สยบรัก นิยาย บท 90

"เดี๋ยวพี่จะพาผู้ใหญ่ไปหาที่บ้านนะ"

"พาผู้ใหญ่ไปที่บ้าน ไปทำไม" จั๊กจั่นไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ก็ไปคุยเรื่องของเราไง"

"ทำไมเห็นแต่รถ คนไปไหนแล้วล่ะ" มันคือเสียงอรอนงค์แม่ของเสกสรร เพราะตื่นขึ้นมาก็เห็นว่ารถของเหนือตะวันจอดไว้ที่หน้าบ้านแล้ว

หลังจากที่ได้ยินเสียงของแม่..เสกสรรก็ได้แต่มองตามหลังเธอไป ทั้งสองยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย จั๊กจั่นก็รีบชิ่งหนีไปก่อน คงกลัวว่าแม่เขาจะออกมาเห็น

"ใครยืนอยู่หน้าบ้าน" ไม่เห็นมีใครอยู่ในรถอรอนงค์ก็เลยเดินมาดูที่หน้าบ้าน

"ผมเองครับแม่"

"เสกกลับมาพร้อมเหนือเหรอลูก"

"ไอ้เหนือจะตามมาทีหลังครับ ผมขับรถมันมา" เสกสรรรีบเดินเข้ามาหาแม่เพื่อที่จะคุยเรื่องนั้น แต่ขณะที่กำลังจะพูดพ่อก็ได้เดินออกมาพอดี เขาก็เลยต้องหยุดไว้ก่อน ถ้าไม่งั้นคงถูกพ่อกระทืบแน่

บ้านจั๊กจั่น..เช้ามืดวันเดียวกัน

จั๊กจั่นค่อยๆ แอบเข้ามาในบ้านของตัวเอง บ้านของเธอ เป็นบ้านสองชั้น ด้านบนเป็นไม้ด้านล่างปูน บ้านรูปทรงแบบนี้แถวชนบทนิยมปลูกกัน ..ห้องของจั๊กจั่นอยู่ชั้นล่าง ส่วนพ่อกับแม่พักอยู่ชั้นบน

ที่พ่อกับแม่ต้องนอนชั้นบน เพราะกลัวว่าปลวกจะมายึดบ้าน ต้องได้คอยสอดส่องดูแล

06 : 38 น.

"รองเท้าใคร" แม่ลงมาจากชั้นบนก็เห็นรองเท้าแปลกๆ เพราะมันไม่เหมือนกับรองเท้าที่ชาวบ้านแถวนี้ใส่กัน

"มีคนแอบเข้ามาบ้านเราหรือเปล่าแม่" พ่อของจั๊กจั่นได้ยินแบบนั้นก็รีบลงมาดู

"หรือว่าลูกกลับมาแล้ว" ทั้งสองหันมองไปที่ห้องนอนของลูกสาวพร้อมกัน

"จั๊กจั่น" แม่รีบเข้าไปเปิดดูแต่ห้องก็ถูกล็อกไว้ "สงสัยลูกกลับมาแล้วแน่เลยพ่อ" ที่จริงพวกท่านรู้แล้วว่าจั๊กจั่นไปที่กรุงเทพฯ ที่รู้เพราะเสกสรรส่งข่าวกลับมาว่าจั๊กจั่นไปกับมิลาน

"ลูกคงกลับมาเหนื่อยๆ ปล่อยให้ลูกนอนก่อนดีกว่า" ทำไมพวกท่านจะไม่เป็นห่วงลูกสาว เพราะมีแค่คนเดียวเท่านี้ แต่อยากจะให้ได้ดี ก็เลยทำตามสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีสำหรับลูกแล้ว แต่ไม่คิดว่าลูกจะไม่ชอบจนถึงขั้นหนีออกจากบ้านไป

บ้านเสกสรร

"ได้ยินข่าวว่ามึงกลับมา" สาครได้ยินข่าวก็รีบมาที่บ้านเสกสรร

"ข่าวจากที่ไหนวะ"

"ชาวบ้านเขาพูดกันให้แซด"

"ดีนะ มีนักข่าวประจำหมู่บ้านด้วย"

"บ้านเราก็มีแค่ร้อยกว่าหลังคาเรือน พูดกันไม่ถึงชั่วโมงก็ทั่วหมู่บ้านแล้ว"

"กูคงสำคัญกับชาวบ้านพวกนี้มากเลยสินะ ขยับตัวอะไรก็เอากูไปพูดนินทากัน"

"มึงจะโมโหอะไรวะ เจอประจำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"อย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเลย แล้วนี่มึงมามีอะไร" คนยิ่งกำลังกลุ้มไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดกับแม่ยังไง

"ก็ไอ้เชษฐ์น่ะสิวะ คนที่มึงตีหัวมันจำได้ไหม"

"ทำไมกูจะจำไม่ได้"

"มันยังโมโหให้มึงอยู่นะ กูกลัวมันมาเอาคืนน่ะสิ"

"ให้มันมาเลย กูไม่กลัวหรอก"

"มึงอย่าทำเป็นเก่งนักเลยน่าา"

เย็นวันเดียวกัน.. จั๊กจั่นไม่ยอมออกมาจากห้อง จะว่าไม่ยอมออกก็ไม่ได้ เพราะเธอแอบออกมาเอาน้ำและอาหารเข้าไปกินในห้อง

"ฉันได้ยินว่าจั๊กจั่นมันกลับมาแล้วเหรอน้า"

"มาแล้ว"

"แล้วตอนนี้มันอยู่ไหนล่ะ"

"ไม่ยอมออกจากห้องเลย"

"ทำไม"

"น้าก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยจะยังงอนที่ถูกตี"

"มันทำผิดเอง จะงอนได้ยังไง แถมหนีออกจากบ้านไป ไม่รู้ว่าไปทำตัวเละเทะเหลวไหลที่ไหน แบบนี้ต้องตีอีก ดื้อรั้นไม่ยอมฟังผู้ใหญ่พูด" มันคือคำพูดของตั๊กแตน พูดเหมือนว่าเป็นห่วงน้องมากมาย

จั๊กจั่นทำได้แค่กัดฟันไว้ ถ้าเธอออกไปโวยวายตอนนี้ คนที่ถูกทำโทษก็คงจะเป็นเธอเหมือนทุกครั้งอีกนั่นแหละ

"เดี๋ยวฉันไปคุยกับน้องหน่อยแล้วกัน ข้าวปลาออกมากินบ้างหรือเปล่าเนี่ย" ว่าแล้วตั๊กแตนก็เดินไปเคาะห้องของจั๊กจั่น

แต่เจ้าของห้องก็เงียบ