สยบรัก นิยาย บท 84

เช้าวันต่อมา

"ไหนเมื่อคืนนี้มึงว่าจะกลับไปนอนบ้านไอ้เหนือมันไง"

"กูเผลอหลับไป"

วันนี้มกราเป็นคนขับรถมาส่งเสกสรรที่บริษัท พร้อมกับให้ยืมชุดทำงาน ที่จริงเสกสรรก็ยืมไปทั่ว ค้างบ้านไหนก็ใส่ของคนนั้น เพราะเขาไม่คิดว่าจะทำงานที่นี่นาน ก็เลยไม่จำเป็นต้องมีชุดพวกนี้ไว้ พอกลับไปบ้านนอกก็คงจะใส่แค่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืดเหมือนเช่นเคย

[บริษัทอสังหาฯ]

พอเสกสรรขึ้นมาถึงชั้นที่ทำงานก็เห็นว่าจั๊กจั่นมาทำงานแล้ว เห็นแค่นั้นเขาก็เดินตรงเข้าไปที่ห้องของตัวเอง

"เธอว่าหัวหน้าฝ่ายมีแฟนหรือยัง"

"หล่อขนาดนั้นต้องมีแล้วล่ะ"

"ถ้ามีแฟนเขาจะไปเที่ยวกับหัวหน้าแผนกงั้นเหรอ"

"หรือว่าไม่มี" มันคือเสียงเพื่อนร่วมแผนกของจั๊กจั่น ซึ่งเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่อยากจะฟัง แต่นั่งอยู่แถวนั้นก็เลยได้ยิน

"นั่นไงพูดยังไม่ขาดคำ"

พอได้ยินประโยคนี้จั๊กจั่นก็อดไม่ได้ที่จะมองไปดูว่าพวกนี้หมายถึงใคร พอมองไปก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเปิดประตูเข้าไปในห้องของหัวหน้าฝ่ายเหมือนคนคุ้นเคยกัน

"สวัสดีค่ะคุณเสกสรร"

"สวัสดีครับ เข้ามามีอะไรเหรอครับ" เสกสรรที่กำลังถอดเสื้อสูทเพื่อที่จะเอาแขวนไว้ตรงเก้าอี้ ก็ได้หันกลับมาพูดด้วย

"วันนี้น้ำชาเอารถมาด้วย คืนนี้เราไปเที่ยวกันนะคะ"

ถ้าเป็นแต่ก่อนผู้หญิงคนนี้คงได้คลานลงจากเตียงไปแล้ว ตามอ่อยเขาขนาดนี้ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้เขาถึงไม่สนใจ ทั้งๆ ที่เธอคนนี้ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร

"เดี๋ยวตอนเย็นผมให้คำตอบอีกทีแล้วกัน"

"น้ำชาจะรอนะคะ อุ๊ย..เนคไทของคุณเสกเบี้ยวค่ะ เดี๋ยวน้ำชาจัดให้" น้ำชาแกล้งทำ เพราะว่าเธอไม่ได้ปิดประตูไว้ และรู้ดีว่าข้างนอกคงกำลังให้ความสนใจเธออยู่แน่

"เมื่อคืนนี้ก็นัดกันไปเที่ยว แถมตอนเช้ายังมีหนุงหนิงดุ๋งดิ๋งกันอีก..เธอว่าใช่ไหมวะ" เริ่มมีการซุบซิบกันเกิดขึ้นในแผนก เรื่องข่าวฉาวนี้เป็นอาหารอันโอชะนักสำหรับพนักงานพวกนี้มาก

"คุณจั๊กจั่นมาพบผมที่โต๊ะหน่อยครับ"

"ค่ะ" จั๊กจั่นรีบลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะของหัวหน้าแผนก

