ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1211

ราชันพระอังคารสั่วหมิงจางที่แล้วมาไม่สุงสิงกับใคร ไปไหนมาไหนคนเดียว คบหากับคนไม่กี่คน ผู้ที่มีการไปมาหาสู่ค่อนข้างมากเพียงคนเดียวว่ากันว่าเป็นราชันพระพฤหัสบดีเซ่าจวินหวง

หากแต่ในเรื่องเล่ามากมายโดยพื้นฐานล้วนกล่าวได้ว่า ระหว่างสั่วหมิงจางกับเซ่าจวินหวงมักมีการโต้เถียง ยากแยกแยะบุญคุณความแค้น

แต่ตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอมาถึงที่อยู่เดิมของสั่วหมิงจาง เห็นพัดกระดาษในกระท่อมมุงฟางกลับรู้สึกว่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งเก้านพเคราะห์ในตำนานสองคนนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเกรงว่าจะล้ำลึกและซับซ้อนกว่าที่คาดเอาไว้

ตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอไม่อาจยืนยันได้ว่าสั่วหมิงจางทิ้งพัดกระดาษไว้ที่นี่เพราะมีความปรารถนาใดกันแน่ แต่ไม่ใช่ความเคียดแค้นและการตั้งตนเป็นปรปักษ์แน่นอน

นี่ประเสริฐยิ่ง

อย่างน้อยก็ไม่ปรากฏสถานการณ์กระอักกระอ่วนที่คิดจะตามหาผู้ช่วย แต่สุดท้ายกลับเจอคู่แค้นเก่า

ระหว่างสั่วหมิงจางและเซ่าจวินหวงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงแม้เยี่ยนจ้าวเกอจะสงสัยใคร่รู้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาให้ความสำคัญมากที่สุด

ปัญหากลับมาที่จุดเดิม จะตามหาราชันพระอังคารสั่วหมิงจางที่มีร่องรอยไม่แน่นอนได้อย่างไร

“หรือต้องไปเสี่ยงโชคที่โถงเซียน” เยี่ยนจ้าเวกอพึมพำกับตัวเอง “ไปโถงเซียนก็ได้ แต่ว่าเรื่องอย่างการเสี่ยงโชคไม่ค่อยน่าเชื่อถือนัก”

เขาพลิกหน้าที่สองของพัดกระดากษ พอถูกพลิก มังกรไฟบนพัดก็พลันเหมือนมีชีวิตขึ้น ทั้งๆ ที่เป็นแค่พัดกระดาษธรรมดา ไม่แฝงปราณวิญญาณ

แต่ตอนนี้ในห้วงสมองของเยี่ยนจ้าวเกอกลับมีภาพหนึ่งลอยขึ้นมา ในความว่างเปล่ากลางจักรวาลอันมืดมิด มังกรเพลิงขนาดมหึมาที่ขนาดเท่าเอกภพตัวหนึ่งทะยานร่างขึ้น อานุภาพน่าพรั่นพรึง สั่นสะท้านสี่ทิศ ทำให้ผู้คนแทบจะเกิดความคิดหมอบกราบกราน

อานุภาพนี้ไม่ใช่อำนาจมังกรของเผ่ามังกรทั่วไป ไม่ได้มีความน่าเกรงขามที่ยิ่งใหญ่เหมือนจอมราชันย์ แต่ว่ากราดเกรี้ยวยิ่งกว่า ดุร้ายยิ่งกว่า แข็งกร้าวยิ่งกว่า เหมือนกับมังกรที่แท้จริงยังต้องยอมสยบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของมัน

ในฟ้าดิน สายเลือดล้วนแปลกปลอม อำนาจราชันย์ล้วนจอมปลอม มีแต่พลังที่เป็นของจริง ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง เหล่ากษัตริย์ซึ่งปกครองโลกหล้าจะต้องก้มศีรษะที่หยิ่งทะนงลง

เหมือนอย่างราชันจักรพรรดิในโลกมนุษย์ มาตราว่าจะอยู่เหนือปวงชนก็ต้องกราบกรานฟ้าดิน

นั่นเป็นความแข็งกร้าวเพียงหนึ่งเดียว เหมือนกับว่าท้องฟ้าที่อยู่ต่อหน้าผู้คน แต่ไม่อาจปีนป่ายได้ตลอดกาล

ยอดเขาที่เงียบสงบกลับอาจจะกระทืบคนให้จมธรณี อย่าว่าแต่มนุษย์เล็กกระจ้อยร่อย

แต่ท้องฟ้าเงียบสงัด มนุษย์กลับยากจะก้าวข้ามเขตแดน สำหรับผู้คนแล้ว ท้องฟ้ายิ่งใหญ่ตลอดกาล อยู่สูงไกลออกไปชั่วกาลปวสาน ต่อให้ปีนขึ้นฟ้าได้ ถึงเวลานั้นก็มีแต่จะพบว่า มีจักรวาลที่กว้างใหญ่กว่าเดิมอยู่เบื้องหน้า

เยี่ยนจ้าวเกอมองมังกรเพลิงตนนั้นเลื้อยขดอยู่กลางจักวาล ร่างสลับไปมาระหว่างมังกรจริงแท้และเงามนุษย์ภายใต้การครอบคลุมของอัคคี

เงาคนนั้นกลับเป็นบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ มองไม่เห็นหน้าตา แต่เยี่ยนจ้าวเกอทราบว่า นั่นเป็นราชันพระอังคารสั่วหมิงจาง

ภาพวาดที่ราชันพระพฤหัสบดีเซ่าจวินหวงวาดขึ้น วาดตัวสั่วหมิงจางนี่เอง

“หือ?” เยี่ยนจ้าวเกอพลันจิตใจสั่นไหว ในภาพนี้คล้ายกับมีถ้ำวิมานแห่งหนึ่งอยู่

มังกรเพลิงที่เคลื่อนไหวอยู่ในห้วงสมอง นอกจากจะแสดงให้เห็นถึงอานุภาพในอดีตของราชันพระอังคารสั่วหมิงจางได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ยังหลอมสำนึกบางอย่างของราชันพระพฤหัสบดีเซ่าจวินหวงเข้าไปด้วย

สำนึกนี้บางทีอาจไม่ใช่เซ่าจวินหวงตั้งใจใส่เข้าไป แต่เป็นการแสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติชนิดหนึ่ง

เยี่ยนจ้าวเกอศึกษาอย่างละเอียด ฟื้นฟูยันต์อาคมที่มีความพิเศษออกมาใบหนึ่ง

‘ยันต์อาคมนี้ดูเหมือนเหมือนสัญลักษณ์ส่วนตัวหรือตราประทับส่วนตัวของราชันพระพฤหัสบดี คาดว่าแม้แต่ท่านแม่ หรือแม้แต่จักรพรรดิเจิดจรัสก็ใช่ว่าจะมี’

เขายังไม่อาจทำความเข้าใจความลี้ลับที่อยู่ในยันต์อาคม ได้แต่ฝืนจดจำไว้

หลังจากยืนนิ่งอยู่สักพักหนึ่งเขาก็หุบพัด ส่งมันกลับไปยังด้านในเงาแสงซึ่งลอยอยู่ในอากาศกลางกระท่องมุงฟางด้านหน้า