ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1234

เยี่ยนจ้าวเกอไม่หยุดฝีเท้า ก้าวเดินไปเบื้องหน้า

“พวกท่านคิดว่า ตัวเองมีปราณเซียนเสริมพลัง ข้าไม่มีอาวุธเซียนอยู่กับตัว ก็จะไม่มีวิธีจัดการกับพวกท่านอย่างนั้นหรือ”

เยี่ยนจ้าวเกอคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ความจริงเซียนจริงแท้ไร้ช่องโหว่อยู่ในสถานะไม่พ่ายโดยกำเนิด มาตรแม้นว่าจะเอาชนะไม่ได้ก็ปกป้องตัวเองได้เหลือเฟือ อย่างมากที่สุดก็เป็นสถานการณ์สู้เสมอ”

แม้ว่าจะไม่มีวิธีจัดการจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ในโลกมนุษย์จริงๆ ก็สามารถถอยกลับได้อย่างปลอดภัย ต่อให้จะเป็นเซียนจริงแท้ไร้ช่องโหว่จากโถงเซียนเต๋านอกรีตก็ตาม

ดังนั้นแม้จะมีจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเขาจัดการไม่ได้โผล่มา ก็สามารถเปลี่ยนไปบี้ลูกพลับนิ่มลูกอื่น จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ก็เหมือนทำอะไรพวกเขาไม่ได้เช่นกัน

“แต่เป็นเช่นนี้จริงๆ หรือ พวกท่านใช่ลืมอะไรไปแล้วหรือไม่” เยี่ยนจ้าวเกอก้าวเท้าออกก้าวหนึ่ง ข้ามมิติเวลา บรรลุถึงด้านหน้าจักรพรรดิอัสนีเย็นเยือกหร่วนหมิงเหยียนในชั่วอึดใจเดียว

เขายกฝ่ามือหนึ่งขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็ฟาดใส่ศีรษะของหร่วนหมิงเหยียน!

“ศิษย์นอกรีตที่ดื่มสุราพิษดับกระหาย เจ้าโอหังอันใด!” หร่วนหมิงเหยีนได้สติ พลันบันดาลโทสะ

นางเอียงตัวยกสองมือขึ้นพร้อมกัน เหมือนกับถือหอกยักษ์เล่มหนึ่ง จากนั้นก็บิดเอวอย่างรวดเร็ว!

แสงสายฟ้าสีเงินยวงซัดสาดปรากฏขึ้นในอากาศ คำรามขึ้นอย่างไร้เสียง

พร้อมกับที่หร่วนหมิงเหยียนออกหมัด เหมือนกับเทพสายฟ้าบนสวรรค์เขวี้ยงหอกยาวทะลุจักรวาล แทงเข้าใส่เยี่ยนจ้าวเกอ

ฝ่ายเยี่ยนจ้าวเกอสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน ฝ่ามือที่ตบลงกางออก ให้มือเปล่ารับคมหอกขาว จับคมหอกของหร่วนหมิงเหยียนไว้อย่างหักโหม!

แสงสายฟ้าสีเงินยวงที่บ้าคลั่งแต่กลับเงียบงันไร้เสียงระเบิดอย่างคลุ้มคลั่งระหว่างห้านิ้วของเยี่ยนจ้าวเกอ แต่ว่าพอถูกเขาจับไว้ สายฟ้าสีเงินก็พากันสลายไป กลายเป็นสายฟ้าที่ไม่มีค่าให้กล่าวถึง

“คัมภีร์สายฟ้าซ่อนเร้น จอมยุทธ์จากเต๋านอกรีตฝึกฝนถึงขั้นนี้ได้นับว่าไม่ธรรมดาแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอจุ๊ปากชมเชย “ในหมู่จอมยุทธ์เต๋านอกรีตที่ข้าเคยสัมผัสและเคยศึกษามา มีแต่โอวหยางสือที่แกร่งกว่าท่าน ถึงแม้ข้าไม่รู้จักคนในเต๋านอกรีตหลายคน แค่คนที่มีระดับและการฝึกปรือเหมือนกับท่านสมควรมีไม่มาก”

หร่วนหมิงเหยียนถลึงตามองเยี่ยนจ้าวเกอ กลับรู้สึกว่าหอกสายฟ้าซ่อนเร้นของตนถูกเยี่ยนจ้าวเกอจับไว้ ขยับไม่ได้

รุก ก็รุกไม่ได้

ชักกลับ ก็ชักกลับไม่ได้!

