ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1036

น้ำแข็งแหลกสลาย ในที่สุดร่างจริงของจักรพรรดินีเจี่ยหมิงคงก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าคนทุกคน

นางหลับตาสนิท ยื่นมือออกมาตั้งตรงประดุจดาบ ก่อนจะฟันใส่อากาศ

การฟันนี้ทำให้ความเย็นหายไป อากาศไม่เย็นยะเยือกอีก

แต่ว่าประกายคมไร้สิ้นสุดนี้ ผ่าโลกตรงหน้าด้วยสภาวะเบิกฟ้า!

แสงสว่างพร่างพราวปรากฎ ฟ้าดินแห่งใหม่กำลังจะเปิดออกในมิติอันมืดมิดที่ถูกฟันร้าว

ฝ่ามือของสตรีอาภรณ์ขาวก่อนหน้ายังกระจ่างขาวดุจหยก ทว่าตอนนี้กลับขมุกขมัวมืดมิด กระแสปราณอันงดงามหลายสายไหลออกมาจากด้านในจุดลมปราณบนฝ่ามือของนาง พวกมันผสมกัน ผนึกตัวจับกันกลายเป็นเงาแสงสายหนึ่ง

ภายใต้การครอบคลุมของเงาแสง มือเรียวเล็กเหมือนกับเปลี่ยนเป็นสิ่งที่จะดูคล้ายขวาน แต่ก็ไม่คล้ายขวาน!

จักรพรรดินีลงมือ แสดงให้เห็นถึงจิตแห่งหลักการของคัมภีร์เบิกฟ้าในคัมภีร์นภาแรกเริ่มสายหยกพิสุทธิ์

นางใช้ฝ่ามือต่างดาบ หมายจะทำลายความโกลาหล แยกความขมุกขมัว กำหนดดินน้ำไฟลม สร้างโลกขึ้นมาอีกครั้ง!

เยี่ยนจ้าวเกอเคยเห็นการโจมตีของทวนพระอังคาร ความมืดมัวซัวถูกแสงสว่างพร่างพราวแยกออก เกิดอัคคีไร้สิ้นสุด พาดอยู่ระหว่างก่อนกำเนิดและหลังกำเนิด มีพลังชีวิตไร้สิ้นสุดและอานุภาพไร้ประมาณ

ดาบของจักรพรรดินีก็ได้แยกความมืดเช่นกัน แต่กลับเกิดสายน้ำไร้สิ้นสุด มันพาดขวางอยู่ระหว่างก่อนกำเนิดและหลังกำเนิด ราวกับแฝงความอบอุ่นและพลังชีวิตไร้ประมาณ แต่ก็กักเก็บจิตสังหารและความเย็นยะเยือกเอาไว้

สายน้ำกระจายไปทั่ว มิติอันสับสนอันเกิดจากทิศทางที่กลับด้านภายในแขนเสื้อของจักรพรรดิเอกภพกำเนิด ถูกประกายอุทกซึมผ่าน

ร่างของงูดำพลันขยายใหญ่ขึ้น แบกรถหยก บินออกจากพื้นที่แขนเสื้อของจักรพรรดิเอกภพ

จักรพรรดิเอกภพกำเนิดเห็นดังนั้นก็ไม่นำพา ย้ายมิติเวลาด้วยความรวดเร็ว

เขาได้รับการสืบทอดจากมหาเซียนเจิ้นหยวนแห่งอารามอู่จวง ทั้งยังฝึกฝนคัมภีร์นภากาลเวลาอันเป็นหนึ่งในคัมภีร์นภาแรกเริ่มสายหยกพิสุทธิ์ ศึกษาหลักการของมิติและเวลาล้ำลึกสุดขีด

เขาสั่งความคิด ข้ามการขัดขวางของจักรพรรดินี บรรลุถึงด้านหน้าเยี่ยนจ้าวเกอ!

