ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1069

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างรู้สึกผิด ความหมายในวาจาหมายถึงว่าเกิดภัยซ่อนเร้นขึ้นกับตัวฟู่ถิง เพราะนางได้ทราบถึงชื่อของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ จนวันนี้ความจริงยังไม่ได้รับการแก้ไขให้ดีขึ้น

จักรพรรดิแพรได้ยินก็พยักหน้า แล้วค่อยกล่าวอย่างเป็นธรรมชาติว่า “พลัดหลงเข้าไปในดินแดนของโถงเซียน จนได้ยินชื่อของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ เป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้”

ครั้นเยี่ยนจ้าวเกอได้ยิน ม่านตาของเขาหมดตัว หนังศีรษะชา ขนลุกชูชันไปทั่วทั้งร่าง

ตอนที่จักรพรรดิแพรกล่าวคำพูดนี้ เขาไม่ได้ส่งกระแสเสียงสนทนากับชายหนุ่ม แต่ว่าเอ่ยออกมาตรงๆ ต่อหน้าคนอื่น!

ยิ่งไปกว่านั้น แม้เสียงจะไม่ดัง แต่กลับส่งออกไปไกล ขยายออกไปรอบบริเวณอย่างต่อเนื่อง

จักรพรรดิแพรไม่จำเป็นต้องเปลืองแรง ก็ทำให้เสียงตัวเองสะท้อนไปทั่วเขตเพลิงทักษิณได้แล้ว!

เหอซีสิงกับลี่จวินซิ่นอยู่ใกล้ๆ คนทั้งสอง ได้ยินว่าจักพรรรดิแพรพูดอะไรในทันที

ในฐานะผู้สืบทอดที่จักพรรรดิแพรและประมุขปฐวีภาคภูมิใจ พวกเขาสองคนทราบความลับมากมาย ถึงขั้นที่ทราบถึงตัวตนที่อยู่ตรงข้ามกับศาสนาพุทธเช่นโถงเซียน

แต่ว่าชื่อของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณเป็นข้อห้ามเด็ดขาดสำหรับพวกเขาที่อยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้า ขั้นสะพานเซียนระยะท้าย!

จักรพรรดิแพรไม่อาจไม่ทราบถึงเรื่องนี้

ดังนั้นแม้ตามปกติเหอซีสิงจะเคยได้ชินชื่อของโถงเซียนมาก่อน แต่จำกัดแค่คำเรียกของมัน ไม่ทราบว่ามันคืออะไร และไม่รู้จักเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ ทว่าในตอนนี้ เขากลับยืนงงอยู่กับที่

นามของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณแวบผ่านสมองของเขา ขณะที่เขาให้ความสนใจ ในใจก็เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้น ความรู้สึกนี้ไม่มีที่มา คล้ายมีคล้ายไม่มี แต่ทำให้เขารู้สึกว่าก้นบึ้งของจิตใจคล้ายกับมีอะไรบางอย่าง

กระนั้นเมื่อทำความเข้าใจอย่างละเอียด กลับเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น เป็นเพียงความรู้สึกหลอนของตัวเอง

ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่ว่าเหอซีสิงก็รู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่าน สังหรณ์ใจไม่ดี

หลี่จวินซิ่นที่อยู่อีกด้านกำลังสังเกตการเคลื่อนไหวของจักรพรรดิแพร พอได้ยินชื่อของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณก็เกิดความรู้สึกเดียวกันกับเหอซีสิง

พร้อมกับที่เสียงของจักรพรรดิแพรกระจายออกไป คนที่คอยดูเรื่องนี้และมาสืบข่าวซึ่งอยู่ด้านข้างทะเลสาบสะท้อนดารา ย่อมได้ยินว่าจักรพรรดิแพรงามพูดอะไร

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจเหลือแสน “โถงเซียน เทวกษัตริย์ไร้ประมาณ นั่นคืออะไร”

ขณะที่สับสนอยู่ ทุกคนก็เกิดความรู้สึกว่าในใจคล้ายกับมีตัวตนพิเศษอะไรบางอย่าง ที่บัดเดี๋ยวสูญหายบัดเดี๋ยวปรากฏ

เฉินเฉียนหัวที่อยู่บนยอดเขาริมทะเลสาบกะพริบตาปริบๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้โบราณ พร้อมกับปรบมือ “ทำได้สวยมาก!”

เมิ่งหว่านที่อยู่ด้านข้างจักรพรรดิแพรบัดนี้งงงวยเล็กน้อย แต่ว่าไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่คืออะไร เหมือนกับคนอื่นๆ นอกจากเฉินเฉียนหัวและเยี่ยนจ้าวเกอ

‘เพราะเช่นนี้ข้าถึงได้เกลียดคนเสียสติ’ เยี่ยนจ้าวเกอประคองมือซ้ายกับหน้าผาก ยกมือขวาขึ้นด้านบน

วังฝูงมังกรปรากฏ ประตูวังเปิดออก

กงจักรเหล็กสีดำอันหนึ่งหมุนอยู่ด้านบน รูสิบสองรูบนกงจักรมีอยู่เก้ารูที่ส่องแสง เป็นกงจักรมหาประกายกาฬ

จู่ๆ กงจักรเหล็กสีดำก็หยุดหมุน แสงในรูบนกงจักรมืดดับลงไป เหลือแค่รูเดียวที่ส่องแสงออกมา

แสงพุ่งไปทั่วใต้หล้า กระจายออกไปรอบๆ ท้องฟ้า กอปรกันเป็นม่านแสง อาณาเขตของมันขยายอย่างรวดเร็ว เหนือกว่าความเร็วในการกระจายเสียงของจักรพรรดิแพร

สุดท้ายม่านแสงกลายเป็นครึ่งวงกลมอันหนึ่ง ครอบคลุมดินแดนอันกว้างใหญ่รอบๆ ทะเลสาบสะท้อนดารา กั้นเสียงของจักรพรรดิแพรไว้ด้านใน

ยามนี้คลื่นเสียงที่ดูปกติไร้รูปร่างปรากฏขึ้น แล้วพุ่งใส่ม่านแสงเหมือนกับคลื่นทะเลไม่หยุด จากนั้นก็ถูกสะท้อนกลับมา