“แต่ว่าเมื่อเลือกแม่ทัพจากพวกคนตัวเตี้ย แม่ทัพที่เลือกออกมาก็ยังเป็นคนตัวเตี้ยอยู่ดี” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างเฉื่อยชา “เสียดายที่ความสามารถและพรสวรรค์ของพวกท่านต้องมาสูญเปล่า”

เขาดึงมือที่จับแสงสายฟ้าอยู่กลับ พลันดึงให้หร่วนหมิงเหยียนเข้าใกล้เขา

ชายหนุ่มชูอีกมือหนึ่งขึ้นสูง ก่อนจะฟาดใส่หร่วนหมิงเหยียนอีกครั้งเหมือนฟ้าถล่ม

หร่วนหมิงเหยียนถึงกับค้นพบว่าแม้นางคิดจะสลายแสงสายฟ้าสีเงินยวงที่ตนรวมไว้เมื่อก่อนหน้าก็ทำไม่ได้

ต่อให้มาจากโถงเซียน เมื่อมีความสามารถระดับนางก็ใช้พลังออกได้ตามใจนึกแต่แรก ทว่าตอนนี้แสงสายฟ้าที่นางกระตุ้นด้วยตัวเอง พอถูกมือของเยี่ยนจ้าวเกอจับไว้กลับไม่อาจควบคุมได้อีก

เจ้าของหอกสายฟ้าสีเงินยวนในตอนนี้ไม่ใช่นาง แต่เป็นเยี่ยนจ้าวเกอ!

‘ลูกศิษย์เต๋านอกรีตหวังแต่ชื่อเสียงลาภยศ เอาแต่ก้าวไปด้านหน้า ในการต่อสู้จริงกับคนระดับเดียวกัน สามารถเอาชนะสายหลักเช่นพวกเราได้จริงๆ แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีใครแข็งแกร่งถึงขั้นนี้มาก่อน!’

หร่วนหมิงเหยียนรู้สึกว่าโลกทั้งใบไม่เป็นความจริงแล้ว

ถ้าหากว่าอีกฝ่ายเป็นจักรพรรดิเซียนจริงแท้จากสามพิสุทธิ์สายหลัก เมื่อพ่ายแพ้ให้แก่อีกฝ่ายซึ่งอยู่ในระดับเดียวกัน ถึงแม้ว่าหร่วนหมิงเหยียนจะทะนงตนก็ไม่ใช่ไม่อาจยอมรับโดยสิ้นเชิง

ทว่าคนตรงหน้าเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่ง!

มนุษย์เซียน สุดท้ายก็ยังตัดคำว่า ‘มนุษย์’ ออกไปไม่ได้ และยังไม่ได้ผลักเปิดประตูเซียนอย่างแท้จริง

แต่ว่าคู่ต่อสู้เช่นนี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าตนก็ไร้เรี่ยวแรงเสมือนกับทารก นี่จะทำให้หร่วนหมิงเหยียนยังใจเย็นต่อได้อย่างไร?

‘จะดูถูกไม่ได้! ห้ามยึดถือเขาเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์!’ หร่วนหมิงเหยียนฝืนควบคุมความเย่อหยิ่ง ความไม่พอใจ ความอัปยศ ความโกรธเกรี้ยว ความประหลาดใจ และความหวาดกลัว อารมณ์ด้านลบมากมาย

นางที่ใจเย็นลงร้องเจื้อยแจ้วคำหนึ่ง อ้าปากโดยฉับพลัน จากนั้นก็มีแสงสายฟ้าสีเงินยวงสายหนึ่งพุ่งออกมาจากในปากของนาง

เพียงแต่ขณะที่แสงสายฟ้าสีเงินยวงนี้กระพริบวาบ ในสายฟ้าก็มีคมหอกยื่นออกมาจากด้านในจริงๆ!