ตำนานฉือฮั่ว นิยาย บท 2

“อี๋เหนียง นั่นคุณหนู อี๋เหนียงเจ้าคะ คุณหนูมีสติแล้วเจ้าคะ”  อาชุ่ยจับมือเขย่าป๋ายอี๋เหนียง

“ท่านหมอ ท่านหมอเจ้าค่ะ ชช่วยตรวจคุณหนูใหม่ด้วยเจ้าค่ะ บ่าวได้ยินเสียงคุณหนูเจ้าค่ะ”  น้ำเสียงสั่นเครือแกมดีใจเมื่อสักครู่นางมิได้ตาฝาดหูฝาดเป็นแน่ นางขอร้องและเอ่ยเรียกให้หมอช่วยตรวจคุณหนูหกของนางใหม่อีกครั้ง

            หมอเจ้าถอนหายใจแรง แต่จำยอมช่วยตามที่ร้องขอ เดินกลับไปตรวจเด็กน้อยตรงหน้าอีกครั้ง ใช้สายสังเกตสีหน้าดูดีกว่าเมื่อสักครู่เลิกคิ้วขึ้นสงสัยเป็นอย่างมากเป็นไปไม่ได้ จากนั้นหมอเจ้าจับข้อมือเล็กๆนั้นเพื่อตรวจชีพจร ทำให้ต้องฉงนใจอีกครั้ง เมื่อสักครู่ชีพจรคุณหนูหก ไม่ได้เป็นเช่นนี้นี่ ครานี้เลยตั้งใจจับใหม่อีกครั้ง รวบรวมสมาธิหลับตาใช้ปลายนิ้วมือจับอีก หลังจากนั้นสีหน้าพร้อมรอยยิ้มมุมปากยกขึ้น บ่งบอกถึงอาการสาวคุณหนูผู้นี้ดีขึ้น

“โย่ว…!! ผิดไปจากเมื่อครู่มาก ไอหยา อืม”  เมื่อตรวจเสร็จหันไปเขียนเทียบยา แล้วส่งให้สาวใช้ไปเอาเทียบยานี้มา

“…”

“เจ้าเอาเทียบยานี้ไปที่ร้ายข้า หลงจู๊จะจัดตามเทียบนี้ให้ แล้วน้ำไปต้มน้ำสามถ้วยตุ๋นจนเหลือเพียงน้ำถ้วยเดียวให้คุณหนูหกของเจ้าดื่ม หลังจากนี้ อีกสามวัน ข้าจะกลับมาตรวจคุณหนูใหม่ อี๋เหนียงท่านไม่ต้องกังวล คุณหนูหกดีขึ้นแน่นอน เชื่อคำข้าเถอะ ท่านควรห่วงตัวเองและลูกในครรภ์ด้วยนะขอรับ ข้าตรวจเสร็จแล้ว ขอตัวลาก่อน อ้อใช้น้ำสามถ้วยต้มให้เหลือเพียงถ้วยเดียวนะขอรับ” หมอเจ้าย้ำสาวใช้ผู้นี้อีกครั้ง

“เป็นเช่นนั้นหรือเจ้าค่ะ ฉือฮั่นของข้ากำลังจะหายดีใช่ไหมเจ้าค่ะท่านหมอเจ้า ท่านมิได้ปดข้าใช่หรือไม่”  ด้วยความดีใจป๋ายอี๋เหนียงกำชับสอบถามท่านหมออีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด

“ไม่ผิดขอรับ ที่ท่านได้ยินถูกต้องแล้ว ตอนนี้คุณหนูหกอ่อนเพลียนักให้กินยาตามเทียบที่ข้าเขียนไว้ แล้วอีกสามวันข้ามาตรวจใหม่เพื่อเปลี่ยนตัวยา รับรองไม่กี่วันเท่านั้นคุณหนูออกวิ่งเล่นได้แล้วขอรับ ข้ารักษาผู้อื่นนานสิบปีมิกล้าปดท่านแต่อย่างใด”  จากนั้นหมอเจ้าขอตัวกลับก่อน 

             ป๋ายอี๋เหนียงค่อยนั่งลงตรงเตียง มองหน้าลูกสาว เอื้อมมือลูบศีรษะเด็กน้อยตรงหน้าที่เพิ่งหลับไปรอยยิ้มของผู้เป็นแม่ส่งให้ลูกสาว เรื่องที่ทุกข์ใจห่วงอาการฉือฮั่วค่อยๆหายไป และดีใจที่สามารถยื้อชีวิตลูกน้อยจากความตายมาได้ ตนเองชีวิตที่เหลืออยู่ตอนนี้มีไว้ให้ลูกหก ฉือฮั่ว และเด็กที่กำลังจะเกิดมาเท่านั้น 

“หมดทุกข์หมดโศกแล้วนะ ฉือฮั่ว แม่ขอให้เจ้าอย่าได้ป่วยไข้อีกเลย” รอยยิ้มที่ส่งให้มาพร้อมน้ำตา เป็นภาพที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตของฉัน เพราะตั้งแต่เกิดมา ฉันอยู่แต่บ้านเด็กกำพร้า หาเงินส่งเสียตัวเองจนทำงานได้เป็นเจ้าของบริษัทของตัวเองและแต่งงาน สายตานี้แม้แต่คู่ชีวิตอย่างสามีชาติที่แล้วยังไม่เคยมี ต่อจากนี้ ฉันคือฉือฮั่นบุตรสาวคนที่หกของตระกูลซ่ง ซ่งเฟยหม่า ผู้พิพากษาแห่งหางโจว

365day mylove

ไม่ได้ตรวจสอบคำผิดนะคะ