ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1155

เยี่ยนจ้าวเกอผลักรอยตราพลิกนภาลง กดดันจักรพรรดิแพรอาภรณ์ดำถอยหลังอีกครั้ง

จากนั้นเขาก็กวาดมองมิติอันกว้างใหญ่เบื้องหน้า “ดาบกฎเกณฑ์…ฐานโลก…”

การต่อสู้ใหญ่เมื่อก่อนหน้าเพิ่งจบลง ในมิติหลังยังพอจะหลงเหลือกลิ่นอายให้เยี่ยนจ้าวเกอแยกแยะได้

“ดูเหมือนพวกท่านจะรั้งท่านพ่อไม่ได้กระมัง” เยี่ยนจ้าวเกอมองไปยังประมุขปฐวีหวังเจิ้งเฉิง “เฉินทิศบนเล่า ไล่ตามท่านพ่อข้าไปหรือ”

หวังเจิ้งเฉิงถอนใจคำหนึ่ง ไม่ส่งเสียง เพียงเตรียมไปยังทิศเหนือ

เยี่ยนจ้าวเกอวูบไหวท่าร่าง กลับขวางเขาไว้ “ประมุขปฐวีรั้งตัวท่านพ่อไม่ได้ ข้าผู้แซ่เยี่ยนกลับต้องขอให้ประมุขปฐวีรั้งอยู่แล้ว”

บิดาของตนในเมื่อชิงฝ่าวงล้อมได้ก่อนก้าวหนึ่ง เยี่ยนจ้าวเกอก็ไม่เร่งรีบแล้ว

ในทางตรงกันข้าม ถ้าหากว่าขัดขวางให้จักรพรรดิแพรอาภรณ์ดำกับประมุขปฐวีหวังเจิ้งเฉิงอยู่ที่นี่ได้ทั้งสองคน ตัวแปรทางเยี่ยนตี๋จะน้อยลงมา สภาพของเสวี่ยชูฉิงจะปลอดภัยกว่าเดิม

“ข้าได้ทำตามข้อตกลงอย่างเต็มที่แล้ว ประมุขปฐวีโปรดยกโทษให้ด้วย” สีหน้าของจักรพรรดิแพรอาภรณ์ดำยังคงราบเรียบเหมือนเดิม แต่ในสายตาที่มองเยี่ยนจ้าวเกอเต็มไปด้วยความระมัดระวังและความจริงจัง

“จักรพรรดิแพรเกรงใจแล้ว เป็นข้าประเมินผิดพลาด คิดไม่ถึงว่าพลังของอีกฝ่ายจะพุ่งทะยานขึ้นอีกครั้งในเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่ปี”

หวังเจิ้งเฉิงก้มศีรษะคารวะจักรพรรดิแพรอาภรณ์ดำก่อน จากนั้นก็หันมามองเยี่ยนจ้าวเกอ สีหน้าซับซ้อน “พ่อลูกตระกูลเยี่ยนล้วนเป็นเซียนผู้ถูกเนรเทศ…คำกล่าวของเนี่ยจิงเสินไม่ใช่คำสรรเสริญเกินไปเลย สำนักเต๋าเราให้กำเนิดอัจฉริยะบุรุษเป็นพ่อลูกเช่นนี้หลังวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ เป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ”

“น่าเสียดายๆ ถ้าหากตอนนั้นบิดาเจ้าไม่ได้ตบแต่งกระเรียนหิมะเป็นภรรยา และเซียนผู้ถูกเนรเทศไม่ได้กลายเป็นผู้สืบทอดของจักรพรรดิประกายกาฬ เช่นนั้นย่อมประเสริฐ”

เยี่ยนจ้าวเกอไพล่สองมือไว้ด้านหลัง กล่วอย่างสงบนิ่ง “ผู้อาวุโสหวังกล่าวคำพูดนี้ในตอนนี้ ออกจะไร้ความหมายเกินไปแล้ว”