หัวหน้าแผนกแต่ละคนไม่ได้มีห้องส่วนตัว ..ห้องส่วนตัวมีให้แค่หัวหน้าฝ่ายเท่านั้น นั่นก็คือเสกสรร ซึ่งเสียงที่เกมเรียกจั๊กจั่น ดังก้องไปถึงในห้อง จนทำให้เสกสรรมองออกมา

"ขอบคุณครับเดี๋ยวผมทำเองได้" เสกสรรจับเนคไทของตัวเองแล้วขยับ พร้อมกับสายตาที่มองออกมานอกห้องแบบไม่พอใจ

"หัวหน้ามีอะไรเหรอคะ" จั๊กจั่นถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงโต๊ะของหัวหน้า

"ผมจะให้คุณช่วยงานโปรเจคนี้นะ"

"ให้ฉันเหรอคะ"

"ทำไมครับ"

"เปล่าค่ะ" เธอคิดว่าเพื่อนร่วมงานมีตั้งหลายคน ทำไมเขาถึงเลือกเธอ แล้วมันงานอะไรเนี่ยเธอจะรู้เรื่องไหม ความรู้แค่หางอึ่งแบบเธอจะไปช่วยอะไรเขาได้..

มันคืองานโปรเจคที่เกมต้องทำแข่งกับคนที่เป็นเจ้าของโปรเจค ที่เกมเลือกจั๊กจั่นก็เพราะจะได้รู้ไปเลยว่าเธอคนนี้เป็นคนร่างฉบับจริงขึ้นมาไหม

โปรเจคนี้เป็นโปรเจควางแผนการขาย เพราะบริษัทนี้เป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ที่นี่ขายทุกรูปแบบที่เป็นทรัพย์สิน ถ้าลูกค้าต้องการพวกเขาต้องซื้อมาแล้วขายไปให้ได้ และโปรเจคที่ถูกร่างขึ้นมานี้ มันเป็นไอเดียที่ดีมาก ถ้าทำโปรเจคนี้ออกมาได้สำเร็จ คงจะใช้กับบริษัทไปได้ตลอด

บ่ายคล้อยของวันเดียวกัน..

จั๊กจั่นก็มัววุ่นช่วยงานโปรเจคของเกมทั้งวัน ตอนเที่ยงก็ไม่ได้พัก แต่เกมให้คนไปซื้อข้าวกล่องขึ้นมาให้ ซึ่งมันก็ทำให้ใครบางคนขัดตามาก

จนถึงช่วงเย็น เกมปล่อยโอทีให้จั๊กจั่นทำงานช่วยต่อ แต่ก็มีคนที่ใหญ่กว่าระงับโอทีนั้น

[คฤหาสน์หลังใหญ่]

"ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วล่ะแม่นกแก้ว" ประไพถามขึ้นเมื่อเห็นจั๊กจั่นลงมาจากรถพร้อมกับลูกชาย ส่วนลูกชายไม่ได้หยุดคุยกับแม่ก่อนหรอกเพราะคิดถึงเมีย

"คุณนายแม่"

"ดูเราเหนื่อยๆ นะ มีอะไร"

"เปล่าค่ะ ช่วงนี้งานเยอะ"

"ก็อย่าไปทำให้มันเกินกำลังตัวเองสิ"

"หัวหน้าสั่งมาค่ะ"

"แย่จังวันนี้อยากจะกินมะขามอ่อนด้วย..ทำยังไงดีเนี่ย" ที่จริงประไพไม่ได้อยากกินหรอก แต่เห็นจั๊กจั่นเปลี่ยนไป ไม่เหมือนนกแก้วนกขุนทองของนาง

"จริงเหรอคะ อยากจะกินอยู่เหมือนกันเลย"

"แล้วนั่นหล่อนจะไปไหน" ประไพถามขึ้นเมื่อเห็นจั๊กจั่นเดินเข้าไปในบ้าน

"ไปเตรียมน้ำจิ้มค่ะ เราจะไปสังสรรค์กันที่ต้น"

