สยบรัก นิยาย บท 79

"กูไม่เข้าใจ ในเมื่อมึงไม่ต้องการน้องเอง แล้วทำไมมึงยังทำเหมือนว่าหวงก้างอยู่วะ" เหนือตะวันคุยกับเสกสรรในขณะที่เดินเข้ามาในบริษัท

"กูหวงก้างที่ไหน กูแค่อยากทำงาน ก็มึงเองไม่ใช่เหรอที่อยากให้กูทำงาน"

"ทำก็ทำ แล้วนี่มึงทำอะไรเป็นบ้าง"

"กูอยากเป็นหัวหน้าแผนก ที่เธอทำงานอยู่"

"ไม่ได้! หัวหน้าแผนกมีอยู่แล้วกูก็บอกมึงแล้วไง"

"มึงก็ไล่ไอ้หมอนั่นออกไปสิวะ" เรื่องนั้นเสกสรรก็รู้แล้ว ว่าใครเป็นหัวหน้าแผนกของจั๊กจั่น

"มันไล่กันออกได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง"

"ก็มึงเป็นเจ้าของบริษัทนี้ไม่ใช่หรือไง"

"มึงอย่าพูดดังสิ คนมองแล้วเห็นไหม"

"มองก็ช่างปะไร กูไม่สนใจ" คราวก่อนที่เสกสรรเข้ามาบริษัทนี้พร้อมกับเหนือตะวันและมิลาน เขามีท่าทางสนใจผู้หญิงทุกคนที่แต่งตัวสวย แต่มาคราวนี้ดูเปลี่ยนไป เพราะเขาไม่มองใครเลย

ลิฟต์ได้ถูกเปิดออกที่ชั้นผู้บริหาร ทั้งสองก้าวเดินออกจากลิฟต์มาพร้อมกัน

"สวัสดีครับคุณพ่อ" พอออกมาก็เจอกับภูธรพ่อของภรรยา ที่กำลังจะเข้าห้องทำงานของท่าน

"อ้าว..ทำไมมาทำงานเร็วจังเลย ไม่ไปฮันนีมูนที่ไหนกันก่อนเหรอ"

"ผมอยากจะเคลียร์งานก่อนสักระยะค่อยไปครับ"

"แล้วนี่มากับเขาด้วยเหรอ" ภูธรหันมาพูดกับเสกสรร เพราะทั้งสองเจอกันอยู่ในงานแต่งไปแล้ว ก็เลยดูไม่แปลกใจเท่าไรที่เห็นคนในหมู่บ้านโผล่มาบริษัทแบบนี้

"ผมจะมาทำงานด้วยครับ"

"มาทำงาน?"

"คุณพ่ออย่าดูตกใจเหมือนไอ้เหนือมันสิครับ"

"จัดการกันเองเลยแล้วกัน พ่อเข้าห้องก่อนนะ"

"กูอยากเป็นหัวหน้าแผนกนั้นจริงๆ นะเว้ย" เสกสรรเดินตามเหนือตะวันเข้ามาในห้องของท่านประธาน

"กูให้มึงเป็นไม่ได้"

"ถ้างั้นมึงต้องให้กูรับตำแหน่งที่ใหญ่กว่าไอ้หมอนั่นแล้วล่ะ"

"มึงจบวุฒิอะไรวะ"

"ปริญญาตรี"

"ขี้คุย"

"กูจบจริงเว้ย"

"จริงเหรอ?" ขนาดเพื่อนยังไม่อยากจะเชื่อ เพราะเห็นสำมะเลเทเมาไปวันๆ

"จริง!"

"แล้วมึงอย่าไปหาเรื่องเขาล่ะ ถ้าจะทำงานก็ทำแต่งานเข้าใจไหม" เหนือตะวันก็เลยเรียกฝ่ายบุคคลขึ้นมา เพื่อสอบถามว่ามีตำแหน่งไหนที่ว่างบ้าง

"วันนี้จะมีหัวหน้าฝ่ายมารับตำแหน่งใหม่นะ"

"ทำไมไม่เห็นแจ้งมาล่วงหน้าก่อนล่ะครับ" คนที่ถามก็คือเกม เพราะถ้าจะมีคนมารับตำแหน่งก็ต้องได้แจ้งมาก่อนล่วงหน้า มันเป็นกฎของบริษัทอยู่แล้ว

