สยบรัก นิยาย บท 83

"ใกล้เที่ยงแล้วเราไปทานข้าวกันนะครับ"

"วันนี้ฉันมีนัดทานข้าวแล้วค่ะ" เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีก็เที่ยง จั๊กจั่นก็เลยรีบเก็บของที่อยู่บนโต๊ะแล้วลุกขึ้น

เกมตามลงมาข้างล่าง อยากจะรู้ว่าเธอมีนัดกับใคร แต่พอเดินตามออกมาจนถึงด้านหน้า ก็ไม่เห็นว่าเธอไปกับใคร ..หรือว่าเธอแค่อยากจะหลบหน้าเขา

"ก๋วยเตี๋ยวชามหนึ่งค่ะ" หญิงสาวเลือกออกมากินข้าวที่ร้านริมถนน เพราะไม่อยากจะไปกินที่โรงอาหารคนเยอะ

"ผมไม่คิดว่าเราจะใจตรงกันขนาดนี้" เกมเดินเข้าไปนั่งแบบถือวิสาสะ

"คุณก็มาร้านนี้เหรอคะ"

"ไหนคุณบอกว่านัดเพื่อนไว้ไงครับ"

จั๊กจั่นไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะถ้าเห็นแบบนี้ก็รู้แล้วว่าเธอปฏิเสธการขอทานข้าวด้วย

"พอดีเพื่อนไม่ว่างค่ะ ก็เลยมาทานคนเดียว"

"ก๋วยเตี๋ยวได้แล้วค่ะ" เด็กในร้านก๋วยเตี๋ยวมาบริการให้

จั๊กจั่นก็เริ่มปรุง..ในขณะที่กำลังปรุงอยู่เธอก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืน

"คุณจั๊กจั่นกินรสจัดขนาดนี้เลยเหรอครับ"

"อุ๊ย" ถ้าเกมไม่พูดขึ้นเธอคงจะใส่พริกลงไปทั้งโถของแม่ค้าแน่

พอทานเสร็จทั้งสองก็ออกมาจากร้านนั้นพร้อมกัน ซึ่งจั๊กจั่นพยายามจะเดินให้เร็ว แต่ก็ยังสู้คนที่มีขายาวกว่าแบบเกมไม่ได้..

หญิงสาวเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าลิฟต์ เพื่อที่จะรอขึ้นไปชั้นบน แต่จังหวะนั้นก็เห็นว่ามีใครคนหนึ่งที่เธอไม่อยากจะเห็นหน้าในเวลานี้เดินเข้ามา

"ลิฟต์ใกล้จะลงมาถึงแล้วคุณจะรีบไปไหน" เกมเห็นว่าเธอเลือกใช้บันไดหนีไฟ เขาก็เลยตามมา

อะไรของไอ้หมอนี่นักหนาวะ ไม่รู้หรือไงว่าคนจะรีบหนี หญิงสาวไม่พูดด้วยเธอรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน โชคดีนะที่อยู่แค่ชั้น 3 ถ้าชั้นที่ 20 จะทำยังไงเนี่ย

กว่าเธอจะเดินขึ้นมาถึง ประตูลิฟต์ของคนที่รอขึ้นมาก็ได้เปิดออกพร้อมกัน

ขึ้นมาถึงชั้นสามจั๊กจั่นถึงกับหอบหายใจ ถ้าเป็นรองเท้าแบบที่ใส่อยู่บ้าน ก็คงจะไม่เหนื่อยขนาดนี้

"คุณเสกสรรคะ" ขณะที่เสกสรรยืนมอง เพราะเห็นเธอขึ้นบันไดหนีไฟมาพร้อมกับไอ้หมอนั่นก็ได้มีเสียงผู้หญิงเรียก

"ครับ"

"คืนนี้เราออกไปเที่ยวกันไหมคะ" เธอคนนี้ชื่อน้ำชา เป็นหนึ่งในหัวหน้าแผนกที่เป็นผู้หญิง และเธอก็โสด

"ผมไม่แน่ใจว่าจะว่างไหมนะครับ"

"น้ำชารอได้ค่ะ ถ้าคืนนี้ไม่ว่าง ก็คืนต่อไปก็ได้..หรือว่าคุณเสกสรรมีคนรออยู่ที่บ้านแล้ว" ถามออกไปเพื่อหยั่งเชิงดูก่อน เพราะคนระดับเขาแล้ว ถ้าโสดคงจะยาก

