สยบรัก นิยาย บท 75

[หน้าห้างสรรพสินค้า]

"ตื่น" ไม่ใช่แค่คุณนายแม่ที่เห็นคอนเท้นนั้นของเน็ตไอดอล เจ้าของห้างก็เห็นเช่นกัน จึงต้องได้รีบให้คนมาเชิญตัวผู้หญิงที่นอนอยู่หน้าห้างออกไปก่อน กลัวว่าจะเป็นข่าวเสียหาย

หญิงสาวถูกเขย่าจนรู้สึกตัว..รีบลุกขึ้นมานั่งแบบงัวเงีย

"ขอโทษค่ะ" จั๊กจั่นรีบลุกขึ้นยืนเพราะรู้สึกอาย ตอนนี้ใครหลายคนต่างก็มองมา ถึงแม้ที่นี่จะดึกแล้ว แต่คนก็ยังพลุกพล่านอยู่

"ผู้หญิงคนที่นอนอยู่หน้าห้างเมื่อสักครู่ไปไหนแล้ว" ลงรถได้ประไพก็รีบเดินมา เพราะจำห้างนี้ได้แม่น เวลาที่นั่งดูไลฟ์สด แน่นอนว่ามันคือเวลาปัจจุบัน

"เห็นรปภ.ของห้างมาไล่ให้ออกไปแล้ว" คนที่ยังอยู่แถวนั้นตอบออกไป

"แล้วเห็นไหมว่าเดินไปทางไหน"

"คนเยอะขนาดนี้ไม่เห็นหรอกป้า"

"ไอ้นกแก้วมันจะไปไหนของมันเนี่ย" ประไพแน่ใจว่าต้องเป็นจั๊กจั่นแน่

พอเดินตามหาแถวนั้นไม่เจอ นางก็เลยโทรไปหาลูกชาย ซึ่งวันนี้เขาขอพาภรรยาไปนอนที่บ้านแม่ยาย

{"อะไรนะครับแม่?"}

{"ตอนนี้แม่ยังอยู่ที่ห้าง เดี๋ยวแม่ส่งคลิปให้ดู"} นางก็เลยกดแชร์คลิปนั้นเพื่อให้ลูกชายได้ช่วยดู พอมิลานและเหนือตะวันเห็นก็แน่ใจเลยว่านั่นคือจั๊กจั่น

เหนือตะวันก็เลยรีบโทรกลับไปที่หมู่บ้าน

{"จั๊กจั่นไม่อยู่ที่บ้านใช่ไหม"}

{"อืม"} คนที่เขาโทรไปหาก็คือเสกสรร

{"แล้วไม่มีใครตามหาเลยเหรอ"}

{"ตาม..แต่ไม่เจอ"}

{"แล้วทำไมมึงไม่โทรมาบอกกูวะ!"} เขารู้สึกผูกพันกับคนที่นั่นมาก เหมือนกับเป็นครอบครัว

{"ก็ไม่อยากจะกวนมึงนี่หว่า"}

ได้ยินแค่นี้เหนือตะวันก็รีบตัดสายไป แล้วชวนมิลานไปหาแม่ที่ห้างนั้น

ใช้เวลาขับรถอยู่เพียงไม่นานก็มาถึง

"จั๊กจั่น??"

"มิลาน" พอจั๊กจั่นเห็นว่ามิลานมาด้วยก็รีบเดินเข้ามาสวมกอดเพื่อนไว้

"เจอที่ไหนครับแม่"

"ดีนะที่ยังไม่ไปไหนไกล" พอทางห้างไล่ให้ออกไป จั๊กจั่นก็เดินไปนอนที่ป้ายรถเมล์ต่อ เพราะยังง่วงอยู่มาก

"ทำไมมาถึงกรุงเทพฯ แล้วถึงไม่ไปหาฉัน" มิลานเริ่มตำหนิเพื่อน

"ไม่อยากรบกวนนี่"

"อย่าเพิ่งพูดอะไรกันเลยกลับบ้านก่อน" ประไพดูสภาพแล้วจั๊กจั่นคงยังง่วงนอนอยู่

ส่วนจั๊กจั่นเอง เธอไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด ขณะที่กอดกับมิลานก็ยังไม่มี เพราะเธอต้องเข้มแข็ง ถ้ามีน้ำตานั่นคือคนอ่อนแอ

รถทั้งสองคันได้ขับตามกันเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่

"พาเพื่อนขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าง่วงก็นอน พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกัน" มันคือคำสั่งประมุขของบ้านหลังนี้

"ค่ะ" มิลานก็เลยพาจั๊กจั่นขึ้นห้องไป เธอยังไม่ถามอะไรเพราะมันต้องเป็นเรื่องที่หนักหนาแน่ จั๊กจั่นถึงได้หนีออกมาแบบนี้

"ร้อยวันพันปีผมไม่เคยเห็นแม่ดูอะไรแบบนี้" ส่วนเหนือตะวันยังนั่งคุยกับแม่อยู่ข้างล่าง

นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากจะเลื่อนดูหน้าเฟซบุ๊ค แต่คงเพราะเหตุผลนี้ ถึงทำให้นางต้องดู

วันต่อมา..

จั๊กจั่นขอร้องไม่ให้เหนือตะวันบอกกับคนที่บ้านว่าเจอเธอ ..เหตุผลหนึ่งคงเพราะอยากรู้ว่าแม่จะเป็นห่วงไหม เพราะนอกจากแม่แล้ว คนที่เธอคิดถึงคงไม่เป็นห่วงหรอก

"คุณนายแม่จะพาหนูมาที่นี่ทำไมคะ" จั๊กจั่นมองดูร้านเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า

"ก็พาเด็กมอมแมมมาหาซื้อเสื้อผ้าไง"

"ทำไมต้องมาซื้อร้านแพงขนาดนี้ด้วยคะ" ร้านนี้เหนือตะวันเคยพามาซื้อแล้วเธอก็เลยรู้ดีว่ามันแพงมาก

"อยากได้ชุดไหนก็เลือกเอา เงินเก็บไว้เยอะๆ เดี๋ยวมันขึ้นรา"

"เหตุผลของคุณนายแม่ฟังขึ้นมากเลยค่ะ"

"ไอ้เด็กคนนี้ เมื่อวานยังทำหน้าซังกะตายอยู่เลย" จะไม่ให้นางเอ็นดูได้ยังไง สภาพขนาดนั้นยังไม่มีน้ำตาออกมาให้เห็นสักหยด แถมตอนนี้ยังยิ้มหน้าระรื่นได้