“เซียนผู้ถูกเนรเทศกล่าวไม่ผิด ข้าเพียงแต่รำพึงรำพัน ฟ้าช่างกลั่นแกล้งคน อิ่นประกายกาฬ หูเจิดจรัศก่อเพทภัยนับไม่ถ้วน” หวังเจิ้งเฉิงถอนใจ

“ผู้อาวุโสหวังท่านอยากจะกล่าวอะไรก็กล่าวไปเถิด” เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยอย่างไม่แยแส “ถึงอย่างไรข้าผู้แซ่เยี่ยนควรทำอะไรก็ทำเช่นนั้นอยู่ดี”

“อย่างเช่น ตอนนี้ข้าใคร่ฆ่าท่านให้ตายยิ่ง”

น้ำเสียงของเยี่ยนจ้าวเกอสบายๆ แต่ว่าจิตสังหารที่แฝงอยู่ด้านในเย็นเยียบเสียดแทงกระดูก ไม่อำพรางแม้แต่น้อย

ประมุขปฐวีหวังเจิ้งเฉิงมีชีวิตอยู่มาหลายพันปี เคยประสบคลื่นลมใหญ่ และห้วงความเป็นความตายนับไม่ถ้วน

แต่ว่าเรื่องที่มีคนหนุ่มที่อายุห่างจากเขามากผู้หนึ่งบอกว่าอยากฆ่าเขา หวังเจิ้งเฉิงเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก

ส่วนสำคัญอยู่ที่ แม้อีกฝ่ายจะอยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้า ขั้นสะพานเซียนระยะท้ายแล้ว แต่หวังเจิ้งเฉิงต้องยอมรับว่านี่มิใช่การเขียนเสือให้วัวกลัว แต่ว่าเป็นการคุมคามจากความตายที่แท้จริง!

เพียงเห็นจักรพรรดิแพรอาภรณ์ดำถึงกับสู้เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้ หวังเจิ้งเฉิงก็ทราบแล้วว่าต่อให้ตนพกรูปภูผาธาราโบ่วกี้ติดตัว แต่ขอแค่ตนประมาทไปเพียงเล็กน้อย ก็ยังคงถูกเยี่ยนจ้าวเกอฆ่าตายคาที่

“ประมุขปฐวียึดถือว่าพวกเราพ่อลูกข่มเห่งได้หรือ” เยี่ยนจ้าวเกอจ้องมองหวังเจิ้งเฉิงอย่างเย็นชา

หวังเจิ้งเฉิงส่ายหน้า “ไม่กล้า”

ในแผนการ อย่างมากที่สุดคือปิดทางเยี่ยนจ้าวเกอพ่อลูก ไล่สังหารเสวี่ยชูฉิงง ลบนางออกไปจากโลกใบนี้อย่างไร้สุ้มไร้เสีย

จากนั้นจะไม่มีใครทราบถึงเรื่องที่เสวี่ยชูฉิงได้เจออีก

ปล่อยให้เยี่ยนจ้าวเกอสองพ่อลูกยังคงคิดต่อไป ว่าเสวี่ยชูฉิงยังคงพลัดหลงไม่มีที่อยู่ชัดเจน

การตามหาเสวี่ยชูฉิงไม่ง่าย จะต้องก่อให้เกิดการเคลื่อนไหว พวกหวังเจิ้งเฉิงรู้ดีว่าเยี่ยนจ้าวเกอสองพ่อลูกกำลังตามหานางคนอยู่เช่นกัน หลังจากสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวย่อมมีปฏิกิริยา

ดังนั้นจึงหวังว่าจะจัดการได้รอบคอบ โดยอาศัยความวุ่นวายทางด้านตึกความลับฟ้าและทะเลหวงเจียดึงดูดความสนใจของพวกเยี่ยนจ้าวเกอ จากนั้นก็ส่งเสียงบูรพาตีประจิม ลอบตีเฉินชาง

น่าเสียดายปฏิริยาของพวกเยี่ยนจ้าวเกอกลับรวดเร็วยิ่ง