...
"มึงเรียกกูออกมาทำไมวะ"
"มึงเล่นทิ้งกูไว้แบบนี้ กูเพื่อนมึงนะเว้ย"
"แต่กูต้องทำงาน"
"ไม่รู้ล่ะมึงเอากูมาด้วยมึงต้องรับผิดชอบ..กูเหงา"
"เหงามึงก็กลับไปหาเมียมึงสิ"
"ไม่เอากูขอเหงาอยู่แบบนี้ดีกว่า"
"ไอ้นี่จะเอายังไงของมึงกันแน่..แล้วนี่มึงจะไม่ถามหาเมียมึงหน่อยเหรอ"
"มึงอย่าพูดคำนี้กับกูได้ไหมวะ..ขนลุก"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สยบรัก