สยบรัก นิยาย บท 95

"กูขอโทษด้วยนะที่ทำให้มึงเดือดร้อนไปด้วย" พอเหตุการณ์ปกติ ทั้งสี่ก็ได้มานั่งคุยกันที่บ้านหลังเดิมของมิลาน

"ไม่เป็นไรหรอกน่าา เป็นเพื่อนกัน"

"แล้วพ่อมึงจะยอมมาไหมวะ" ด้วยความโมโหและความเป็นห่วงคนรัก เขาก็เลยพูดไปโดยไม่ได้คิด เพราะคนระดับท่านรัฐมนตรีจะว่างมาให้ไหม

"ต้องลองคุยกับพ่อดูก่อน"

"อย่าคิดมากนะเดี๋ยวทุกอย่างมันก็ผ่านไป" มิลานได้แต่ปลอบใจจั๊กจั่นที่นั่งทำหน้าเศร้า

"ทุกคนก็เลยต้องได้มาเดือดร้อนเพราะฉัน ฉันน่าจะกลับไปพร้อมแม่ให้เรื่องมันจบๆ ไป"

"ทุกคนเต็มใจช่วย อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ"

เหนือตะวันก็เลยเดินเข้ามาเอาโทรศัพท์ที่รถ เพื่อที่จะโทรหาพ่อดูก่อน.. ที่เขาต้องเก็บโทรศัพท์ไว้ในรถเพราะยังไงบ้านปลายนาก็ไม่ค่อยมีสัญญาณอยู่แล้ว แถมไม่มีไฟฟ้าที่จะชาร์จโทรศัพท์ด้วย

เวลาผ่านไป.. ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เขาก็ได้กลับมาหาทั้งสามที่นั่งรออยู่ที่เดิม

"พ่อกูติดประชุมในพรรค"

"ท่านปลีกตัวมาไม่ได้เลยเหรอ" มิลานเดินเข้ามาถามสามี

"ไม่แน่ใจ"

"ทำไมไม่ถามดีๆ ก่อนล่ะ"

"ทุกคนพอแค่นี้เถอะ ฉันจะกลับบ้าน" จั๊กจั่นไม่อยากจะให้ พวกเพื่อนๆ ต้องมาเดือดร้อนกับเธอมากไปกว่านี้อีกแล้ว

"ไม่ได้นะ" เสกสรรห้ามไว้ เพราะถ้าเธอกลับไปต้องถูกแม่ลงโทษแน่

"เรายอมแพ้เถอะพี่เสก ถ้าผู้ใหญ่ไม่เห็นด้วย ก็ถือว่าเราไม่ใช่คู่กันแล้วกัน" ว่าแล้วจั๊กจั่นก็เดินกลับมา โดยที่ไม่ให้ใครมาส่ง เพราะถ้าพวกเขามาส่งเรื่องยิ่งจะบานปลาย

แต่เสกสรรก็ไม่ไว้ใจ..เขายังเดินตามมา ให้ห่างที่สุดและเงียบที่สุด

ตุ๊บ! ตุ๊บ!!

"อือ ฉันเจ็บแล้วแม่"

ด้วยอารมณ์ที่ร้อน บวกกับถูกตั๊กแตนเป่าหูไว้เยอะ พอเห็นลูกสาวกลับมาก็เริ่มทำโทษอีกครั้ง นางโกรธมากที่ลูกไม่เอาความ

เสกสรรซึ่งรออยู่ที่บ้านสาคร เห็นว่าเธอเข้าไปด้านในแล้วเงียบก็รู้สึกสบายใจขึ้น และคิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่ยอมไปไหน ยังอยู่ดูสถานการณ์ที่นั่นไปก่อน

"แบบไอ้เสกน่ะเหรอ จะมีปัญญาทำตามที่พูดได้" คำนี้เล็ดลอดออกมาจากบ้าน เสกสรรได้ยินก็เลยรีบเข้ามา

"น้าทำอะไร!" มาถึงเขาก็กระชากประตูอย่างแรง ทีแรกคิดว่าเธอไม่เป็นอะไร แต่พอเห็นเธอยืนกอดอก และในมือของแม่ถือไม้เตรียมจะฟาดอีก เขาก็รีบเข้าไปขวางไว้

"พี่กลับไปเถอะ"

"พี่จะเอาเราไปด้วย"

"นี่มันลูกสาวของกู!"

"แต่เธอเป็นเมียผม"

"มึงจะพาลูกกูไปไหน!" อัมพรรีบเดินมากระชากตัวลูกสาวไว้เมื่อเห็นเสกสรรพาออกมา

"พรุ่งนี้ท่านรัฐมนตรีจะมาที่นี่ รอต้อนรับท่านด้วย" ว่าแล้วเสกสรรก็พาตัวจั๊กจั่นกลับมาที่บ้านปลายนาอีกครั้ง

"ทำไมต้องทำรุนแรงกันขนาดนี้ด้วย" มิลานกำลังทายาให้เพื่อน..มีทั้งแผลเก่าและแผลใหม่

"กูยืมโทรศัพท์มึงหน่อยสิ" เสกสรรพูดกับเหนือตะวัน เพราะเขาทนไม่ได้อีกแล้ว และเสกสรรก็รู้ดีว่าใครจะช่วยได้

"มึงจะโทรหาใครวะ"

"โทรหาแม่มึง กดเบอร์แม่มึงให้กูด้วย"

"แต่แม่กูไม่ใช่รัฐมนตรีนะ"

"กูรู้แล้ว" ว่าแล้วเสกสรรก็รับโทรศัพท์นั้นมาแนบหู แล้วเดินออกมาหาสัญญาณ

ทั้งสามได้แต่มองตามไม่รู้ว่าเสกสรรจะคุยอะไรกับแม่ของเขา พอคุยเสร็จเสกสรรก็เอาโทรศัพท์กลับมาให้เจ้าของ

"คืนนี้กูขอนอนบ้านหลังนี้นะ มึงพาเมียไปนอนบ้านหลังนั้นแล้วกัน"

"ได้สิ" เหนือตะวันเลือกจะไม่ถามว่าเขาคุยอะไรกับแม่ แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยเสกสรรคงขอแล้ว เขาก็เลยพามิลานกลับมานอนที่บ้าน