ตำนานฉือฮั่ว นิยาย บท 10

“เจ้า…ข้าผิดหวังในตัวเจ้ายิ่งนัก อนุหลี……!!!!" เสียงที่ดังโกรธเกรี้ยวของโหวหนุ่ม ทั้งยังชี้หน้าคนรักด้วยความโมโห ไอ้เรารึอุสาห์ไว้ใจ อยากยกย่องและชดเชยในสิ่งที่ตนเคยได้รับปากนางไว้ แล้วนี่ยังไง นางยักยอกเงินส่วนนี้ นางทำไปเพราะอะไรกัน เงินทองที่มีใช่ว่าจะขาดมือการตัดเบียหวัดที่สมควรแจกจ่ายไปอย่างนี้ ร่างกายซ่งโหว ที่สั่นเทาด้วยความโกรธ มันจุกจนพูดไม่ออกเสียด้วยซ่ำตอนนี้ เพียงคราแรกที่ได้ยินสองแม่ลูกคุยกันตนเองยังไม่เชื่อว่าอนุที่ตนโปรดปรานและใจดีเยี่ยงนางจะกล้าทำถึงขนาดนี้ แต่เมื่อมาพบและสัมผัสได้ด้วยตัวเอง โหวหนุ่มแทบรับไม่ได้ด้วยซ้ำกับสิ่งที่ตนเองต้องมาเจอเยี่ยงนี้

เสียงของเจ้าซ่งเฟยหม่าดังขึ้น ความจริงที่ตนมอบการจัดการเรือนให้หลีอี๋เหนียงผู้นี้ดูแล เพราะคำมั่นก่อนรับนางมาเป็นอนุ ก่อนหน้านั้นนางเป็นภรรยาที่ดี ติดตามตนผู้เป็นสามีไม่มีปากเสียงใดๆจน ฮูหยินภรรยาเอกของตนสุขภาพร่างกายไม่ดี ตนถือโอกาสส่งมอบเรื่องจวนให้อดีตคนรักดูแลเพื่อชดเชยที่ตนไม่อาจทำตามสัญญารับนางเป็นฮูหยินได้

แต่ไม่คิดว่า เป็นเพราะความโปรดปรานของตนจะทำให้หลีอี๋เหนียงคนโปรดจะกล้าทำเรื่องน่าละอายเช่นนี้

“ท่านพี่ ข้า…!! ข้าผิดไปแล้วเจ้าคะ เป็นเพราะข้านั้นสะเพร่าดูแลบ่าวในจวนไม่ดี ท่านพี่ได้โปรดอย่าโกรธเคืองเลยเจ้าคะ ข้าจะสั่งทำโทษบ่าวชั่วผู้นั้นเอง ขอท่านเมตตาด้วย” เสียงออดอ้อนเช่นเคยดั่งที่ตนทำมาทุกครั้ง และมันสำเร็จทุกครั้ง โบ้ยความผิดให้บ่าวทันทีที่เรื่องแดง ขณะที่พูดท่าทางที่อ่อนลงกำลังจะเป็นไปตามที่ตนคิดไว้ จู่ๆก็ต้องเกิดปัญหาอีกหากไม่เพราะอีเด็กบ้านี่ทำเสียแผน

“หลีอี๋เหนียง ท่านช่างโยนความผิดให้บ่าวเป็นผู้รับผิดชอบเยี่ยงนี้ ช่างเป็นบุญตาข้าแล้ว” น้ำเสียงที่สงบนิ่งของข้าเอ่ยมา (จะตีเหล็กต้องตีตอนร้อนๆ) ในเมื่อฮูหยินใหญ่มีเมตตาส่งของบำรุงดีๆมาให้ข้า เช่นนั้นข้าจักตอบแทนท่านเอง

“เจ้า … เป็นเพียงดรุณียังมิรู้ความเหตุใดถึงกล้ากล่าววาจาเยี่ยงนี้ จะถึงอย่างไรข้าก็เป็นแม่รองของเจ้านะ คุณหนูหกเจ้าควรให้เกียรติข้าด้วย” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ติดความเกรี้ยวกราดเอ่ยข่มฉือฮั่วมีหรือที่คนอย่างนางจะยอมให้หญิงแก่จอมหลอกลวงบ้าอำนาจข่งเหงรังแกตนกับมารดาได้

“คิกคิก ท่านนี่นะ!! พาข้าชวนขันยิ่งนัก ถูกต้องข้าเพียงดรุณียังมิได้ปักปิ่น แต่ข้ายังรู้ความ ถ้านายไม่สั่งบ่าวไหนเลยจะไม่กล้า คำนี้ยังคงมีอยู่ และมีกันทุกเรือน และท่านเป็นผู้รับหน้าที่ดูแลจวนตามที่ท่านพ่อวางใจ แต่ดูท่านสิ จึ จึ จึ ข้ามิรู้ว่าหรอกว่าค่าใช้จ่ายของเรือนอื่นได้เท่าไหร่ แต่เรือนของข้ามีอยู่สามชีวิต ได้รับเพียงสามตำลึงเงินเท่านั้น ข้าเคยแอบสอบถามแม่นมของท่าย่า แม่นมได้รับเงินเดือนในแต่ล่ะเดือนถึงสองตำลึง แต่นี่แม่ข้าเป็นอนุของท่านพ่อเช่นกัน ท่านลองคิดดูเงินสามตำลึงพวกข้าต้องประหยัดกันเท่าไหร่ถึงจะพอใช้”