"ขนาดนั้นเลยเหรอ" แบบนี้สิค่อยเหมือนจั๊กจั่นเรไรคนเดิมหน่อย นางยิ้มแล้วมองตามแบบเอ็นดู ถ้าเด็กคนนี้กลับบ้านนอกไป นางคงจะคิดถึงมาก เพราะจั๊กจั่นทำให้นางลืมเรื่องเศร้าไปได้ในเวลาอันรวดเร็ว

พอทุกอย่างพร้อม ทั้งสองก็เดินมาหาต้นมะขามที่อยู่หลังบ้าน

"คุณนายแม่ขยับออกนิดหนึ่งนะคะ เดี๋ยวหนูจะขึ้นไปเอามะขามก่อน"

"เราน่าจะหาไม้มาสอยนะ ถ้าตกลงมาแข้งขาได้หักกันพอดี"

"แค่ปีนต้นไม้มันเป็นอะไรที่จิ๊บจ๊อยมากค่ะ" ตอนอยู่ที่บ้านไม่มีอะไรทำเธอก็ปีนต้นไม้นี่แหละเล่น

เสกสรรกลับมาที่บ้านก็แอบเปิดประตูเข้าไปในห้องของเธอ แต่ไม่เจอใคร

"ไปไหนของเธอ" วันนี้เขาเลือกที่จะนั่งแท็กซี่กลับ เพราะกลัวว่าถ้านั่งรถมากับเหนือตะวัน เธอต้องหาเรื่องนั่งแท็กซี่แน่

พอไม่เห็นเจ้าของห้อง..เขาก็เลยกลับห้องของตัวเอง แต่พอเข้ามาก็เห็นอะไรแว๊บๆ ที่หน้าต่าง เพราะห้องที่เขาพักอยู่มันเป็นโซนด้านหลัง

"ยัยบ๊องเอ๊ย!!" เขารีบเปิดประตูออกมาจากห้องแล้ววิ่งลงไปชั้นล่าง

"มึงจะรีบไปไหนวะ" จังหวะที่เสกสรรวิ่งลงมา เหนือตะวันก็มาเอาน้ำขึ้นไปให้ภรรยาพอดี

"ก็หลังบ้านมึงน่ะสิวะ"

"หลังบ้านกูทำไม" เหนือตะวันก็เลยต้องได้วางน้ำไว้แล้ววิ่งตามเพื่อนมา

"คุณแม่ทำอะไรครับ" พอมาถึงก็เห็นว่าผู้เป็นแม่มองขึ้นไปบนต้นมะขาม ..มะขามต้นนี้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ท่านก็เลยเก็บไว้

"มึงอย่าเพิ่งมองขึ้นไปนะ! ถอยออกไปก่อนไอ้เหนือ"

"มีอะไรวะ" ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เพราะเหนือตะวันกำลังจะมองขึ้นไปบนต้นมะขาม แต่ไม่ทันเห็นอะไรก็ถูกเสกสรรผลักออกไปก่อน

"ลงมา!" พอผลักเพื่อนออกไปแล้วก็สั่งคนที่อยู่บนต้นมะขามให้ลงมา

"แม่ห้ามแล้วนะว่าไม่ให้ขึ้นไป" ประไพพูดออกมาเบาๆ ให้เสกสรรและลูกชายได้ยิน และนางก็รู้เรื่องของเสกสรรกับจั๊กจั่นจากปากของลูกชายแล้ว

"ยังไม่ได้สักลูกเลย จะลงได้ยัง"

"จะลงมาดีๆ ไหม!" เสกสรรเริ่มตะโกนเสียงดังเพื่อขู่ให้เธอลงมาก่อน

"ไม่ลง! อยู่ที่บ้านฉันก็ปีนประจำไม่เคยเห็นหรือไง"

"ทำไมจะไม่เคยเห็น แต่ที่บ้านไม่ได้ใส่กระโปรงขึ้นแบบนี้ จะลงมาดีๆ หรือว่าจะให้ขว้างด้วยก้อนหิน" ที่เขาไม่ให้เหนือตะวันมองขึ้นไปเพราะกลัวว่าเพื่อนจะเห็น..

