สยบรัก นิยาย บท 82

"ใคร??" หญิงสาวพยายามจะเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง เพราะตั้งแต่เข้ามาในห้องเธอยังไม่เปิดไฟสักดวง

"กรี๊ด อืมมม!!!" จั๊กจั่นดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของคนในความมืด ตอนนี้รู้แล้วว่าคนคนนี้ต้องเป็นผู้ชายแน่ เพราะร่างกายที่กำยำและเรี่ยวแรงที่เหนือกว่า

ซึ่งตอนนี้มันขึ้นคร่อมร่างของเธอไว้ พร้อมกับปิดปากด้วยริมฝีปากของมันเอง แต่พอถูกจูบไปได้เพียงไม่นานก็สัมผัสได้ว่าเธอคุ้นเคยกับจูบนี้มาก หญิงสาวก็เลยหยุดดิ้น เพราะแน่ใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้คือใครกันแน่

เสียงสะอื้นได้ดังขึ้นในลำคอ พร้อมกับน้ำตาที่คลอออกมาจากเบ้า จนคนที่กำลังรังแกเธออยู่สัมผัสได้

"รู้จักกับมันนานหรือยัง ทำไมถึงกล้าไปกับมันดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้" และเขาก็รู้เช่นกัน ว่าตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร

"ออกไป" เสียงสะอื้นยังคงมีให้ได้ยิน แต่เธอก็พยายามกลั้นมันไว้

"เห็นยืนร่ำลากันเป็นนานสองนาน คงโดนเสน่ห์มันเข้าไปให้แล้วล่ะสิ"

"ฉันบอกให้ออกไปจากห้องนี้"

"รู้ไหมว่าที่บ้านผู้ใหญ่ตามหากันให้วุ่น ตัวเองมาหลงระเริงกับไฟแสงสี"

เพี๊ยะ!! ถึงแม้จะมืดเธอก็รู้ดีว่าใบหน้าของเขาอยู่ตรงไหน

"ที่ฉันต้องได้ซมซานหนีออกจากบ้านมา เพราะใครล่ะ"

"ก็เห็นอยู่ดีกินดีนี่ ไม่น่าจะใช้คำว่าซมซานเลยนะ"

"หึ คุณยังคงไม่ทิ้งนิสัยเดิมอีกนะ"

"นิสัยเดิมหมายความว่ายังไง"

"ก็นิสัยควายควายไง"

เสกสรรค์ได้ยินแค่นั้นก็โมโหมาก เขาปิดปากเธอใหม่อีกครั้งด้วยจูบ แถมครั้งนี้ไม่ได้จูบเบาๆ เหมือนครั้งแรก ชายหนุ่มบดขยี้จูบแบบหนักหน่วง

"อืมม!!" ทีแรกเธอก็ไม่ตกใจเท่าไร แต่พอมือของเขาล้ำเส้นล้วงขึ้นมาจนถึงด้านในของกางเกงชั้นใน

ถึงแม้ว่าเธอจะดิ้นรนต่อสู้ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ ซึ่งเธอสวมใส่กระโปรงก็เลยไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไร นิ้วแกร่งแหย่ผ่านริมขอบกางเกงชั้นในเข้าไปในร่องคับแคบ เพื่อสำรวจว่าไอ้นั่นมันได้รังแกเธอไหม แต่พอแน่ใจแล้วเขาก็ชักเอานิ้วออกมา แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยจูบ

ตุ๊บ! ตุ๊บ!! กำปั้นเล็กรัวเข้าที่แผ่นอกกว้าง จนชายหนุ่มยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

"ไอ้ลูกหมา!!" โมโหที่อยู่ดีๆ ก็มาล้วงเข้าไป เพราะเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นกับเธออีกแล้ว

"ถ้าวันหลังยังเห็นไปกับมันอีก จะไม่ทำแค่นิ้ว" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินผิวปากออกจากห้องไป

ตุ๊บ!! หมอนใบที่เธอใช้หนุนทุกคืนก็ได้ลอยตามหลังคนที่เพิ่งจะเดินพ้นประตู

และทันใดนั้นเขาก็จับมันโยนกลับมาให้ พร้อมกับปิดประตูไว้

"!!!!!!" จั๊กจั่นโมโหจนไม่รู้จะโมโหยังไง ทีแรกว่าจะไม่อาบน้ำ ตอนนี้ต้องได้รีบไปล้าง เพราะถูกนิ้วของเขาล้วงเข้าไปลึกขนาดนั้น

เช้าวันต่อมา..

"ฉันไปเอง" จั๊กจั่นซึ่งอยู่ในชุดทำงานพอเดินออกมาที่รถก็เจอว่ามีอีกคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

"พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกว่าไอ้เสกมาพักที่บ้านเราด้วย" คนที่พูดก็คือเหนือตะวัน เพราะทั้งสองจบกันแบบไม่สวย เขาคิดว่าคงจะมีการขุ่นเคืองใจกันอยู่บ้าง

"พี่เหนือไปเถอะ ฉันอยากจะลองนั่งรถโดยสารไปเอง" ว่าแล้วจั๊กจั่นก็เดินออกมาจากบ้าน

"วันหลังพี่จะให้คนขับรถไปส่ง วันนี้คุณแม่ใช้รถ..ขึ้นมาก่อน" เหนือตะวันยังขับรถตามหลังมา เพราะกลัวว่าถ้าแม่รู้เขาโดนเล่นงานแน่

"จอดด้วยค่ะ" แท็กซี่ขับผ่านมาพอดี เพราะไปส่งคนที่อยู่ในซอยนั้น พอแท็กซี่จอดให้จั๊กจั่นก็รีบขึ้น

"เอากับเด็กคนนี้สิใจแข็งเป็นบ้า" เหนือตะวันก็เลยได้ขับรถตามหลังแท็กซี่คันนั้นมา เพราะกลัวว่าเธอจะจำทางไปบริษัทไม่ได้

"ทำไมมึงเงียบจังเลยวะ เหมือนไม่ใช่มึง" เขาถามเพื่อนที่นั่งมาด้วยแบบสงสัย อีกนิดเดียวคงจะหลอนแล้ว

"ถ้ากูพูดมึงก็ว่ากูพูดมาก"

"เออดีถ้างั้นมึงก็เงียบอยู่แบบนี้แหละดีแล้ว"

ที่เสกสรรเงียบก็เพราะมัวแต่มองแท็กซี่คันข้างหน้า กลัวว่าจะคลาดสายตา

รถแท็กซี่ได้เข้ามาจอดที่บริษัท พร้อมกับรถคันหรูของผู้บริหาร

"พี่เหนือ" ลงรถได้จั๊กจั่นก็เดินตรงมาที่รถของเหนือตะวัน

"มีอะไร"