สยบรัก นิยาย บท 84

เช้าวันต่อมา

"ไหนเมื่อคืนนี้มึงว่าจะกลับไปนอนบ้านไอ้เหนือมันไง"

"กูเผลอหลับไป"

วันนี้มกราเป็นคนขับรถมาส่งเสกสรรที่บริษัท พร้อมกับให้ยืมชุดทำงาน ที่จริงเสกสรรก็ยืมไปทั่ว ค้างบ้านไหนก็ใส่ของคนนั้น เพราะเขาไม่คิดว่าจะทำงานที่นี่นาน ก็เลยไม่จำเป็นต้องมีชุดพวกนี้ไว้ พอกลับไปบ้านนอกก็คงจะใส่แค่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืดเหมือนเช่นเคย

[บริษัทอสังหาฯ]

พอเสกสรรขึ้นมาถึงชั้นที่ทำงานก็เห็นว่าจั๊กจั่นมาทำงานแล้ว เห็นแค่นั้นเขาก็เดินตรงเข้าไปที่ห้องของตัวเอง

"เธอว่าหัวหน้าฝ่ายมีแฟนหรือยัง"

"หล่อขนาดนั้นต้องมีแล้วล่ะ"

"ถ้ามีแฟนเขาจะไปเที่ยวกับหัวหน้าแผนกงั้นเหรอ"

"หรือว่าไม่มี" มันคือเสียงเพื่อนร่วมแผนกของจั๊กจั่น ซึ่งเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่อยากจะฟัง แต่นั่งอยู่แถวนั้นก็เลยได้ยิน

"นั่นไงพูดยังไม่ขาดคำ"

พอได้ยินประโยคนี้จั๊กจั่นก็อดไม่ได้ที่จะมองไปดูว่าพวกนี้หมายถึงใคร พอมองไปก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเปิดประตูเข้าไปในห้องของหัวหน้าฝ่ายเหมือนคนคุ้นเคยกัน

"สวัสดีค่ะคุณเสกสรร"

"สวัสดีครับ เข้ามามีอะไรเหรอครับ" เสกสรรที่กำลังถอดเสื้อสูทเพื่อที่จะเอาแขวนไว้ตรงเก้าอี้ ก็ได้หันกลับมาพูดด้วย

"วันนี้น้ำชาเอารถมาด้วย คืนนี้เราไปเที่ยวกันนะคะ"

ถ้าเป็นแต่ก่อนผู้หญิงคนนี้คงได้คลานลงจากเตียงไปแล้ว ตามอ่อยเขาขนาดนี้ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้เขาถึงไม่สนใจ ทั้งๆ ที่เธอคนนี้ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร

"เดี๋ยวตอนเย็นผมให้คำตอบอีกทีแล้วกัน"

"น้ำชาจะรอนะคะ อุ๊ย..เนคไทของคุณเสกเบี้ยวค่ะ เดี๋ยวน้ำชาจัดให้" น้ำชาแกล้งทำ เพราะว่าเธอไม่ได้ปิดประตูไว้ และรู้ดีว่าข้างนอกคงกำลังให้ความสนใจเธออยู่แน่

"เมื่อคืนนี้ก็นัดกันไปเที่ยว แถมตอนเช้ายังมีหนุงหนิงดุ๋งดิ๋งกันอีก..เธอว่าใช่ไหมวะ" เริ่มมีการซุบซิบกันเกิดขึ้นในแผนก เรื่องข่าวฉาวนี้เป็นอาหารอันโอชะนักสำหรับพนักงานพวกนี้มาก

"คุณจั๊กจั่นมาพบผมที่โต๊ะหน่อยครับ"

"ค่ะ" จั๊กจั่นรีบลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะของหัวหน้าแผนก

