ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1049

สือจวินหลับตานั่งขัดสมาธิ บนหน้าผากของเขาในตอนนี้ปรากฏตราประทับประหลาดอันหนึ่ง

มันเป็นตราผนึกที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของวิญญาณ หลังจากได้รับการกระตุ้นจากเจี่ยหมิงคงจักรพรรดิดี ก็ผนึกตัวกันแล้วปรากฏเป็นรูปเป็นร่าง

เจี่ยหมิงคงยังคงอยู่ในชั้นน้ำแข็ง ราวกับกำลังหลับใหล แต่ว่าแสงบนผิวรูปสลักน้ำแข็งกลับส่องสว่างไม่ดับ

อีกด้านหนึ่ง บนหน้าผากของอิ๋งอวี่เจินที่อยู่ในโลกศพน้ำแข็งก็มีตราประทับอันหนึ่งคงอยู่เช่นกัน ทว่าลวดลายแตกต่างกับตราประทับบนหน้าผากของสือจวิน แต่ล้วนมีปราณมารน่าสยดสยองไหลออกมาจากด้านใน

พวกเยี่ยนจ้าวเกอเงียบเสียงอยู่ด้านข้าง ทางหนึ่งสังเกตตราประทับเหล่านั้น ทางหนึ่งรอคอย

ครู่ต่อมา แสงบนผิวรูปสลักน้ำแข็งก็เริ่มหายไป ตราประทับบนหน้าผากของสือจวินและอิ๋งอวี่เจินหายไปชั่วคราว

“น่าละอายนัก ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร” เสียงของจักรพรรดินีดังขึ้น

เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินกลับตาเป็นประกายเล็กน้อย ‘เซียนจริงแท้เองก็มองรากฐานของมันไม่ออก จอมมารที่มีความสามารถเพียงนี้ย่อมไม่ธรรมดา เช่นนี้ขอบเขตข้อสงสัยก็ลดลงอีก’

จักรพรรดินีนี้สรุปคล้ายๆ กัน “ก่อนวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นสำนักเต๋าหรือศาสนาพุทธต่างทำลายมารอยู่ตลอดเวลา จอมมารในนพยมโลกถูกสังหารไปมากมาย นพยมโลกก็ได้รับผลกระทบจากวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ บาดเจ็บล้มตายไปมากเช่นกัน”

ถึงแม้ว่ามารจะตายแล้วเกิดใหม่ได้ โอ้อวดว่าตนไร้วันตาย แต่เรื่องราวในโลกล้วนไม่แน่นอน การทำลายมารไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

“จอมมารแห่งนพยมโลกที่ยังมีชีวิตอยู่ในปัจจุบันยังมีจำนวนจำกัดอยู่” จักรพรรดินีกล่าวอย่างแช่มช้า “แต่ต่อให้กำจัดจอมมารเหล่านี้ไป ก่อนที่จะตาย พวกมันจะมีแผนการตามหลัง เพื่อคืนชีพขึ้นหลังความตาย”

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าเล็กน้อย

ความจริงแล้วนี่เป็นความคาดเดาของเขาก่อนหน้าวันนี้ ในที่สุดมันก็ได้รับการยืนยันแล้ว เพียงแต่ไม่ทราบว่า ความสามารถที่อยู่บนตัวสือจวินกับอิ๋งอวี่เจินมาจากเทพมารตนไหน

เยี่ยนตี๋มองเนี่ยจิงเสิน ไป๋เทา และหวังผู่ “มารดาของจวินเอ๋อร์เป็นลูกหลานของศิษย์พี่ของข้า ศิษย์พี่ท่านนั้นได้เสียชีวิตไปแล้ว ข้าจึงดูแลลูกหลานของเขาอย่างเต็มที่ รอหลังจากศิษย์พี่เยว่กลับมาจากมิติต่างแดน อาจจะต้องของรบกวนให้เขาช่วยตรวจสอบดู”

ไป๋เทาว่า “อาจารย์อาเยี่ยนให้ความสำคัญกับน้ำใจ เชื่อว่าท่านอาจารย์จะเข้าใจ”

กษัตริย์กระบี่เยว่เจิ้นเป่ยไม่ใช่ว่าตั้งใจฝึกฝนมาตลอดพันปี เพื่อบุตรกำพร้าของอาจารย์ผู้มีพระคุณของตนหรอกหรือ

“นอกจากนี้หากพูดจากอีกมุมหนึ่ง เรื่องราวยังเกี่ยวพันถึงนพยมโลก ท่านอาจารย์ไม่มีทางยอมอยู่เฉยๆ แน่” ไป๋เทากล่าวเสริม “แม้จะไม่ได้มีความสัมพันธ์กับอาจารย์อาเยี่ยนท่าน ท่านอาจารย์ก็จะถามไถ่เรื่องนี้อยู่ดี ถึงอย่างไรจอมมารแห่งนพยมโลกที่เกี่ยวข้องก็น่าจะแข็งแกร่งมาก”

หวังผู่ครั้งนี้เอ่ยขึ้น “ถ้าหากทำได้ อย่าเพิ่งไปบอกใคร รอท่านอาจารย์กลับมาค่อยว่ากล่าว”

คนของเขากว่างเฉิงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเชื่องช้า

“และถ้าหากทำได้ ก็อยากจะให้ศิษย์น้องเล็กกับมารดาของเขากลับไปยังที่ยอดเขาเป่ยเกาบนในเขาคุนหลุนพร้อมกับพวกเราด้วย” ไป๋เทาเอ่ย “ตราประทับของจอมมารนี้ ไม่มีผู้ใดทราบว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงตอนไหน”

หลังจากกลับเขาคุนหลุน หากเกิดเรื่องขึ้นก่อนที่กษัตริย์กระบี่จะกลับมา จักรพรรดินีที่อยู่ใกล้ๆ ย่อมสามารถจัดการช่วยเหลือได้

ถ้าหากจักรพรรดินีจัดการไม่ได้ ในตอนที่เรื่องราวตึงมือ กษัตริย์เร้นลับที่ปกติแล้วเร้นกายในเขาคุนหลุนก็สามารถลงมือได้

เยี่ยนตี๋กล่าว “เกรงว่าจะเพิ่มภาระให้แก่เขานครหยก ยังต้องรับความเสี่ยงอีก”

“หาเป็นไรไม่” หวังผู่ส่ายหน้า “ถ้าหากว่ามีอันตรายจริงๆ ความเป็นไปได้ที่เขาคนหลุนจะถูกควบคุมไว้ได้ก็มีมากกว่าทางเขตตะวันอาคเนย์ เมื่อมีจักรพรรดินีหรือกษัตริย์เร้นลับลงมือ ความเสียหายที่จะเกิดขึ้นก็จะลดน้อยกว่าเดิม”