สยบรัก นิยาย บท 69

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทสุดหรู ก้าวเดินลงจากรถแล้วตรงเข้ามาในบริษัท

เขาไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้าง ยังเดินตรงไปที่ประตูลิฟท์ทั้งๆ ที่มีชายหญิงวัยกลางคนมองตามตั้งแต่ลงจากรถแล้ว

"คุณลุงคะ..ใช่ท่านประธานคนนี้หรือเปล่าคะที่คุณลุงอยากจะพบ" พนักงานคนที่ให้ทั้งสองไปพักอาศัยที่ห้องเช่าของเธอรีบเดินเข้ามาบอก เพราะเห็นว่าลุงต้องการจะพบท่านประธานมาก แต่พอท่านมาแล้วทำไมลุงถึงไม่เข้าไปหา

ท่านประธานคนที่ภูธรต้องการพบก็คือสำราญ แต่ผู้ชายคนที่พนักงานบอกว่าเป็นท่านประธาน??

"เขาคือท่านประธานที่นี่เหรอหนู"

"ใช่ค่ะท่านคือลูกชายของท่านประธานคนก่อน ที่เข้ามารับช่วงต่อค่ะ" พนักงานคนนี้พอจะรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง แต่พอเห็นสีหน้าของลุงกับป้าแล้ว คงจะมาหาท่านประธานคนก่อนแน่เลย

"คุณครับ" ถึงแม้หน้าตาจะเหมือนมาก แต่การแต่งตัวหรือแม้แต่ตำแหน่ง คงไม่ใช่หรอกมั้ง นี่คือความคิดของภูธร เขาก็เลยต้องเดินเข้าไปหาเพื่อเช็คให้แน่ใจ

จังหวะนั้นประตูลิฟต์ได้เปิดออก คนที่ยืนรอลิฟท์อยู่ถึงกับหันขวับกลับมามองเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู

"?" สายตาคมมองที่สองสามีภรรยา แบบไม่เชื่อตาตัวเอง "ขะ..คุณพ่อ?!"

พนักงานที่กำลังทยอยกันเข้ามาในบริษัท ต่างก็หยุดมอง

"หำ??!!" ตอนนี้ภูธรแน่ใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้ก็คือคนเดียว กับคนที่เขาคิด

"คุณพ่อกับคุณแม่มาได้ยังไงครับ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับตวัดสายตามองไปทั่ว เพราะตอนนี้พนักงานต่างก็มองมาที่เขาเป็นตาเดียว "เชิญคุณพ่อกับคุณแม่มาตรงนี้ก่อนดีกว่าครับ"

ห้องรับรองแขกชั้นล่าง..

น้ำ เครื่องดื่ม กาแฟ อาหารสำหรับรับรองแขก ได้ถูกจัดเตรียมเข้ามาในห้อง แบบที่ว่า..สามท่านคงกินไม่หมด เพราะตอนนี้หัวหน้าแผนกต้อนรับเริ่มจะเสียวสันหลัง เพราะได้เห็นและได้ยินสิ่งที่ท่านประธานพูดกับท่านทั้งสองแล้ว

"มันเรื่องอะไรกันแน่" พอตั้งสติได้ภูธรก็เป็นคนเอ่ยถามขึ้นมาก่อน

"ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษด้วยครับ"

"ขอโทษเรื่องอะไร"

"สำหรับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ผมแค่.."

"ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่ที่ไหน" เรื่องที่รัฐมนตรีสำราญมีลูกชาย ภูธรก็รู้ แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน และตอนนี้ก็พอจะเดาเรื่องได้บ้างแล้ว แต่ด้วยเหตุผลอะไรนั้น เขายังไม่อยากจะรับฟัง ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องไปอยู่หมู่บ้านกันดารแบบนั้น แต่เรื่องสำคัญที่มาก็เพราะเรื่องลูกสาว

"เธออยู่ที่บ้านของผมครับ"

ดุจดาวเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาเมื่อรู้ว่าลูกสาวปลอดภัยดี ..สวนภูธรเมื่อรู้ว่าลูกอยู่ที่ไหนก็ได้ลุกขึ้น

"คุณจะไปไหนคะ" ดุจดาวถามขึ้นเมื่อเห็นสามีเดินมาที่ประตู

"ไปรับลูกกลับบ้าน" ผู้เป็นสามีพูดแค่นี้ก็เปิดประตูออกมา

"รอก่อนสิครับคุณพ่อ"

"ใครพ่อนาย" ความรู้สึกของภูธรในตอนนี้เหมือนถูกตบหน้า และเขายังไม่อาจที่จะยอมรับเรื่องนี้ได้

เหนือตะวันเดินตามท่านทั้งสองออกมาจนถึงด้านหน้า

"ไปรถผมดีกว่าครับ" เขาเห็นว่าพวกท่านออกมาเรียกแท็กซี่ และช่วงนี้มันเป็นช่วงเวลาเร่งด่วน รถแท็กซี่คงจะหายาก

"คุณใจเย็นก่อนสิคะ อย่าด่วนตัดสินอะไร"

"คุณไม่เห็นสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำกับเราเหรอ ไม่ใช่แค่เขาสิ ยันพ่อของเขาเลย"

"พ่อ?" ดุจดาวถึงกับหันมองผู้ชายคนที่สามีกล่าวถึง

"ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ครับ" นอกจากคำนี้แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดคำไหนได้ เพราะตัวเองทำผิดจริงๆ

..ในรถ..

ทั้งสองยอมนั่งรถมากับเขา ที่ยอมนั่งมาด้วย ก็เพราะอยากจะเจอลูกสาวเร็วๆ แต่ในรถเงียบมาก ไม่มีการพูดคุยใดๆ กันเกิดขึ้น