หัวหน้าแผนกแต่ละคนไม่ได้มีห้องส่วนตัว ..ห้องส่วนตัวมีให้แค่หัวหน้าฝ่ายเท่านั้น นั่นก็คือเสกสรร ซึ่งเสียงที่เกมเรียกจั๊กจั่น ดังก้องไปถึงในห้อง จนทำให้เสกสรรมองออกมา

"ขอบคุณครับเดี๋ยวผมทำเองได้" เสกสรรจับเนคไทของตัวเองแล้วขยับ พร้อมกับสายตาที่มองออกมานอกห้องแบบไม่พอใจ

"หัวหน้ามีอะไรเหรอคะ" จั๊กจั่นถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงโต๊ะของหัวหน้า

"ผมจะให้คุณช่วยงานโปรเจคนี้นะ"

"ให้ฉันเหรอคะ"

"ทำไมครับ"

"เปล่าค่ะ" เธอคิดว่าเพื่อนร่วมงานมีตั้งหลายคน ทำไมเขาถึงเลือกเธอ แล้วมันงานอะไรเนี่ยเธอจะรู้เรื่องไหม ความรู้แค่หางอึ่งแบบเธอจะไปช่วยอะไรเขาได้..

มันคืองานโปรเจคที่เกมต้องทำแข่งกับคนที่เป็นเจ้าของโปรเจค ที่เกมเลือกจั๊กจั่นก็เพราะจะได้รู้ไปเลยว่าเธอคนนี้เป็นคนร่างฉบับจริงขึ้นมาไหม

โปรเจคนี้เป็นโปรเจควางแผนการขาย เพราะบริษัทนี้เป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ที่นี่ขายทุกรูปแบบที่เป็นทรัพย์สิน ถ้าลูกค้าต้องการพวกเขาต้องซื้อมาแล้วขายไปให้ได้ และโปรเจคที่ถูกร่างขึ้นมานี้ มันเป็นไอเดียที่ดีมาก ถ้าทำโปรเจคนี้ออกมาได้สำเร็จ คงจะใช้กับบริษัทไปได้ตลอด

บ่ายคล้อยของวันเดียวกัน..

จั๊กจั่นก็มัววุ่นช่วยงานโปรเจคของเกมทั้งวัน ตอนเที่ยงก็ไม่ได้พัก แต่เกมให้คนไปซื้อข้าวกล่องขึ้นมาให้ ซึ่งมันก็ทำให้ใครบางคนขัดตามาก

จนถึงช่วงเย็น เกมปล่อยโอทีให้จั๊กจั่นทำงานช่วยต่อ แต่ก็มีคนที่ใหญ่กว่าระงับโอทีนั้น

[คฤหาสน์หลังใหญ่]

"ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วล่ะแม่นกแก้ว" ประไพถามขึ้นเมื่อเห็นจั๊กจั่นลงมาจากรถพร้อมกับลูกชาย ส่วนลูกชายไม่ได้หยุดคุยกับแม่ก่อนหรอกเพราะคิดถึงเมีย

"คุณนายแม่"

"ดูเราเหนื่อยๆ นะ มีอะไร"

"เปล่าค่ะ ช่วงนี้งานเยอะ"

"ก็อย่าไปทำให้มันเกินกำลังตัวเองสิ"

"หัวหน้าสั่งมาค่ะ"

"แย่จังวันนี้อยากจะกินมะขามอ่อนด้วย..ทำยังไงดีเนี่ย" ที่จริงประไพไม่ได้อยากกินหรอก แต่เห็นจั๊กจั่นเปลี่ยนไป ไม่เหมือนนกแก้วนกขุนทองของนาง

"จริงเหรอคะ อยากจะกินอยู่เหมือนกันเลย"

"แล้วนั่นหล่อนจะไปไหน" ประไพถามขึ้นเมื่อเห็นจั๊กจั่นเดินเข้าไปในบ้าน

"ไปเตรียมน้ำจิ้มค่ะ เราจะไปสังสรรค์กันที่ต้น"