สยบรัก นิยาย บท 80

รถได้วิ่งมาจอดที่หน้าคอนโดหรู เพื่อส่งเสกสรรให้ลง

"มึงไม่ขึ้นไปเล่นข้างบนก่อนเหรอ"

"กูบอกมึงแล้วไงว่ากูคิดถึงเมีย รีบลงจากรถได้แล้ว"

"ทำเป็นไล่ไปได้" เสกสรรเปิดประตูแล้วก้าวลงรถ แต่สายตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านหลัง ซึ่งเธอก็ยังมีทีท่าเหมือนเดิม ไม่สนใจเขานั่นเอง

"จะมานั่งหน้าไหมเราน่ะ" พอเสกสรรลงไปแล้วเหนือตะวันก็เลยหันกลับมาถามคนด้านหลัง

จั๊กจั่นตอบโดยการส่ายหน้า เพราะเธอสับสนว่าตอนนี้เสกสรรกำลังทำอะไรอยู่ กว่าที่เธอจะบังคับใจตัวเองไม่ให้อยากเห็นหน้าเขาได้ รู้ไหมว่ามันยากลำบากแค่ไหน

ใช้เวลาอยู่บนถนนพอสมควรกว่าจะมาถึงบ้าน เพราะเป็นช่วงที่รถกำลังติด

"แม่ครับ ให้คนจัดห้องให้ผมสักห้องนะ"

"ใครจะมาพักด้วยเหรอลูก"

"เพื่อนที่มาจากหมู่บ้านครับ"

"ใครเหรอ" คนที่ถามก็คือมิลาน

"ก็ไอ้เสกนั่นแหละ วันนี้ว่าจะกลับมาถึงบ้านเร็วหน่อย แต่ต้องได้ไปส่งมันที่คอนโดอีก"

"เสกสรรเหรอ" มิลานรีบมองตามจั๊กจั่นที่เดินขึ้นบ้านไป เพราะถ้าเสกสรรมาพักที่บ้านหลังนี้ แล้วจั๊กจั่นล่ะ จะทำตัวยังไง

"พวกเขาไม่มีอะไรกันแล้วไม่ต้องคิดมากหรอก"

เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะลืมกันง่ายๆ สักหน่อย แต่มิลานก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะว่าแม่สามีนั่งอยู่ด้วย ท่านยังไม่รู้เรื่องพวกนี้

คนตัวเล็กขึ้นมาถึงบนห้อง น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ก็ได้ไหลออกมา ความรู้สึกเดิมๆ มันตามเข้ามาหลอกหลอนอีกครั้ง

เอาเลย..พี่ต้องการจะทำอะไรกับความรู้สึกของฉันก็ทำไปเลย ..ตอนนี้นอกจากการทำตัวให้เฉยชาเข้าไว้ เธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ออกเสียงอะไรอยู่แล้ว เป็นแค่ผู้อาศัยนี่นา

แกร็ก~ แอดดด~ ประตูห้องค่อยๆ ถูกเปิดเข้ามา

"นอนหลับแล้วเหรอ" คนที่เข้ามาก็คือคุณนายแม่ของเธอ พอเห็นว่าเธอหลับ นางก็เลยห่มผ้าให้ "ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กิน" นางคิดว่าจะขึ้นมาตามลงไปทานข้าวเย็น แต่พอเห็นนอนหลับไปแล้วก็เลยไม่อยากจะกวน

พอประตูปิดลง เสียงสะอื้นก็ได้ดังขึ้น ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง ที่คุณนายแม่เป็นห่วงและเอ็นดูเธอ ถ้าไม่มีท่าน ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเร่ร่อนไปอยู่ที่ไหนแล้ว

เช้าวันต่อมา..

โชคดีที่มีเครื่องสำอางราคาแพง ที่คุณนายแม่จัดเตรียมมาให้ มันก็เลยปกปิดร่องรอยได้ดีมาก เพราะเมื่อคืนนี้ร้องไห้จนขอบตาช้ำไปหมด

จั๊กจั่นใช้ทุกอย่างที่ท่านซื้อมาให้ และฝึกแต่งหน้า แต่งตัว ซึ่งแต่ก่อนไม่เคยทำ คงเพราะไม่มีด้วยแหละถึงไม่ได้ทำ เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่อยากจะแต่งตัวสวย แต่ฐานะไม่เอื้ออำนวยก็เลยทำได้เท่าที่มี

[บริษัทอสังหาฯ]

รถคันหรูได้วิ่งเข้ามาจอดในที่จอดประจำตำแหน่งของท่านประธาน

ชายสูงวัยที่นั่งอยู่ในรถอีกคันก็ได้แต่มองดูลูกชาย ที่เดินเข้าไปในบริษัทที่ท่านสร้างขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ที่จริงท่านมาดักรอดูแบบนี้หลายวันแล้ว และได้เห็นตอนเขาเลิกงาน รวมทั้งตอนเช้าท่านก็จะมาจอดรถอยู่แถวนั้นเพื่อดูว่าเขาเข้ามาทำงานกี่โมง

"กลับเลยไหมครับท่าน" คนขับรถถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณผู้ชายเข้าไปด้านในแล้ว

"อืม" สำราญรู้ทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งว่าเหนือตะวันให้ภูธร มาบริหารงานช่วย ซึ่งท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังแอบดีใจด้วยซ้ำว่าเขาใช้คนเป็น

"เรามาที่นี่กันทำไมครับ" คนขับรถถามขึ้นเมื่อเห็นว่าท่านให้มาจอดที่หน้าบ้านภรรยาเก่า

"ไม่มีอะไร ไปได้"

บนชั้นสาม..