หลีอี๋เหียง“…”

ซ่งโหว "…"

“นี่ยังไม่นับกับต้องได้เงินล่าช้าถูกคนของพวกท่านเล่นงานแกล้งพวกข้าแม่ลูก แม้พวกถ่าน ข้าวสารที่ แป้งต่างๆที่เรือนของข้าจะได้ ผ้าที่ใช้สำหรับแต่ล่ะฤดู แต่ดูสิ สายมือชื่อของสาวใช้ที่ไปเบิกของยังไม่ใช่ของคนเรือนข้าเลย เอาเถิดเอาเถิด หลีอี๋เหนียงท่านอยากให้ข้าเรียกท่านแม่รองใช่หรือไม่ ได้ข้าสามารถเต็มใจเรียกท่านได้แต่ท่านเล่าเห็นข้าเป็นบุตรจริงๆหรือไม่ ข้าป่วยจวนเจียนตายสิ่งที่ท่านให้กับเรือนของข้าคือของใกล้จวนเน่าเสียแล้ว นี่คือสิ่งที่แม่รองให้กับบุตรของท่านพ่อเช่นนี้หรือ”

หลีอี๋เหนียง“…”

ซ่งโหว "…"

ป๋ายอี๋เหนียง "…"

“ท่านพ่อ!! ถ้าสิ่งที่ข้าพูดบอกท่านไป แล้วท่านมิเชื่อถือ ท่านสอบถามพี่ใหญ่และพี่ห้าได้ ท่านพี่ทั้งสองของข้าก็อยู่ และเรียกบ่าวของแม่รองนำของบำรุงไปเปลี่ยน แต่จนป่านนี้ยังมิมีของมา สิ่งที่ท่านพ่อเห็นอยู่ตรงนี้ คือ ของบำรุงจากเรือนใหญ่ทั้งหมดโดยพี่ใหญ่ท่านได้รับมอบหน้าที่จากท่านฮูหยินเฒ่าและฮูหยินใหญ่ส่งของมาเยี่ยมเยือนข้า”

“ให้เข้ามา!!” สิ้นเสียงซ่งโหวผู้นี้ ร่างของผู้มาใหม่ทั้งสองเดิมมาพร้อมกัน ทั้งฮูหยินใหญ่ถึงกับเลิกคิ้วสงสัย เหตุใดอนุรักของสามี ไปคุกเข่าขออภัยอยู่ตรงนั้น?!

“เรียกข้ามาทำไมหรือเจ้าค่ะ ท่านพี่” น้ำเสียงเย็นๆไม่สนใจสิ่งใดของฮูหยินใหญ่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งลงไปนั่งเก้าอี้ข้างๆผู้เป็นสามี

“วันนี้…!ข้าจะยกเรื่องการจัดการเรือนคืนให้เป็นหน้าที่ของฮูหยิน น้องหญิงเหนื่อยเจ้าแล้ว” ซ่งโหวที่คิดคืนอำนาจการจัดการดูแลเรือนและสมุดบัญชีของจวนโหวแห่งนี้ให้ฮูหยินเอกได้รับคืนไป เพื่อไปจัดการสารต่องานที่หลีอี๋เหนียงได้ทำไว้

“เกิดเรื่องอันใดขึ้นเจ้าคะท่านพ่อ แล้วน้องหกไปคุกเข่าที่พื้นเย็นนั่นทำไมกัน น้องเพิ่งหายไข้นะเจ้าคะ” เสียงของคุณหนูใหญ่ของจวนเอ่ยขึ้น เตือนสติผู้เป็นบิดาทันทีที่นางจับต้นชนปลายถูก

"ลูกหกเจ้าลุกขึ้นเถิด เจ้าเพิงหายป่วยเดี๋ยวจักกลับมาป่วยเช่นเคย" เสียงที่ติดจือไปด้วยความห่วงใยในบุตรสาวที่เพิ่งหายจากการเจ็บป่วยไข้ บอกให้นางลุกขึ้นซำ้ยังให้สาวใช้ช่วยพยุงนางอีกด้วย

“ขอบคุณท่านพ่อ ที่เมตตา” จากนั้นสาวใช้พยุงข้าลุกขึ้น

“ท่านพี่……!!!!” เสียงของอนุหลีดังขึ้นทำไม…ทำไมกันสามีไม่เห็นแก่ความรักเลยเล่า นางเป็นเมียรักนะ จะมาทำกับนางอย่างนี้ได้เยี่ยงไร อะไรกัน อะไรที่ทำให้เกิดเรื่องกลับตาลปัตรเช่นนี้ ไม่! ไม่! ท่านพี่จะทำอย่างนี้กับข้าไม่ได้เป็นอันขาด