ตำนานฉือฮั่ว นิยาย บท 3

หลังจากที่อนุป๋ายดูแลลูกสาวด้วยท่าทางที่อ่อนล้า เสี่ยวชุ่ยสาวใช้ผู้ภักดีได้บอกให้นายตนเข้าไปพักผ่อน ทั้งกำชับนายหญิงของตัวเองให้ห่วงตังเองและนายน้อยในครรภ์ด้วย และไม่ต้องห่วงคุณหนูหก นางจะดูแลคุณหนูเองอย่าได้ห่วง พานายของตนเข้าพักผ่อนจากนั้นเข้าห้องคุณหนูเพื่อดูแลต่อตามที่รับปากอนุป๋ายไว้

สายตาของคุณหนูที่มองมาเหมือนมีอะไรจะถาม ท่าทางนั้นชวนน่าเอ็นดูยิ่งนักร่องรอยของความอิดโรยจากนายตัวน้อยผู้นี้ไม่มีให้เห็นอย่างมี่นางป่วยอย่างแรกเริ่มนั้น ตอนนี้สินางช่างสดใสสดชื่นเป็นอย่างมาก ยิ่งนางมองคุณหนูเพียงเท่านี้นางมีความสุขมากแล้ว

“คุณหนูมีอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ เหตุใดมองบ่าวเยี่ยงนี้” นางถามคุณหนูของนางที่ทำท่าทางเหมือนจะกล่าวบางอย่าง นางถึงได้ตัดสินใจเอ่ยถามทันที

“อืมพี่เสี่ยวชุ่ย ตอนนี้เราอยู่กันที่หางโจว แล้วคนที่เป็นจักรพรรดิเราคือใครเจ้าคะ”

ต้องหาทางที่จะรู้ให้ได้ นางจะได้ทำตัวให้ถูกกับยุคสมัยดังคำคมที่ว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามอย่างไรเล่า

“คุณหนู…!! เหตุใดคุณหนูจู่ๆถึงได้เอ่ยถามถึงเรื่องนี้เจ้าคะ” น้ำเสียงตกใจหันซ้ายแลขวากลัวผู้ใดได้ยินที่คุณหนูเอ่ย หากใครมาได้ยินเข้าคงได้มีปัญหาแน่นอน ยิ่งเรือนท้ายจวนแห่งนี้ไม่มีความสำคัญอย่างนี้อยู่แล้ว อาจถูกขับออกจากจวนก็เป็นได้ นางไม่อยากให้มีเรื่องใดๆเกิดขึ้นกับนายของตนเป็นแน่

“ทำไมหรือ? ไม่ควรถามหรือ? ถามไม่ได้หรือ?” หน้าตาที่เอียงคอถาม กับสายตาคาดหวังอยากได้คำตอบ ชวนให้คู่สนทนาถึงกลับต้องถอนหายใจ เงียบมาสักพักนางถึงเพิ่งได้ยินเสียงของสาวใช้ตรงหน้า

“เอาล่ะเจ้าค่ะ บ่าวยอมแล้วบ่าวยินดีบอกแต่คุณหนูรับคำบ่าวก่อนว่าจะไม่ถามคำถามพวกนี้กับใครอีก ได้ไหมเจ้าค่ะ” นางจะไม่ยอมเล่าก่อนที่จะได้คำมั่นสัญญาจากดรุณีน้อยตรงหน้าก่อน เมื่อคุณหนูของตนเองพยักหน้ารับปาก นางถึงกับต้องถอนหายใจอีกคราก่อนเอ่ยเรื่องราวทั้งหมดให้นายตัวน้อยใช้สายตาและวาจาออดอ้อนนางจนต้องตัดสินใจเล่าเรื่องที่นางอยากรู้

"จักรพรรดิที่นั่งบัลลังก์มังกรคือ ฮ่องเต้นามว่าเจ้าเจิน ราชวงศ์ซ่งเจ้าคะ"

“หืม…!!หวังข่ายหรอ แซ่ซ่งแซ่เดียวกับเราเลยนี่นา หรือเราเป็นพระญาติ” แค่ได้ยินพระนาม ข้านึกถึงนามรองตอนพระองค์เป็นเพียงองค์ชายเท่านั้น

“คุณหนู เหตุใด ไม่ได้นะเจ้าคะ ห้ามเลยเจ้าคะ บ่าวขอล่ะคุณหนูห้ามไปถามอะไรแบบนี้กับนายท่านเด็จขาด ถ้าคุณหนูไม่อยากถูกลงโทษนะเจ้าคะ” คนกลัวการถูกลงโทษเอ่ยเตือนเจ้านายน้อยตรงหน้าทันทีเพราะหากมีใครไม่พอใจพวกนาง นำเรื่องนี้ไปฟ้องมีหวัง…!!

จะว่าไปอนุหลีที่จริงนางควรจะได้แต่งเป็นฮูหยินของท่านโหว แต่ติดที่ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับตระกูลหลี ทำให้ต้องเป็นเพียงแต่งเข้ามาเป็นอนุเท่านั้น แต่นายท่านยังคงรักและเอ็นดูนายของตนมากกว่าบรรดาเมียทั้งหลายเพราะ รักกันตั้งแต่วัยเยาว์ น่าเจ็บใจนักที่นายหญิงผู้เฒ่า เมื่อเห็นว่าตระกูลหลีเกิดเรื่อง ไม่ช่วยแล้วยังคิดจัดหาฮูหยินให้นายท่านแต่งอีก เพราะเห็นแก่ความก้าวหน้าของตระกูล แต่ฮูหยินเสิ่นเข้ามาช่วยทั้งเงินทอง และ ยกหน้าตาให้ท่านโหวได้ แต่ใช่ว่านางจะได้ครองใจนายท่านอย่างอนุหลีขอตน

“แม่นมกุ้ย ท่านไปเบิกของบำรุงที่พ่อบ้านจางแล้วเอาไปให้เรือนท้ายจวน หึ บอกพ่อบ้านจางเอาของชั้นเลวพอ ไม่ต้องเลี้ยงพวกมันดีมากนัก เพียงแต่ข้าไม่อาจจะเสียหน้าที่ ดูแลจวนหลังนี้ ไม่ได้ถ้าท่านโหวกลับมาตรวจสอบภายหลัง เสียชื่อข้าหมด เจ้าเร่งสั่งการให้ดีเล่า ฮ่าๆ” กล่าวจบโบกมือให้แม่นมกุ้ยไปทำสิ่งที่ตนสั่งได้เลย ไม่ต้องอยู่ช่วยนางทางนี้

[หึ ข้าจะไม่มีวันยอมให้นังเด็กนั่น ได้ดีไปกว่าลูกข้า] สายตาที่มองออกมาถ้ามีใครอยู่ข้างๆรู้สึกเสียวสันหลังกันเลยทีเดียว สายตาที่มีความอาฆาต เจ้าเล่ห์ นางมีมารยาร้อยกระบวนท่ามีหรือนายท่านจะกล้าหมางเมินนางได้เล่า

By:365day mylove

ยังไม่ได้ทวนคำผิดนะคะ