"วันนี้สวยจังเลยครับ"

"คะ" จักจั่นมองซ้ายมองขวา เพื่อดูว่าเกมกำลังชมเธอหรือว่าชมคนอื่น

"คุณจั๊กจั่นนั่นแหละครับสวยขึ้นทุกวันเลยนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ" ไม่ใช่ว่าเกมจะไม่สังเกต เพราะชุดที่เธอสวมใส่ในแต่ละวันมีแต่แบรนด์เนมทั้งนั้น ฐานะของเธอในบ้านหลังนั้นต้องไม่ธรรมดา และเกมก็รู้อีกว่าบ้านหลังนั้นคือบ้านของท่านประธาน แถมผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่ภรรยา และก็ไม่ใช่น้องสาว เพราะเหนือตะวันเป็นลูกชายเพียงคนเดียว แล้วเธอเป็นใครล่ะ มันยิ่งทำให้จั๊กจั่นน่าค้นหามากขึ้น

"ไม่ทำงานกันหรือไง" แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงของใครบางคนที่รีบเปิดประตูออกจากห้องส่วนตัวมา "แล้วงานที่สั่งเมื่อวานนี้ ทำเสร็จหรือยังคุณเกม"

"เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวผมเอางานไปส่งให้ครับ"

จั๊กจั่นเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานตั้งแต่ได้ยินเสียงนั้นแล้ว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

"อะไรคะ" หญิงสาวถามพร้อมกับมองดูแก้วที่เกมเอามาวางลงตรงหน้าของเธอ

"กาแฟครับ..คุณดื่มกาแฟไหมครับ"

"ฉันไม่...ขอบคุณมากนะคะคุณเกม" หญิงสาวกำลังจะบอกว่าเธอไม่ดื่มกาแฟ เพราะดื่มแล้วทำให้ใจสั่น นอนไม่หลับ แต่พอเห็นใครบางคนเดินตรงมา เธอก็เลยหยิบกาแฟแก้วนั้นขึ้นมาดื่ม พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับเกม

"เรื่องเมื่อคืนนี้ผมขอโทษด้วยนะครับ กว่าจะทำงานเสร็จก็ดึก" เกมขอโทษจั๊กจั่นเรื่องดินเนอร์

"ไม่เป็นไรค่ะ เราค่อยนัดกันวันหลังก็ได้"

"งานที่คุณส่งมาไม่ได้เรื่องเลย เอากลับไปทำใหม่" คนที่เดินออกมาเริ่มฟาดงวงฟาดงา

"ทำใหม่เลยเหรอครับ" เกมก็เลยต้องได้หันกลับไปคุยกับหัวหน้าฝ่าย ..และทุกคนในที่ทำงานต่างก็มองหน้ากัน กว่าจะทำงานเสร็จ

"ทำไมครับคุณจะขัดคำสั่งผมเหรอ"

"เปล่าครับ" เกมก็เลยต้องได้เดินเข้าไปเอาเอกสาร กลับคืนมาเพื่อที่จะทำใหม่

"เมื่อคืนนี้กว่างานจะเสร็จ รถโดยสารแทบจะหมด" มันคือคำพูดของเพื่อนร่วมงานที่กำลังพูดคุยกัน จั๊กจั่นได้แต่นั่งฟังและทำงานส่วนของเธอต่อไป

ห้องท่านประธาน

"มึงเป็นอะไร" เสกสรรนั่งอยู่ในห้องนั้นได้สักพักแล้ว แต่เหนือตะวันกำลังมัวยุ่งอยู่กับงานก็เลยไม่ได้คุย

"มึงสนใจกูด้วยเหรอวะ"

"ถ้ากูไม่สนใจมึงใครจะสนใจ ผีเข้าผีออกนะมึง"

"กูไม่ค่อยไว้ใจหัวหน้าที่ชื่อเกมเลยว่ะ"

"ทำไมวะ"

"ไม่มีอะไรหรอก กูลงไปทำงานก่อนนะ"

"เอ้าไอ้นี่ หลอกให้อยากแล้วจากไปนะมึง"

เวลาใกล้เลิกงาน..

"คุณทำอะไรมาส่งผม" แฟ้มเอกสารได้ถูกโยนไปบนโต๊ะตรงหน้าของคนที่ยืนอยู่

"ก็งานที่ หัวหน้าให้แก้ไงครับ"

"ยิ่งแก้ก็ยิ่งเละ เอางานเดิม!"

"อะไรนะครับ"

"ผมว่าผมพูดชัดแล้วนะ"

"ครับ"

"อะไรนะคะหัวหน้า" มันคือเสียงของพนักงานในแผนกเมื่อได้ยินว่าให้เอางานตัวเก่า

"แต่งานพวกนั้น" ไฟล์งานได้ถูกลบไปหมดแล้ว เพราะต้องได้ป้อนข้อมูลใหม่เข้าไป

"ไม่เป็นไรช่วยกันทำเดี๋ยวก็เสร็จ เรารู้อยู่แล้วนี่ว่าต้องทำแบบไหน"

จั๊กจั่นมองหน้าเพื่อนในแผนก และหัวหน้า ทุกคนคงอยากจะพูดมากกว่านั้น แต่กลัวถึงหูหัวหน้าฝ่าย

"ไม่ต้องแก้งานหรอกค่ะ หัวหน้าส่งเอกสารมาเดี๋ยวฉันจะไปยื่นให้.. ถึงเวลาเลิกงานแล้ว พวกพี่ๆ กลับกันได้แล้วค่ะ วันนี้ไม่มีโอที"

จั๊กจั่นหอบเอาเอกสารที่เกมเพิ่งหอบออกมาเมื่อสักครู่ แล้วเดินตรงไปที่ห้องของหัวหน้าฝ่าย..