ตำนานฉือฮั่ว นิยาย บท 1

             ณ ท้ายจวนตระกูล ซ่ง เรือนอนุป๋าย ป๋ายฮั่น  เสียงร้องสะอื้นปานจะขาดใจของสาวนางนึง อนุป๋ายกอดร่างเล็กที่แทบจะไม่มีแรง ร่างในอ้อมกอดคือ คุณหนูหกของตระกูล ที่ป่วยเป็นไข้จนถึงตอนนี้ร่างเล็กๆหมดสติ ผู้เป็นแม่ร้องไห้ปาดขาดใจที่ช่วยเหลือลูกสาวของตนเองไม่ได้ 

“อาหก อย่าเป็นอะไรนะลูก ฮื่อๆ อาชุ่ยตามหมอมาหรือยัง ใครก็ได้ช่วยลูกข้าด้วย”

             เสียงร้องเรียกที่ ตะโกนออกไปเร่งสาวใช้ไม่มีใครตอบรับสาวใช้ที่ให้ไปเรียกหมอบัดนี้ยังไม่มาเสียที ใจกังวลห่วงลูกสาวตรงหน้า กลัวจับใจเหลือเกิน

“อาชุ่ย ฮื่อๆ หมอมาแล้วยัง” เสียงร้องอย่างร้อนรนเรียกถามหาสาวใช้และหมอ ร่างอนุป๋ายที่กอดร่างเด็กน้อยตรงหน้า ตัวที่ร้อนจัดปากที่ซีด ลมหายใจที่แผ่วเบา แม่ผู้กลัวการสูญเสียบุตรในอุทรร้องเรียกหาสาวใช้เวลาผ่านมาราวหนึ่งเค่อ อนุป๋ายได้ยินเสียงเร่งหมอให้รีบเดินจากสาวใช้ด้านนอก

              เสียงเปิดประตู “ครื๊ดดด" พร้อมสาวใช้และหมอเข้ามาในเรือน 

“ป๋ายอี๋เหนียงเจ้าค่ะ หมอมาแล้วเจ้าคะ หมอมาแล้ว”  เสี่ยวชุ่ยเรียกนายของตัวเองพร้อมเร่งฝีเท้าพาหมอไปตรวจอาการของคุณหนูของตนที่ป่วยอยู่

“หมอ ช่วยลูกหกของข้าด้วย”

“ได้ๆ ป๋ายอี๋เหนียงเชิญนั่งตรงนั้นก่อนนะ ข้าจะได้ตรวจคุณหนูหกได้”  เสียงที่ตอบกลับของหมอช่วยชะโลมใจผู้เป็นแม่ได้เบาลง 

            อาชุ่ยพยุงนายของตนที่ตั้งท้องอยู่นั่งปลายเตียงเพื่อให้มีพื้นที่หมอสามารถรักษาคุณหนูของตนเอง พร้อมทั้งพูดปลอบประโลมใจนายหญิงของตัวเองด้วย

“ป๋ายอี๋เหนียงเจ้าค่ะ ท่านต้องดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าค่ะ หมอมาแล้วคุณหนูต้องไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ เชื่อบ่าวนะเจ้าคะ”

"อาชุ่ย ข้ากลัวเหลือเกิน ฉือฮั่วของข้า

"ไม่เป็นไรนะเจ้าค่ะ ท่านหมอต้องรักษาคุณหนูหกได้ ท่านต้องห่วงตัวเองด้วยท่านมีคุณหนูในท้องอีกนะเจ้าคะ

               หมอที่เข้ามาทำการรักษาเด็กน้อยต้องถอนหายใจ กำลังจะบอกผู้เป็นมารดาของเด็กน้อยตรงหน้าให้ทำใจ เพราะเส้นชีพจรของคุณหนูตรงหน้าเบาบางมากเหลือเกิน

“เอ่อ…ข้าขออภัยด้วย อนุป๋าย ข้าไม่มีความสามารถ”  เมื่อสิ้นเสียงเท่านั้น เสียงกรีดร้องของผู้เป็นแม่แทบขาดใจ นางรับไม่ได้ที่จะต้องเสียลูกสาวคนนี้ นางทะนุถนอมเฝ้าเลี้ยงดูมา ลูกสาวของนางจะจากนางไปไม่ได้ไม่ยอม

            หมอได้แต่ส่ายหัว เข้าใจว่าผู้เป็นมารดาผู้นี้ต้องช้ำใจเพียงใด การรักษาคนที่ไม่มีทางรอดจิตใจนั้นยังพอทนมองได้แต่กับญาติคนไข้ที่ร่ำไห้ต่างๆมันทำใจยากที่จะเอ่ยปลอบใจได้เลยจริงๆ เพราะตนเองเคยประสบด้วยตัวเองเช่นกัน

“อี๋เหนียงเจ้าค่ะ เราจะช่วยคุณหนูเช่นไรดี”  เมื่อคำว่าต้องทำใจเกิดขึ้นจากผู้เป็นหมอความกระวนกระวายของสาวใช้ มันยากเช่นกันสำหรับสาวใช้อย่างเธอ

             เธอปิดประตูแล้วเดินจากมา ด้วยความช้ำใจเธอพาร่างกายที่บอบช้ำจากจิตใจไปร้านบาร์ตรงหน้าแค่ข้ามถนนเท่านั้น แต่ก้าวได้เพียงสองเก้าเสียง"ปี๊นนนน"แตรที่ดังจากทางซ้ายมือและทุกๆอย่าง กลายเป็นภาพช้า ร่างกายของเธอเคว้งคว้างกลางอากาศ มันชาทั้งร่างกาย ตาที่กำลังจะปิดลงเห็นเด็กผู้หญิงในชุดโบราณส่งยิ้มให้และแล้วตาหนักอึ่ง “ตึก” ร่างอยู่ที่พื้น แต่หูของเธอยังได้ยินเสียงโวกเวกโวยวาย

++++++++++++++++++++

                 โอ้ยเสียงดังมาก  เงียบๆกันไม่ได้เชียวหรอ หิวน้ำจัง คิ้วที่ขมวดรำคาญเสียงร้องที่ดังอยู่ 

“น-น้ำาา  น-น้ำาา”

365day mylove

ผิดประการใดอย่าเคืองกันนะคะ