ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1142

หลี่หลิน ศิษย์ที่อยู่ในระดับมหาปรมาจารย์พรรคชำระบุปผาแห่งเขาชาหมอกบนเขตสุราลัยบูรพา ณ โลกซ้อนโลก

นี่เป็นสถานะในปัจจุบันของเสวี่ยชูฉิงที่อยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์

เพราะความตั้งใจของนาง เมื่อสิบกว่าปีก่อนจึงได้รับการคัดเลือกเป็นลูกศิษย์ที่ต้องลงมายังโลกเบื้องล่างของพรรคชำระบุปผาสำเร็จ ตั้งแต่นั้นมานางก็ใช้ชีวิตเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในโลกเบื้องล่างใบนั้นมาโดยตลอด

จนกระทั่งถึงวันนี้ พรรคชำระบุปผามีลูกศิษย์กลุ่มใหม่ถูกเปลี่ยนมายังโลกเบื้องล่าง คนกลุ่มก่อนหน้าเช่นพวกนางสมควรกลับโลกซ้อนโลกแล้ว

เสวี่ยชูฉิงไม่ได้คิดอาศัยอยู่ในโลกเบื้องล่างใบนั้นต่อไป

ทุกอย่างให้เป็นไปตามลิขิต

เรื่องราวที่เกิดจากความตั้งใจมากมายจะหลงเหลือร่องรอยได้ง่าย อาจถูกคนที่ไล่ล่านางค้นพบ

สถานที่ที่ดีที่สุดในการซ่อนใบไม้ใบหนึ่ง คือป่าใหญ่

เกิดใบไม้พลันกลายเป็นดอกไม้ เมื่อกิ่งใบรอบๆ หนาแน่น ย่อมดึงดูดสายตา

ถึงอย่างไรคนที่กำลังตามหานางก็มีพลังสายดียิ่งกว่าเหยี่ยว

หากเป็นเพียงแค่ใบไม้ธรรมดาๆ เมื่ออยู่บนกิ่งได้ก็อยู่ เมื่อต้องร่วงลงพื้นก็ให้ร่วงลง

หลังจากร่วงลงถูกกลบอยู่ในดิน ชีวิตใหม่ครั้งที่สองก็จะตามมาอย่างรวดเร็ว

ชะตาชีวิตของหลี่หลิน ลูกศิษย์พรรคชำระบุปผาถูกลิขิตไว้ว่าเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่คนพิเศษ

หลังจากกลับจากโลกเบื้องล่างมายังโลกซ้อนโลก ก็จะเสียชีวิตอย่างเหนือความคาดหมายในขณะที่ออกเก็บเกี่ยวประสบการณ์ครั้งหนึ่ง

นอกจากสหายในพรรคชำระบุปผาสองสามคนที่ค่อนข้างคุ้นเคยกันดี จะไม่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ

การสูญหายในโลกเบื้องล่าง สถานที่กว้างใหญ่ปานนั้น อันคำว่าสถานที่อันตรายยังส่งผลจำกัดต่อยอดฝีมือระดับสุดยอดที่สามารถอยู่ในโลกเบื้องล่างได้ ดังนั้นจึงตามหาได้สะดวก

แต่โลกซ้อนโลกไม่เหมือนกัน ทุกๆ วันมีคนจำนวนนับไม่ถ้วนหายสาบสูญ

ชีวิตเช่นนี้ เสวี่ยชูฉิงนับว่าคุ้นเคยแล้ว

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกคนพบเบาะแส นางจึงไม่อาจอยู่โลกใบเดิมได้นานเกินไป

มีไม่กี่ครั้ง เนื่องจากความจำเป็นต้องตั้งใจวางสถานการณ์ลวง นางจึงทิ้งชื่อแซ่ที่แท้จริงเอาไว้ แต่ว่าสถานที่หลบซ่อนตัวส่วนใหญ่ล้วนปลอมชื่อเปลี่ยนแซ่เช่นนี้

ความอัตคัตและการต้องร่อนเร่พเนจร ดูเหมือนไม่มีสิ้นสุด

กระนั้นเสวี่ยชูฉิงไม่กลัวว่าจะไม่มีวันสิ้นสุด

ตอนนี้ขณะที่รักษาความระวัง กลับมีความรู้สึกชีวิตเกิดการเปลี่ยนแปลง มีความสุขในความทุกข์

อย่างเช่นเรื่องที่นางกังวลในตอนนี้ไม่ใช่ว่าตนจะต้องก้าวเดินบนเส้นทางหลบหนีต่อ แต่เป็นความสัมพันธ์ทางศักดิ์ฐานะระหว่างนางกับเยี่ยนตี๋

‘โอย น่าหงุดงิดยิ่ง!’ เสวี่ยชูฉิงรองโอดโอยในใจ ‘จะคำนวณความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์ย่ากับท่านปู่ท่านย่าไม่ได้ ถึงอย่างไรก็อยู่คนละสำนัก ต้องแยกกัน ต้องแยกกัน อืม เป็นเช่นนี้!’

“ศิษย์น้องหลี่ เจ้าเป็นอะไรหรือ” ด้านข้างมีคนถามขึ้นอย่างสงสัย “เจ้าคงไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อกระมัง”

เสวี่ยชูฉิง หรือตอนนี้สมควรบอกว่าเป็นหลี่หลินรู้สึกตัว ส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่ใช่ ข้าเพียงเสียดายที่ไปงานเฉลิมฉลองครบสามปีของตึกความลับฟ้าไม่ทันเท่านั้น”

ทุกคนพากันกล่าว “ถูกต้อง ถึงพวกเราจะมีโอกาสไม่มาก แต่ถ้าเกิดถูกประมุขพรรคกับเหล่าผู้อาวุโสเลือกไปเข้าร่วมงานประมูล เช่นนี้วิเศษยิ่ง”

“หากอยู่ในโลกซ้อนโลก ถึงอย่างไรก็ยังมีโอกาส พอลงมาที่นี่กลับไม่มีโอกาสแม้แต่นิดเดียว”

“เหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องที่ลงมาใหม่กลุ่มนี้ก็เป็นเหมือนกัน เกรงว่าจะเสียดายยิ่งกว่าเราอีก”

ทุกคนพากันวิพากษ์วิจารณ์ เสวี่ยชูฉิงเงียบเสียงอีกครั้ง

นางความจริงกลับไม่เสียดาย

เทียบกับลูกศิษย์พรรคชำระบุปผาเหล่านี้แล้ว เสวี่ยชูฉิงรู้อะไรมากกว่า