ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1449
ขณะนี้กระจกที่เกิดจากสายฟ้าเหมือนกับมีฝุ่นจับหน้ากระจก แสงมืดลง
พร้อมกับที่แสงกระจกค่อยๆ สลายไป เสียงสายฟ้าไร้สภาพที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องนั้นก็เบาลงไปด้วย
สำหรับเหล่าคนที่อยู่บนดาดฟ้าเรือเช่นพวกเฟิงอวิ๋นเซิง เยี่ยนตี๋ เกาชิงเสวียน หากเสียงสายฟ้าเบาลงจนหายไปก็ไม่ได้มีผลกระทบมากนัก ทว่าสำหรับพวกสือจวินที่กำลังสู้กับมารน้ำกุ่ยในท้องเรือจนมาถึงห้วงเวลาสำคัญ ครั้งนี้กลับอันตรายถึงชีวิต
แม้จะเป็นเยี่ยนจ้าวเกอที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้นไม้ที่เหี่ยวเฉา ก็สัมผัสความผิดปกติได้ในทันที ในห้วงสมองที่ราบเรียบประดุจทะเลสาบพลันปรากฏระลอกคลื่นขึ้น นอกจากนี้ ยังเกิดอย่างต่อเนื่อง ติดต่อกันไม่หยุด
ทันใดนั้นเอง มารภายในบังเกิดในใจของเขาแทบไม่อาจควบคุมได้ ตรงหน้าถึงขั้นที่ปรากฏภาพมายาเงาลวงที่เต็มไปด้วยแสงพิลึกกึกกือ
‘มารจิตแรกเริ่ม?’ เยี่ยนจ้าวเกอเคร่งขรึม เข้าใจว่าตนอยู่ใกล้มารดินโบ่วมากเกินไป ขณะนี้มารจิตแรกเริ่มฉวยโอกาสแสดงฤทธิ์เดช ส่งผลต่อสภาพจิตใจของตน กระตุ้นให้เกิดมารภายใน
เขาโคจรวิชา ฝืนสงบจิตใจที่ปั่นป่วนของตัวเองในทันที เขาไม่ได้ใช้วิชาสงบจิตใจสะกดมารภายในอย่างคัมภีร์นภาทันใจ และไม่ได้โคจรวิชาแห่งวิถีมารอย่างเช่นคัมภีร์มารไร้รูป
ห้วงสมองของเยี่ยนจ้าวเกอกลายเป็นความโกลาหลผืนหนึ่ง ไร้หน้าไร้หลังไร้จุดเริ่มต้นไร้จุดสิ้นสุด ทำลายสรรพสิ่ง แม้แต่มารภายในก็ไม่อาจดำรงอยู่
หลังจากสงบจิตใจของตัวเองได้ เยี่ยนจ้าวเกอสายตาก็ราบเรียบกระจ่างใสเหมือนเดิม
มารจิตแรกเริ่มเล่นงานอย่างกะทันหัน แทรกซึมเข้ามาสำเร็จ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเด็ดขาด ถ้าไม่ใช่เพราะมันแข็งแกร่งขึ้นอย่างฉับพลัน ก็เป็นเพราะทางด้านจักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ที่ก่อนหน้าช่วยขัดขวางเกิดปัญหาขึ้น
พอสัมผัสได้ว่ากระจกสายฟ้าเหนือเรือเทพเริ่มอ่อนกำลังลง เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้สึกหนักอึ้ง
ในสถานการณ์ตอนนี้ หากว่าจักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋มีแผนการอื่น อย่างน้อยก็สมควรรอหลังจากมารดินโบ่วจบเห่โดยสมบูรณ์จึงค่อยลงมือ
ขณะนี้พิธีกรรมของเขาพลันเกิดความไม่มั่นคง ประสิทธิภาพด้อยลง สาเหตุสมควรเป็นเพราะจักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋เจอศัตรูร้ายกาจ จึงไม่อาจดูแลทางนี้ได้ต่อ
ถึงมารจิตแรกเริ่มจะกำลังต่อสู้กับคนอื่นอยู่เช่นกัน ทว่าด้านนี้ถึงอย่างไรก็เป็นขอบเขตที่เขาถนัดที่สุด หล่อเลี้ยงทุกวัตถุอย่างไร้เสียง คงอยู่ทุกที่
นพยมโลกที่ก่อนหน้านี้ประสบการกลุ้มรุมมีสภาวะอ่อนแอลง ดังนั้นยอดฝีมือสำนักเต๋าจึงผ่อนคลายมากกว่าเดิม ขณะที่จักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ได้โอกาสแยกตัวมาปกป้องคนอื่นๆ ก็สามารถช่วยซ่อนทางเยี่ยนจ้าวเกอได้
จากสถานการณ์ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋มีคู่ต่อสู้คนใหม่ กำลังต่อสู้กันอยู่
ศัตรูที่ทำให้จักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ต้องตั้งใจรับมือ สมควรเป็นยอดฝีมือระดับมหาชาลอย่างไม่ต้องสงสัย
เพียงแต่เมื่อเป็นแบบนี้ สถานการณ์ทางพวกเยี่ยนจ้าวเกอจึงเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน เมื่อไม่มีของวิเศษอย่างพิธีผสมฟ้าขับไล่มารคอยสะกด มารจิตก็ก่อกวน โรมรันบุกตะลุย สามารถส่งผลกระทบต่อพวกสือจวินที่สู้กับมารดินโบ่วได้โดยตรง!
เยี่ยนจ้าวเกอกัดฟัน กระโจนร่างพุ่งเข้าหาส่วนรากของต้นไม้เหี่ยวตรงหน้า ร่างกลายเป็นลำแสง เข้าไปในกลุ่มแสงที่แฝงอยู่ตรงส่วนราก
พอเข้ามาที่นี่ พลันรู้สึกได้ว่าปราณมารแผ่พุ่ง!
สถานการณ์อันยอดเยี่ยมที่ก่อนหน้าผนึกมารได้ชั่วคราว ปิดตายเส้นทางคืนชีพของพวกมันเปลี่ยนเป็นสับสน ปั่นป่วนโดยสิ้นเชิง
แพ้ชนะตัดสินกันที่ความต่างเพียงเล็กน้อย
ถ้าเกิดการพลิกเปลี่ยน ก็ไม่ใช่การยื้อยันกันเหมือนตอนแรกอีก หากแต่เป็นการตกจากชั้นเมฆลงสู่ก้นหุบเขา ตกจากท้องฟ้าเข้าไปในเหวลึก
สถานการณ์ในปัจจุบันเปลี่ยนเป็นเหตุการณ์ที่พวกมารแทบจะกำหนดแนวโน้มได้แล้ว
จิตมารอันน่ากลัวที่หนาหนักยิ่งใหญ่ แต่ทำให้คนอึดอัดหายใจไม่ออกกระจายทั่วสี่ทิศ ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกว่าตนถูกกดลึกเข้าไปในดิน
อิ๋งอวี่เจินลืมตาสองข้าง ในม่านตาเป็นสีดำสนิท ร่องแยกบนหน้าผากกำลังสมานตัว แสงสว่างสีเหลืองส่องระยิบระยับไม่หยุด ยามนี้นางถึงกับหันไปมองเยี่ยนจ้าวเกอ “พวกเราเจอกันอีกแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี