ตำนานฉือฮั่ว นิยาย บท 5

ร่างของคุณหนูใหญ่เดินผ่านเรือนของคุณหนูห้า สาวใช้แจ้งให้คุณหนูของตัวเองรู้ทันที เจ้าตัวที่กำลังคุยอยู่กับพี่สี่ที่เรือนของนาง หลังจากรู้ว่าพี่สาวของตัวเองเดินผ่านเรือนของตนถึงได้บอกกล่าวพี่สี่ว่า ต้องการไปหาพี่สาวของตัวเองที่เพิ่งเดินผ่านเมื่อสักครู่มิรู้ว่านางนั้นจะไปที่ใด

“พี่สี่เจ้าคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วน้องขอตัวไปหาพี่ใหญ่ก่อน และคงไม่สะดวกต้อนรับพี่สี่ตอนนี้” คุณหนูห้าทำท่าท่างเคารพ และผละตัวออกมาเพื่อความมีมารยาทสำหรับพี่น้องของทั้งสองคนแต่ทว่าคำตอบของนางนั้นช่างน่าหมั่นไส้เสียเหลือเกิน

“พี่ใหญ่หรอ ! เช่นนั้นพี่ไปพบพี่ใหญ่พร้อมกับน้องห้าด้วยนะ ! หวังว่าน้องห้าไม่รังเกียจ”ท่าทางไม่ปล่อยให้น้องห้าไปพบพี่ใหญ่ลำพัง

“ถ้าพี่สี่อยากไปด้วย น้องไม่ห้าม ถ้าเช่นนั้นไปด้วยกันเถอะคะ! ” เฮอะ ! นางช่างกล้าพูดกล้าถามมาได้ว่าไม่รังเกียจ นางไม่อยากจะทนเสวนากับผู้พี่คนนี้นักหากแต่นางไม่สามารถกวนพี่ใหญ่ที่กำลังเตรียมตัวสำหรับเจ้าสาวที่จะถึงในไม่ช้านี้ นางเองไม่อยากอยู่พูดคุยกับพี่สาวนางเช่นนี้หรอก

และสองพี่น้องเดินมาพร้อมกัน พร้อมด้วยบรรดาสาวใช้เดินตามมา !

“น้องคารวะพี่ใหญ่เจ้าคะ/ น้องคารวะพี่ใหญ่เจ้าคะ" สองพี่น้องเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

“พวกเจ้าเองหรือ แล้วมากันทำไม” คุณหนูใหญ่เลิกคิ้วถามขึ้น พลางพยักหน้ารับขาน

“คือข้า ! เมื่อสักครู่ข้าเห็นพี่ใหญ่กำลังเดินผ่านเรือนข้า และตอนนั้นข้าคุยกับพี่สี่อยู่ ข้าเลยเอ่ยขอตัวออกมาจากพี่สี่ที่อยู่คุยเล่นกับข้าเพื่อที่จะพบพี่ใหญ่! และพี่สี่ขอมาด้วย! แล้วนี่พี่ใหญ่กำลังจะไปที่ใดรึเจ้าคะ ถึงได้เดินผ่านมาทางนี้ได้” มี่เถาบอกเล่าต้นเหตุ แกมเหน็บแนมคนที่อยากตามมาด้วยแต่ด้วยความสุภาพไม่อาจหักหน้านางมากได้ ถึงแม้จะไม่ชอบใจก็ตาม

“เป็นเช่นนั้นที่น้องห้ากล่าวมาเจ้าคะ" ท่าทางอ่อนช้อยตอบผู้เป็นพี่สาว อีกทั้งปรับสีหน้าของตัวนางเองที่เผลอแสดงสีหน้าไม่พอใจต่อคำพูดของน้องห้าเมื่อสักครู่ที่กล่าวถึงนาง

“…” คุณหนูใหญ่พยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่เอ่ยสิ่งใดเพิ่มเติม

“แล้วนี่พี่ใหญ่จะไปที่ใดรึเจ้าค่ะ ! ปกติเวลานี้พี่ใหญ่ไม่ใช่เตรียมสินเดิมอยู่หรือ” คุณหนูสี่ (จิ่วหลิว) จีบปากจีบคอเอ่ยถามพี่สาวคนล่ะแม่ทันที เพราะรู้ว่าพี่ใหญ่ของนางนั้นมิได้ว่างมาเดินเล่นแบบนี้ได้ คงต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างนางถึงได้ละมือจากงานที่นางกำลังเตรียมอยู่

