ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1077

เยี่ยนจ้าวเกอพลิกฝ่ามือ ใช้รอยตราพลิกนภาเหมือนเดิม การแสดงจิตของพลังเกิดเป็นสภาวะใหม่ กระแสเวลาเหมือนกับปรากฏในความว่างเปล่า

ปลายสุดของจุดเริ่มต้น เป็นจุดกำเนิดของก่อนกำเนิด แปลงกำเนิดไร้รูปร่าง มืดมิดมัวซัว มีแต่ความขมุกขมัว

ปลายสุดของจุดจบ เป็นการสิ้นสุดของหลังกำเนิด การสร้างมาถึงจุดจบ สรรพสิ่งถูกทลาย กลับคืนสู่ความว่างเปล่า

ถึงแม้จะยังไม่ได้ฝึกฝนกระบี่ลงทัณฑ์เซียน อันหมายถึงการมาถึงของความสิ้นสูญและการทำลายมหามรรคา แต่ว่าการฝึกฝนกระบี่ผนึกเซียน กระบี่ลวงเซียน และกระบี่สังหารเซียนพร้อมกันของเยี่ยนจ้าวเกอ ก็ก่อให้เกิดจิตที่เปลี่ยนการสร้างให้กลายเป็นจุดจบ

ในวินาทีนี้ เยี่ยนจ้าวเกอใช้รอยตราพลิกนภาแห่งสายหยกพิสุทธิ์เป็นเส้นเชื่อม ต่อติดกับหมัดแปลงกำเนิดซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งจุดเริ่มต้นจุดแรก และกระบี่สายเหนือพิสุทธิ์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความสิ้นสูญ

สามพิสุทธิ์รวมเป็นหนึ่ง สุดท้ายเกิดเป็นรอยตราพลิกนภาที่อยู่เหนือจินตนาการของคนจำนวนนับไม่ถ้วน!

เอกภพบิดเปลี่ยน การเกิดการดับพลิกคว่ำ!

หลักการสองอย่างที่แข็งแกร่งที่สุดและเป็นรากฐานที่สุดโผล่ขึ้นกลางฝ่ามือนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอ นี่เป็นหนึ่งในการเปลี่ยนแปลงที่พุ่งไปสู่จุดสูงสุดของรอยตราพลิกนภา

ตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบัน แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือที่ได้ฝึกฝนคัมภีร์พลิกฟ้าซึ่งได้เลื่อนสู่ระดับเซียนมากมาย ก็ไม่อาจใช้การเปลี่ยนแปลงนี้ของรอยตราพลิกนภาได้!

การเปลี่ยนการสรรสร้างที่เหนือกว่าการกลับสู่ก่อนกำเนิด!

เยี่ยนจ้าวเกอพอผลักฝ่ามือนี้ลง โลกตรงหน้าของเฉินเฉียนหัวก็เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง สรรพสิ่งสูญสลาย ขอบเขตของก่อนกำเนิดและหลังกำเนิดต่างถูกลบเลือน

จิตอันยิ่งใหญ่ที่คล้ายต้องการพลิกเปลี่ยนกระบวนการสร้าง หมายถึงพลังอันน่ากลัวที่ไร้สิ่งใดเทียบเคียงได้ พลังที่บดขยี้หลักการมากมาย ข้ามพ้นตัวตน และทำลายทุกสิ่งที่ดำรงอยู่ในความรู้ของผู้คน ไร้สิ้นสุดไร้ประมาณ!

ฝ่ามือนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอพอผลักถึง ก็บดขยี้ไม้เท้าซึ่งเกิดจากการเปลี่ยนแปลงญาณจริงแท้ของเฉินเฉียนหัวเป็นผุยผง!