"เป็นคำสั่งโดยตรงจากท่านประธาน" ได้ยินแค่นี้ก็ไม่มีใครกล้าถามอะไรต่ออีกแล้ว

"คงจะเส้นใหญ่พอตัว" แต่ลับหลังไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครพูด เพราะหลายคนต่างก็พูดกัน

หัวหน้าฝ่ายก็คือหัวหน้าของทุกคนบนชั้น 3 ใช่แล้วนั่นก็คือหัวหน้าของหัวหน้าแผนกอีกทีหนึ่ง ซึ่งชั้น 3 แบ่งเป็นโซน มีด้วยกัน 4 แผนก แต่ละแผนกต้องรับคำสั่งโดยตรงจากหัวหน้าฝ่าย ..ตั้งแต่หัวหน้าฝ่ายคนเดิมประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไป ก็ยังไม่มีใครมารับตำแหน่งนี้

จั๊กจั่นก็ได้ฟังที่เพื่อนในแผนกพูดคุยกัน แต่เธอไม่สนใจ เพราะยังไงเธอก็ต้องทำงานของตัวเองให้ดีที่สุดอยู่แล้ว

ใกล้เที่ยงวันเดียวกัน..

"ทุกคนฟังพี่ก่อนนะ" พอเตรียมเรื่องทุกอย่างเสร็จ ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็เลยพาหัวหน้าฝ่ายขึ้นมาส่งที่แผนก เพราะต้องแนะนำให้ทุกคนได้รับรู้โดยทั่วกัน

เสกสรรซึ่งอยู่ในชุดของมกรา เพราะเขาเตรียมชุดทำงานไม่ทันก็เลยยืมของเพื่อนมาก่อน ได้มองกวาดไปทั่วชั้น 3 เพื่อหาใครบางคน ว่าเธอนั่งอยู่ตรงไหน และเขาก็ได้เห็น

"คนนี้คือคุณเสกสรร จะมารับตำแหน่งเป็นหัวหน้าฝ่าย"

กึก! พอได้ยินชื่อปากกาในมือ ของจั๊กจั่นถึงกับร่วงลงพื้น

แล้วผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็แนะนำหัวหน้าแต่ละแผนกให้เสกสรรได้รู้จัก

เกมมองหน้าเสกสรรแบบพิจารณา เพราะเขาคิดว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ในงานแต่งของท่านประธาน

"หล่อจังเลย" หลายคนต่างก็ชื่นชม ใช่แล้วถ้าไม่หล่อ จั๊กจั่นคงไม่ตามติดขนาดนั้นหรอก รวมทั้งวันนี้เขาแต่งสูทเต็มยศ ยิ่งทำให้ดูมีราศีมากขึ้น

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่สนใจมองมา ..นั่นก็คือจั๊กจั่น เพราะเธอเห็นแล้วว่าเขาอยู่ในชุดไหนตั้งแต่ลงจากรถ แต่ที่ตกใจไม่คิดว่าเขาจะมาทำงานที่นี่ แถมยังมาเป็นหัวหน้าชั้นนี้ด้วย ซึ่งเธอคิดว่าเขาคงไม่รู้ว่าเธอทำอยู่ที่ชั้นนี้ ถ้ารู้เขาคงจะรีบลาออกจากบริษัทแทบไม่ทัน ..คิดแล้วก็นึกถึงตอนที่ตามเขายิ่งกว่าเงา เพราะทุกคำที่เขาไล่ ที่เขาด่า มันยังฝังอยู่ในใจของเธอ

"เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันครับ" พอแนะนำตัวเสร็จก็ถึงเวลาเที่ยงพอดี เกมเดินมาหาจั๊กจั่นที่เอาแต่นั่งทำงานแบบไม่เงยหน้าเงยตา

"หัวหน้าแผนกอีกสามคน จะออกไปเลี้ยงต้อนรับผม คุณไม่ไปด้วยเหรอ"

"ผมเหรอครับ" เกมซึ่งกำลังจะพาจั๊กจั่นลงไปทานข้าวถึงกับหันมอง

"แล้วคุณคิดว่าผมคุยกับใครล่ะ"

"แต่ผมมีนัดทานข้าวแล้วครับ"