จักรพรรดินีสวมอาภรณ์ขาวแขนเสื้อกว้าง ดุจมนุษย์เซียนลงมายังโลกมนุษย์ นางออกจากรถหยกขณะที่สองตายังคงหลับสนิท ไล่ตามจักรพรรดิเอกภพกำเนิดไป

ถึงแม้จะไม่ได้ฝึกฝนคัมภีร์นภาความว่างเปล่าเหมือนกับประมุขประจิมหลางชิง แต่จักรพรรดินีที่ได้ผลักเปิดประตูเซียนก็มีความเร็วไม่ด้อยกว่าหลางชิง!

ฝ่ามือที่ขาวราวหยกกำเป็นหมัด สะท้อนแสงสีน้ำเงิน ต่อยใส่กลางหลังจักรพรรดิเอกภพ

จักรพรรดิเอกภพกลับไม่หยุดฝีเท้า ไม่ได้หันกาย ไม่ได้หลบหลีก ไม่ได้ป้องกัน เขาใช้หลังของตัวเองรับหมัดนี้ของจักรพรรดินีตรงๆ

พริบตาที่สองฝ่ายสัมผัสกัน ในดวงตาของจักรพรรดิเอกภพก็มีระลอกคลื่นที่เหมือนกับกระแสเวลาลอยขึ้นมา

เขาถูกกระแสเวลาห่อหุ้ม เวลาในมิติรอบตัวถูกย้อนกลับ!

กาลเวลาที่ย้อนกลับเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ที่จักรพรรดิเอกภพถูกกำปั้นของจักรพรรดินีต่อยโดน ทำให้ภาพตรงหน้าผู้คนกลับคืนสู่ลักษณะตอนที่หมัดนี้ยังอยู่ห่างออกไป

ทุกคนที่อยู่รอบๆ นอกจากจักกรพรรดินีที่เป็นเซียนจริงแท้เหมือนกันแล้ว มีแต่เยี่ยนจ้าวเกอที่ฝึกฝนคัมภีร์นภาไร้ขอบเขตและเยี่ยนตี๋ที่มีเมฆแปลงกำเนิดคุ้มครอง ถึงพบเส้นสนกลในของมัน

ในสายตาของคนอื่นๆ ไม่เว้นแม้แต่ยอดฝีมือระดับประมุขเช่นพวกเฉาเจี๋ยต่างก็รู้สึกเลอะเลือน ไม่รู้สึกว่าตัวเองเห็นเหตุการณ์ที่จักรพรรดินีต่อยหมัดโดนจักรพรรดิเอกภพมาก่อน

จักรพรรดินีเจี่ยหมิงคงแค่นเสียง ฝ่ามือที่กำหมัดพลันกางออก นางเปลี่ยนหมัดเป็นกรงเล็บ มือหนึ่งของจักรพรรดิดินีเปลี่ยนกระแสเวลาที่ไร้รูปร่างให้มีรูปร่าง จากนั้นก็จับกระแสเวลานั้นเหมือนกับจับผ้าผืนหนึ่งไว้

จิตความเย็นซัดโหม ความเย็นยะเยือกทำลายความน่าอัศจรรย์ของกระแสเวลา ราวกับเปลี่ยนมันให้กลายเป็นสายน้ำธรรมดา จากนั้นน้ำก็จับตัวเป็นน้ำแข็ง

กระแสเวลาที่เกิดจากปราณเซียนของจักรพรรดิเอกภพถูกแช่แข็งเป็นธารน้ำแข็งในชั่วอึดใจเดียว

หมัดที่สองของจักรพรรดินีต่อยมาอีกครั้ง!

“ฟู่…” จักรพรรดิเอกภพระบายลมหายใจออกยาวๆ จากนั้นก็ไม่ได้หยุดนิ่งหมุนตัว ใช้ร่างของตัวเองรับหมัดของจักรพรรดินีอย่างหักโหม