“น้องสี่ อย่าหาว่าพี่สอนเจ้าเลยนะ เจ้าพูดเยี่ยงนี้เดี๋ยวพวกบ่าวไพร่มาได้ยินจะเอาไปพูดได้ว่า อนุหลีมารดาเจ้ามิสั่งสอนให้เจ้าด่าสาบเช่งน้องสาวที่กำลังป่วยอยู่ เห็นแก่เจ้าที่อายุยังน้อย อย่าทำให้ตระกูลของเราเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะไม่รู้ความของเจ้าเลย เจ้าลองดูพวกสาวใช้ที่พากันมองหน้าเจ้าสิ อย่าให้ข้าต้องเตือนเจ้าบ่อยๆเยี่ยงนี้ อายคน” คำสอนแกมดูถูกของพี่สาวทำให้หน้าของน้องสาวไม่พอใจลึกๆ เพราะตนเป็นลูกที่ท่านพ่อรักที่สุดในหมู่พี่น้อง ทำไมนางจะต้องสนใจพวกบ่าวไพร่ นางได้แต่กลืนความไม่พอใจลงคอไปข่มความโกรธนี้ไว้เพื่อจดจำว่าอย่าให้ถึงทีของนางบ้างเท่านั้น ไม่แน่พวกนางพี่น้องต้องเสียใจเป็นแน่ที่กล้ากล่าววาจาเยี่ยงนี้กับนางเช่นนี้

“พี่ใหญ่เจ้าคะ ท่านกล่าวเกินเหตุไปหรือไม่ ถ้าพวกบ่าวไพร่เอาข้าและแม่ไปพูดเสียหาย ข้าแค่บอกท่านพ่อ ให้โบยพวกนั้นแล้วขายออกไปสิ้นเรื่อง หึ” นางตอบกลับไปทันที เพราะนางมีท่านพ่ออยู่แล้วนางไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้นมาสิเข้ามาพูดให้นางได้ยินนางจะจัดการพวกนั้นให้ล่าถอยไปเองด้วยมือของนาง นางหมายมาดไว้ในใจมิได้เอ่ยออกมาส่งสายตาอย่างผู้ชนะ

คุณหนูใหญ่ และ คุณหนูห้าต่างลอบมองหน้ากัน และส่ายศีรษะ กับความหลงตัวเองและไม่ได้เรื่องของน้องต่างมารดาผู้นี้ เอาเถอะท่านพ่อยังคงหลงในตัวมารดาของนางเช่นนี้ ถึงพูดไปสอนไปเปล่าประโยชน์ นี่คิดไม่ถึงเลยว่าอดีตคุณหนูในห้องหอเช่นอนุหลีจะกล้าสอนบุตรสาวให้ทำตัวเยี่ยงนี้ ว่าไปสงสารท่านพ่อเช่นกัน ที่เลือกรับคนเช่นอนุผู้นี้เข้าเรือนมา

จากนั้นทั้งสามหยุดพูดเรื่องเมื่อครู่ทันทีเพราะคิดแล้วว่าไม่คุ้มกัน ต่างตรงไปยังเรือนท้ายจวนของอนุป๋าย และเยี่ยมน้องหกตามที่ทั้งสามตั้งใจ แต่ให้ความรู้สึกต่างกัน สองคนพี่น้องต่างเห็นใจผู้เป็นน้องสาวสุดท้องต่างมารดาที่เพิ่งหายจากเจ็บป่วยเยี่ยงนี้ แต่กลับอีกผู้หนึ่งหวังเพียงอยากเห็นหน้าเพื่อซ้ำเติมความเจ็บป่วยนี้เท่านั้น แต่ใครไหนเลยจะรู้เล่า ว่าคนที่ฟื้นขึ้นมานี้มิใช่น้องสาวของพวกนาง แต่กลับเป็นคนผู้หนึ่งที่ตายอล้วเกิดใหม่ในร่างที่เจ็บป่วยเช่นนี้ และนางผู้นั้นกำลังจะทวงทุกอย่างให้กับฉือฮั่วเจ้าของร่างเดิมที่บัดนี้ไม่อยู่แล้ว

By:365day mylove