ที่จริงเขาจะปฏิเสธน้ำชาไปเลยก็ได้ แต่อยากเห็นปฏิกิริยาของผู้หญิงอีกคน ว่าจะคิดยังไงถ้าเห็นเขายืนคุยอยู่กับผู้หญิงแบบนี้ และมันก็ทำให้เขารู้ว่าเธอไม่สนใจเลย เพราะตอนนี้เธอนั่งคุยกับเพื่อนข้างๆ แบบหัวร่อต่อกระซิกกัน

"ได้ครับคืนนี้เราไปเที่ยวกัน" พอตอบออกไปเสกสรรก็กลับเข้าห้องโดยที่ไม่ได้สนใจ เขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าตอนนี้เขาเป็นอะไรไป ทำไมความรู้สึกที่เคยมีกับผู้หญิงทั้งโลกมันถึงได้หายไปหมด และความรู้สึกพวกนั้นทำไมถึงมากองอยู่ที่เธอคนเดียว

"เป็นอะไรไป" เพื่อนคนที่จั๊กจั่นพูดด้วยเมื่อสักครู่เห็นว่าอยู่ดีๆ เธอก็หยุดพูดเอาดื้อๆ

ที่เธอหยุด เพราะได้ยินเขารับนัดหัวหน้าแผนกคนนั้น

ตอนนี้เกมกำลังวุ่นอยู่กับการทำโปรเจค โชคดีที่เขายังแอบถ่ายเอกสารไว้ เพราะตอนนี้ต้นฉบับตัวจริงได้ถูกส่งขึ้นไปที่ชั้นบนแล้ว

เย็นวันเดียวกัน..

"เราไม่น่าไปกินจนหมดเลย จะเสียดายอะไรนักหนา" ก๋วยเตี๋ยวที่เธอปรุงเผ็ดเกินไปเริ่มออกฤทธิ์ คงเพราะกระเพาะที่สู้ไม่ไหว หญิงสาวลงมาข้างล่างช้าไป ก็เลยไม่ทันรถของเหนือตะวัน

"โอ๊ยปวดท้อง" ในขณะที่นั่งรอแท็กซี่อยู่ก็เริ่มเจ็บท้องขึ้นมา และแท็กซี่ตอนนี้ยิ่งหายาก เพราะทุกคนก็กำลังทยอยกันออกมาจากบริษัท

"คุณเสกสรรไม่มีรถเหรอคะ"

"ไม่มีครับผมติดรถเพื่อนมาทำงาน"

พอเสกสรรขึ้นรถของมกรา จั๊กจั่นก็เดินแยกตัวออกมา

"เธอจะไปไหนอีก" เสกสรรรีบลงจากรถแล้วเดินตามมาคว้ามือของเธอไว้

"กลับบ้าน"

"จะกลับบ้านก็มาขึ้นรถสิ"

"คุณมีนัดไม่ใช่เหรอ"

"คงอยากจะให้ไปมากเลยสินะ" ว่าแล้วเสกสรรก็เดินกลับมาหามกรา เพื่อบอกให้ไปส่งเธอที่บ้าน

"ไอ้นี่มันเป็นสุภาพบุรุษแฮะ" มกราพูดพร้อมกับมองกระจกหลังดูคนที่ยืนอยู่ตรงริมฟุตบาท

"สุภาพบุรุษที่ไหน เขามีนัดกับแฟนต่างหาก"

"อะไรนะ เลิกกันไม่ทันไรมีแฟนใหม่แล้วเหรอ.. ขอโทษที่คิดแรงไปหน่อย" มกราลืมว่าคนที่พูดด้วยก็คือแฟนเก่าของเพื่อน

19 : 40 น. คอนโดของมกรา

"เมียมึงบอกว่ามึงมีนัดกับแฟนไม่ใช่เหรอ" มกราถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่กดกริ่งหน้าห้องก็คือเสกสรร

"มึงพูดอะไรวะ"

"เออกูพูดผิดเอาใหม่..เมียเก่ามึงบอกว่ามึงมีนัดกับแฟนใหม่ไม่ใช่เหรอ"

"เธอพูดแบบนั้นเหรอ"

"ก็ใช่สิว่ะ แล้วทำไมมึงถึงมาที่คอนโดไม่กลับบ้านไอ้เหนือมัน"

"เดี๋ยวกูก็ไปน่าา" เสกสรรไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน เพราะคิดว่าดึกๆ ถึงจะกลับเข้าบ้าน ค่อยดูเหมือนว่าไปเที่ยวกลับมาหน่อย