เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 128

บทที่ 127 ผมมีอารมณ์แล้ว

เสิ่นเฉียวยืนงงอยู่ที่เดิม เสียงร้อนรนที่ดังขึ้นมาจากในมือทำให้เธอสติหลุดไปสักพักใหญ่

เส่โยวรู้เรื่องที่เธอเจอกับพี่ชายของตัวเอง ก็ดูเหมือนร้อนใจมาก

ทำไมละ?

เธอไม่เข้าใจ หานเส่โยวตื่นเต้นจนกดวางสายโทรศัพท์ หลังจากนั้นก็รีบตามมาที่นี่

เสิ่นเฉียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความการโอนเงินที่ดังขึ้น น่าจะพอสำหรับค่าอาหารมื้อนี้

ตอนที่เธอเตรียมหมุนตัวเดินออกไป เท้ากลับเหยียบเข้ากับอะไรสักอย่าง หลังจากนั้น ตัวของเธอก็เอนไปข้างหน้า

ปัง!

ประตูห้องน้ำถูกปิดจากด้านใน หลังจากนั้นก็ถูกล็อคอย่างรวดเร็ว เย่โม่เซินถือโอกาสใช้มือรัดเสิ่นเฉียวที่ล้มมาอยู่ในอ้อมอกของเขา หลังจากที่อีกมือกดล็อคประตูเสร็จแล้วก็ทำการเก็บเข้าที่เดิม

เสิ่นเฉียวเงยหน้ามองก็เห็นว่าเป็นเย่โม่เซิน สีหน้าของเธองุนงงทันที

“ ทำไมนายมาอยู่ที่นี่? ที่นี่คือ……ห้องน้ำหญิง นายเข้ามาได้ไง? ”

เย่โม่เซินคนโรคจิต คิดไม่ถึงว่าเขาจะเข้ามาในห้องน้ำหญิง อีกทั้งยังล็อคประตูอีกต่างหาก

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้นอย่างหงุดหงิด: “ ผู้หญิงของผมอยู่ที่นี่ ทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้? ”

คำพูดตรงไปตรงมาทำให้เสิ่นเฉียวหน้าแดง เธอพบว่าตั้งแต่คนคนนี้มีอะไรกับเธอ เขาก็เปลี่ยนไปจนน่าแปลกใจ และมักจะชอบตัวติดกับเธออยู่เรื่อย

คิดได้ดังนั้น เสิ่นเฉียวก็ขยับมือผลักหน้าอกของเขา เพื่อจะลุกขึ้นยืน แต่เอวกลับถูกมือของเย่โม่เซินกดไว้ หลังจากนั้นเธอก็ล้มลงไปอีกครั้ง

“ นายคิดจะทำอะไรกันแน่? รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ”

เธอพูดขอร้องอย่างตื่นเต้น “ ประธานหานกำลังรอเราอยู่นะ ”

ได้ฟังดังนั้น เย่โม่เซินก็หรี่ตาลงอย่างน่ากลัว และจ้องเธออย่างหงุดหงิด: “ อยากเจอเขาถึงกับต้องรีบขนาดนี้เลยหรอ? ”

เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจ: “ นายพูดไร้สาระอะไร? ”

“ เพื่อมาเจอเขา คุณถึงกับตั้งใจแต่งตัวสวย! ” นี่คือประโยคบอกเล่า

เสิ่นเฉียว: “ ……ฉันไปตั้งใจแต่งตัวให้สวยตอนไหน? ” พูดเสร็จ เสิ่นเฉียวก็ยื่นมือมาลูบหน้าตัวเอง และพูดขึ้นเสียงเบา: “ วันนี้ฉันก็ไม่ได้แต่งหน้าด้วย? ”

“ งั้นหรอ? ผมขอดูหน่อย ” เย่โม่เซินจับคางของเธออย่างเอาแต่ใจ เขายกหน้าของเธอขึ้น หลังจากนั้นก็ก้มลงไปเพ่งมองเธออย่างพินิจ

ลมหายใจอุ่นกระทบกับใบหน้าของเสิ่นเฉียว นุ่มเหมือนขนของลูกนกที่เพิ่งเกิด สะกิดจนใจของเสิ่นเฉียวคันไปหมด

ลมหายใจของเธอหยุดไปชั่วขณะ จ้องเย่โม่เซินที่อยู่ในระยะประชิด และพบว่าตาของเขาลึกมาก อีกอย่าง ต่อให้เข้าไปมองเขาใกล้ๆ ผิวของเขาก็ยังดีมากเหมือนเดิม ดวงตาลึกคู่นั้นเหมือนทะเลกว้างใหญ่ที่หาที่สุดไม่ได้

น่าแปลก อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา หลังจากนั้น ก็เลียริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว

ดวงตาสีหมึกของเย่โม่เซินปรากฏความคิดขึ้น เขาเพิ่มแรงมือที่บีบคางเธอไว้อยู่ น้ำเสียงทุ้มแหบ: “ ไม่ได้แต่งหน้าจริงๆด้วย แล้วทำไมคุณต้องตั้งใจใส่กระโปรงด้วยละ? ไม่มีความคิดอื่นแล้วหรือไง? ”

เสิ่นเฉียว: “ ……ฉันจะมีความคิดอะไรได้? ข้อมูลเป็นนายเองที่ให้ฉัน สัญญาก็เป็นนายที่สั่งให้ฉันทำ แม้แต่กระโปรงที่ฉันใส่……ก็เป็นนายที่ซื้อให้ฉัน ”

น้ำเสียงของเย่โม่เซินแหบยิ่งกว่าเดิม: “ สาวน้อย คุณทำได้แค่เถียงใช่ไหม? ”

เสิ่นเฉียว: “ ฉันแค่พูดความจริงก็เท่านั้น ”

เธอรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบๆค่อนข้างร้อน จึงคิดอยากจะสลัดพันธนาการของเย่โม่เซินออกไป: “ นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ เราควรออกไปได้แล้วนะ……อื้อ ”

วินาทีต่อมา เย่โม่เซินก็จูบลงไปทันที

มือใหญ่ที่จับคางเธออยู่ก็ได้เปลี่ยนเป็นประคองใบหน้าของเธอแทน มือของเย่โม่เซินสากและอุ่นมาก แนบไปกับหน้าของเธอ และค่อยๆเคลื่อนไปด้านหลัง หลังจากนั้น ก็กดท้ายทอยของเธอเอาไว้แน่น

ลิ้นงัดฟันของเธอออกอย่างมีไหวพริบ