สยบรัก นิยาย บท 78

"คนที่เคยรู้จักอย่างนั้นเหรอ!" ถ้าที่นี่เสียงไม่ดังคงได้ยินเสียงกัดฟันของเสกสรร แต่จะทำอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นงานแต่งของเพื่อนรัก

"มันจะเกิดอะไรขึ้นไหมคะ" มิลานแอบสังเกต เพราะเห็นสายตาของเสกสรรที่จ้องมองจั๊กจั่น ซึ่งตอนนี้ควงกับหัวหน้าแผนกคนนั้นออกนอกหน้ามาก

"ไม่มีอะไรหรอก ก็ไอ้เสกเองไม่ใช่เหรอที่ปฏิเสธ"

ขณะที่เหนือตะวันกำลังยืนคุยอยู่กับเจ้าสาว จอมอนิเตอร์ก็ได้ถูกเปิดขึ้น

"......" จากที่มิลานกำลังสนใจเรื่องจั๊กจั่น แต่ตอนนี้ที่จอนั้นได้ดึงความสนใจของเธอกลับมา "นายไปถ่ายตั้งแต่เมื่อไร"

"ดูไม่รู้เลยเหรอว่าถ่ายตั้งแต่เมื่อไร"

ทำไมเธอจะดูไม่รู้ว่าเขาถ่ายวันไหน แต่มิลานไม่รู้ว่าเขาถ่ายเธอด้วยเหรอ เพราะวันนั้นวันที่ทำกล้องของเขาหลุดมือ มิลานดูไปได้แค่สองภาพ และก็คิดว่าภาพที่เหลือคงจะมีแต่รูปของตั๊กแตน แต่กลับไม่ใช่ ทุกภาพที่เธอมองอยู่ในตอนนี้มันโฟกัสมาที่เธอคนเดียวทั้งหมด

ใช่แล้วในที่ขณะที่เขาขึ้นมาดื่มน้ำ แต่ก็ไม่ได้ดื่ม เพราะมัวแอบถ่ายภาพพวกนั้น และมันเป็นวันเดียวกับที่เคียวบาดมือของเธอ และภาพนั้นก็มีติดมาด้วย

ภาพที่ทำให้มิลานตะลึงก็คือ ทุ่งนาข้าวที่มีรอยคนล้มลงไป หญิงสาวจำได้ดีวันนั้นจั๊กจั่นเบียดเธอจนเสียหลัก แต่เขาเอาร่างของตัวเองลงไปรับไว้ก่อน จนทั้งสองล้มกลิ้งลงไปไม่เป็นท่า

นี่เข้าไปแอบถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อไร .. ดวงตางามเริ่มบดบังด้วยม่านน้ำตาแบบห้ามไม่อยู่ ในใจก็คิดว่าเขาทำเรื่องซึ้งๆ แบบนี้เป็นด้วยเหรอ

"ผมรักคุณนะ เราจะร่วมสร้างครอบครัวด้วยกัน" มือหนายื่นไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างามให้กับเจ้าสาวของเขาแบบละมุน

"ฉันก็รักคุณ เราจะร่วมสร้างครอบครัวด้วยกันค่ะ"

จบคำพูดของเจ้าสาวสุดสวย..ใบหน้าหล่อคมก็โน้มลงมาแนบจูบที่ริมฝีปากบาง เพื่อป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเธอคือผู้หญิงของเขา

เสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้น

และนักข่าวเริ่มให้ความสนใจภาพถ่ายแต่ละภาพ เพราะบรรยากาศในหมู่บ้านสวยงามมาก อาจจะด้วยฝีมือการถ่ายภาพของเขาช่วยบ้าง แต่ที่จริงมันก็สวยแบบนั้นอยู่แล้ว จนทำให้เหนือตะวันหลงใหลในหมู่บ้านนี้ แทบอยากจะตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นั่นเลย ถ้าไม่เพราะที่นี่มีแม่ที่เขาคอยห่วงใย

งานแต่งยังคงดำเนินต่อไป จนถึงเวลาส่งตัวเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเข้าห้องหอ

พวกเขาได้เลือกห้องหอเป็นบ้านของเจ้าบ่าว เพราะที่นั่นมีแค่แม่ของเขา ก็เลยอยากจะให้ท่านดูอบอุ่น

รถขบวนส่งตัวได้ขับเคลื่อนออกจากโรงแรมไป ส่วนแขกที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการส่งตัวเข้าหอ ต่างก็ทยอยกันออกจากงานไปเช่นกัน

"มึงจะแดกอะไรเยอะแยะวะไอ้เสก กลับบ้านได้แล้ว" มกราเห็นเพื่อนดื่มไวน์ที่พนักงานนำมาเสิร์ฟ

"จบงานแล้วเหรอ"

"เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวออกจากงานไปแล้ว เหลือแต่มึงนี่แหละที่นั่งแดกอยู่คนเดียว"

"แล้วไอ้นั่นมันไปหรือยัง"

"ไอ้ไหนวะ"

"ไม่มีอะไร" ว่าแล้วเสกสรรก็คว้าไวน์ในถาดที่พนักงานกำลังถือผ่าน ขึ้นมายกดื่มรวดเดียวจนหมด

"ไอ้มะลิมึงไปไหนมาวะ มึงมาช่วยกูพาไอ้เสกกลับบ้านหน่อยสิ" งานเลิกถึงเห็นมะลิซ้อนเดินเข้ามา ที่จริงเขาไม่ได้ไปไหนไกล แต่ไม่ชอบคนเยอะวุ่นวาย ก็เลยนั่งรออยู่ด้านนอก

บ้านเจ้าบ่าว

แน่นอนว่าต้องมีพ่อเจ้าบ่าวที่มาส่งตัวเข้าหอ พอส่งตัวเสร็จ สำราญก็ได้เดินมาที่รถ ซึ่งมีคนขับเปิดประตูรอ

"คุณจะกลับแล้วเหรอคะ" ประไพเดินตามออกมาส่ง

"อืม"

"โชคดีนะคะ"

สำราญไม่ตอบ เขาเข้าไปนั่งในรถแล้วก็สั่งให้คนขับเคลื่อนรถออกไป ในขณะที่รถค่อยๆ ขับออกมา สายตาที่เริ่มจะเหี่ยวย่นมากแล้ว ก็ได้มองดูกระจกและได้เห็นอดีตภรรยาที่กำลังยืนซับน้ำตาอยู่ มันทำให้เขาต้องรีบหันไปมองทิศทางอื่น

"ฉันไม่คิดว่า คุณจะเอาภาพพวกนั้นมารวมไว้ในงานแต่งของเราด้วย" เธอได้พูดกับคนที่เป็นสามีที่กำลังปลดกระดุมชุดวิวาห์ออกให้

"ทำไมล่ะ"