"ใจเย็นๆ ก่อน" ประไพต้องได้รีบเข้ามาห้าม เพราะเห็นท่าทางของเขาเหมือนไม่ได้ขู่

"ผมว่าแม่กลับเข้าบ้านดีกว่าครับ" เหนือตะวันเดินมาประคองผู้เป็นแม่ให้กลับเข้าบ้านพร้อมกัน เพราะเขาจะปล่อยให้ทั้งสองเคลียร์กันเอง

"จะไม่ตีกันแน่นะลูก"

"ไม่ตีหรอกครับ"

"โอ๊ย" ขณะที่จักจั่นใกล้จะถึงพื้นอยู่แล้วแต่ขาของเธอดันเหยียบพลาด แต่โชคดีที่เสกสรรเข้ามารับร่างไว้ได้ทัน

"ไหนบอกเก่งไงทำไมถึงตกลงมาแบบนี้"

"ตกแค่นี้ไม่เจ็บหรอกน่า"

"อย่าให้เห็นว่าปีนต้นไม้แบบนี้อีก"

"จะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน!!" พอนึกถึงหัวหน้าแผนกสาวคนนั้นขึ้นมาจั๊กจั่นก็เริ่มโมโหจนผลักเขาออก

โต๊ะอาหารตอนเย็น

"มีมะขามด้วยเหรอคะ" มิลานถามแม่บ้าน เพราะเห็นมะขามอ่อนพร้อมกับน้ำจิ้ม

"เผื่อว่าจะมีใครอยากกินก็เลยจัดมาให้ด้วยค่ะ" แม่บ้านถูกสั่งห้ามไว้ว่าไม่ให้พูด

"กำลังอยากกินอะไรเปรี้ยวๆ อยู่พอดีเลย" ว่าแล้วมิลานก็จับมะขามมาจิ้มแล้วยัดใส่ปาก

"อย่ากินมากนะเดี๋ยวทานข้าวไม่ได้" เหนือตะวันได้สะกิดภรรยาไว้ เพราะเห็นกินแต่มะขาม "แล้วนี่ไอ้เสกมันไปไหน"

"ออกไปข้างนอกแล้วค่ะ" แม่บ้านเป็นคนตอบอีกนั่นแหละ

"ค่ำมืดแล้วมันจะออกไปไหน"

20 : 40 น. ทานข้าวเสร็จแล้วนั่งคุยกันอยู่สักพักจั๊กจั่นก็กลับขึ้นมาบนห้องนอน

ขึ้นมาถึงยังไม่ได้เปิดไฟเลยด้วยซ้ำ เธอก็เดินไปยืนริมหน้าต่างพร้อมกับมองทอดออกไปด้านนอก

"คงจะออกไปเที่ยวกับสาวๆ อีกล่ะสิ"

"หมายถึงพี่เหรอ" เสียงใครบางคนดังขึ้นอยู่ไม่ไกล แต่เธอก็มองไม่เห็นเพราะในห้องมืดมาก

"กรี๊ด อืมม!!"

ที่จริงเสกสรรไม่ได้ออกไปไหน ตอนที่เขาเอามะขามไปให้แม่บ้านก็ได้สั่งนางไว้ว่าจะออกไปข้างนอก ที่จริงเขาคิดจะออกไปนั่นแหละ แต่พอคิดเห็นตอนที่มองขึ้นไปบนต้นมะขามแล้วก็เลยเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา

มือเรียวพยายามผลักดันคนร่างหนาออก ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคนที่จูบเธออยู่เป็นใคร

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อย เสกสรรยิ่งจูบหนักหน่วงขึ้น แถมมือก็อยู่ไม่นิ่งล้วงเข้าไปใต้กระโปรงของเธอเพื่อที่จะลูบคลำสิ่งนั้น