"นัดกับใครเหรอ? ..ชวนไปด้วยกันสิ"

ได้ยินคำนั้นจั๊กจั่นก็ลุกขึ้นแล้วค่อยๆ หันหน้าไป เพราะคิดว่าถ้าเขาเห็นหน้าเธอคงจะตกใจ พอหันมาแล้วมันก็ทำให้เธอแปลกใจยิ่งนัก เพราะเขาไม่มีอาการอย่างที่เธอคาดเดาไว้

"ฉันว่าคุณเกมไปทานข้าวกับ ท่านหัวหน้าฝ่ายเถอะค่ะ เย็นนี้เราค่อยนัดดินเนอร์กันอีกที" ว่าแล้วจั๊กจั่นก็ยื่นมือไปจับกระเป๋า แบรนด์เนมที่คุณนายแม่ซื้อให้ แล้วเดินออกมาจากแผนกเหมือนไม่สนใจ

"ไปได้แล้วครับ" พอได้ยินจั๊กจั่นพูดแบบนั้นเกมก็พอใจยิ่งนัก ดีกว่าไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันสะอีก

เสกสรรได้แต่กัดฟันไว้อย่าเพิ่งระเบิดออกมา เพราะเขาไม่ได้มาในมาดของไอ้เสก

"คุณเสกสรรเคยทำงานที่ไหนเหรอคะ" หัวหน้าแผนกอีกสามคนก็คือผู้หญิง แต่หนึ่งในนั้นท้องโตแล้ว แต่อีกสองคนคาดว่าคงจะเป็นสาวโสด

"ยังไม่เคยทำงานเป็นชิ้นเป็นอันครับ เคยช่วยแต่ช่วยกิจการของครอบครัว" กิจการของครอบครัวเขาก็คือทำไร่ไถนา..

"วันหลังขอกุ๊กไก่ไปชมกิจการของครอบครัวคุณเสกสรรบ้างได้ไหมคะ"

"มันไม่น่าชมหรอกครับ" ในขณะที่พูดกับสาวอยู่สายตาของเขายังแอบมองเกมที่เอาแต่กดโทรศัพท์ เหมือนแชทคุยกับใครอยู่

15 : 45 น.

"คุณสั่งงานเยอะขนาดนี้ คงเสร็จไม่ทันตอนเย็นหรอกครับ" ตอนนี้ก็ใกล้เลิกงานแล้ว แต่เกมหัวหน้าแผนกถูกเรียกให้มารับงาน

"ถ้าเสร็จไม่ทันพวกคุณก็ทำงานล่วงเวลาไปสิ"

"แต่ยังไม่ได้ยื่นเรื่องขอทำงานล่วงเวลาเลยนะครับ"

"เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง"

เกมหอบงานออกมาจากห้องหัวหน้าฝ่ายแบบไม่ค่อยพอใจนัก เพราะวันนี้มีนัดดินเนอร์กับจั๊กจั่นด้วย แถมยังเป็นนัดแรกอีกต่างหาก

"มึงนึกยังไงถึงอยากจะติดรถกูกลับมาด้วย กูก็เลยต้องได้ลำบากไปส่งมึงที่คอนโดก่อน"

"ทำไมวะกูมากับมึงไม่ได้หรือไง"

"มาได้อยู่แล้ว แต่กูอยากจะกลับถึงบ้านเร็วๆ มึงเข้าใจข้าวใหม่ปลามันหน่อยสิวะ"

"ถ้างั้นมึงก็หาห้องที่บ้านมึงให้กูสักห้องแล้วกัน เดี๋ยวกูจะไปพักที่นั่น จะได้ไปกลับพร้อมกันไม่ต้องเสียเวลาไปส่งกูที่คอนโด" สายตาของเสกสรรมองผ่านกระจก เพื่อที่จะสบตาใครอีกคนที่นั่งอยู่เบาะหลัง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจที่จะมองมา ใช่แล้วจั๊กจั่นไม่ได้ทำงานล่วงเวลากับเพื่อน เพราะต้องรีบกลับพร้อมกับเหนือตะวัน แต่เธอก็ไม่คิดว่าเสกสรรจะกลับด้วยถ้าไม่งั้นเธอคงนั่งแท็กซี่กลับเองแล้ว