ร่างกาลอวากาศกำเนิดถึงแม้จะกอปรด้วยการโจมตีและการป้องกัน มีพลังป้องกันแข็งแกร่ง แต่ว่าด้วยระดับในปัจจุบันของเฉินเฉียนหัว ก็ยังไม่อาจรับรอยตราพลิกนภานี้ของเยี่ยนจ้าวเกอ

ร่างกายที่ว่างเปล่าไม่ชัดเจนของเขา ถูกพลังอันมหาศาลไร้ขอบเขตเบียดออกมาจากความจริงและความลวงอย่างหักโหม

เยี่ยนจ้าวเกอครอบฝ่ามือลงไปเหมือนกับตบแมลง กระแทกเฉินเฉียนหัวให้พุ่งลงไปในหุบเหวด้านล่าง จมลงไปในเหวลึกแห่งปฐพีพิภพ!

ขณะที่กระแทกเฉินเฉียนหัว เยี่ยนจ้าวเกอก็สั่งความคิด

แสงสีทองพุ่งขึ้นบนร่างของเขา กลายเป็นดวงอาทิตย์โชติช่วงกลางอากาศ สะกดจนโลกแปดพิภพทั้งใบอาบอยู่ใต้แสงอาทิตย์

เป็นตราประทับตะวัน

ตราประทับตะวันหล่นลงไป ควันมารที่บ้าคลั่งในปฐพีพิภพพลันสงบลง

การเปลี่ยนแปลงในร่องแยกของนพยมโลกซึ่งอยู่ในปฐพีพิภพตรงหน้ามีความผิดปกติยิ่งกว่าครั้งใดๆ

แต่ว่าตราประทับตะวันในปัจจุบันยังคงเคลื่อนไหวตามความต้องการของเยี่ยนจ้าวเกอได้อย่างเป็นอิสระ

เมื่อไม่มีการลงมือของจอมมารระดับสุดยอดสแห่นพยมโลก อาศัยแค่ควันมารที่บ้าคลั่ง จะต้านทานตราประทับตะวันได้อย่างไร

“ประหลาดใจหรือไม่ ยินดีหรือไม่” เยี่ยนจ้าวเกอก้มมองเหวลึกด้านล่าง

เงาร่างสายหนึ่งจมลอยอยู่ในควันมารสีดำกว้างใหญ่

ถึงแม้จะไม่ได้รับการก่อกวนจากควันมาร ทว่าสภาพของคนผู้นั้นก็ดูทุลักทุเลยิ่ง สองแขนที่รับท่ารอยตราพลิกนภาของเยี่ยนจ้าวเกอเมื่อครู่กลายเป็นเลือดเนื้อเลอะเลือน และบิดเบี้ยวอย่างแปลกประหลาด ผิวที่ขาวซีด มองไปไม่มีแม้แต่สีเลือด

เฉินเฉียนหัวกำลังจะเอ่ยปากคิดกล่าวอะไร แต่กลับมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก ทำให้เขาต้องไอออกมา

“แค่ก…แค่ก…แค่ก…ท่าน…ท่านคงไม่ได้เดินบนเส้นทางฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกันกระมัง แค่กๆ…ไม่อย่างนั้นก็ไม่อาจศึกษาจิตหมัดของการเปลี่ยนการสร้างและการกลับคืนสู่ก่อนกำเนิด ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ได้”

เฉินเฉียนหัวกระอักเลือดอย่างต่อเนื่อง แต่สีหน้าเป็นสุขยิ่ง “ข้า ข้า แค่กๆ…ตอนนี้ข้ารู้สึกว่า ท่านน่าสนใจกว่าจักรพรรดิแพรเสียอีก!”

ขณะที่พูด บาดแผลบนสองแขนที่กลายเป็นเลือดเนื้อเลอะเลือนของเขาก็ขยับดุกดิก สมานตัวกันด้วยความเร็วที่ตาเนื้อเห็นได้ชัด

บนใบหน้าที่ซีดราวกระดาษก่อนหน้านี้ ก็ค่อยๆ เริ่มมีสีเลือดขึ้นมาหลายส่วน

พลังชีวิตอันแข็งแกร่งปรากฏ