ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 162

เยี่ยนจ้าวเกอศอกกลับใส่บริเวณเอวของหลิวเซิ่งเฟิง!

แม้ว่าแรงถลามหาศาลจะไม่ได้ทำลายกายาเทพแห่งขุนเขาของหลิวเซิ่งเฟิงจนพลังทลาย ทว่าก็ทำให้ร่างกายเขาโก่งงอขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน

ชายหนุ่มลงมือไม่หยุดยั้ง โจมตีต่อเนื่องไปอีกครั้งหนึ่งในทันที!

ภายในจุดตันเถียนชี่ไห่มีกลุ่มธาตุปราณบริสุทธิ์สั่นไหว ปราณจิตราเพลิงและน้ำแข็งที่ผสมผสานกันทั่วร่างของเขา ชั่วขณะนี้กลายสภาพเป็นร้อนแผดเผาทั้งหมด!

มังกรเพลิงแต่ละตัวพุ่งขึ้นสู่ท้องนภา วิชาวายุอัคคีและหมัดอสูรวานรจอมพลังปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน!

หมัดตรงๆ ของเยี่ยนจ้าวเกอกระแทกบนศีรษะของหลิวเซิ่งเฟิงอย่างตรงไปตรงมา!

หลิวเซิ่งเฟิงเปลี่ยนกระบวนท่าไม่ทันกาล สายตาของเขาแน่นิ่ง ใบหน้าพลันมีแสงสีดำส่องประกายระยิบระยับปกคลุม

ปรมาจารย์ขั้นเคียงนภาระยะท้าย ปราณจิตราทั่วร่างไม่เพียงแต่สามารถแปรสภาพเป็นโลกลวงตาได้เท่านั้น ยังโคจรได้ตามใจปรารถนา ตามอำเภอใจ สงบดุจเขาสูง ทว่าเคลื่อนไหวดุจสายฟ้าฟาด ครั้นความคิดหนึ่งบังเกิด พลังทั่วกายของเขาไหลแล่น

พลังหมัดนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอบ้าคลั่งอย่างยิ่ง ซึ่งหลิวเซิ่งเฟิงเห็นแล้วก็รู้สึกหวาดหวั่นเช่นกัน ราวกับว่ามองเห็นภาพฉากที่ศีรษะตนเองถูกต่อยจนระเบิดล่วงหน้า!

เขายกระดับพลังกายาเทพแห่งขุนเขาของตนขึ้นจนถึงขีดสุด รวมศูนย์ปกป้องศีรษะเป็นการเฉพาะ ถึงจะต้านหมัดนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอไว้ได้!

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็เกิดเสียงดังโครมครามขึ้นในอากาศ คล้ายกับขุนเขาลูกหนึ่งถูกคนโจมตีใส่ทื่อๆ ตั้งแต่บริเวณฐานไหล่เขาจนแตกหัก!

ร่างกายสูงใหญ่ของหลิวเซิ่งเฟิงถูกหมัดนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอต่อยจนลอยหวือไปอย่างคาดไม่ถึง เขากระเด็นไปทางด้านหลังด้วยองศาอันเหลือเชื่อ ก่อนจะตกลงบนพื้นอย่างรุนแรง

ผืนดินโดยรอบกว่าร้อยลี้แตกระแหงทั้งหมด บางที่ถูกกระแทกจนเป็นหลุมลึกขนาดมหึมา ไผ่เขียวเป็นพันเป็นหมื่นล้วนกลายเป็นผุยผงทั้งสิ้น

หลิวเซิ่งเฟิงหน้าบันดาลโทสะ ระเบิดเสียงแผดคำราม เริ่มพลิกกายลุกขึ้น

“กายาเทพแห่งขุนเขารึ โจมตีต่อต้านตอบโต้รึ” กายเยี่ยนจ้าวเกอขยับหลบ ไม่รอให้หลิวเซิ่งเฟิงตะเกียกตะกายลุกขึ้น ชายหนุ่มก็ไปถึงเบื้องหน้าอีกฝ่ายแล้ว ก่อนที่จับข้อเท้าข้างหนึ่งของผู้ที่อยู่ตรงหน้าไว้เป็นแม่นมั่น

ขาอีกข้างของหลิวเซิ่งเฟิงดิ้นสะเปะสะปะ เยี่ยนจ้าวเกอเอียงตัวหลบหลีก จากนั้นก็ยื่นมือออกไปอย่างฉับพลัน!

บนกายหลิวเซิ่งเฟิงพลันมีลำแสงหนาหนักสีแดงสลับเหลืองส่องแสงวับวาบ กลายสภาพเป็นเสื้อเกราะปกคลุมทั่วร่างเขา ซึ่งก็คืออาวุธวิญญาณระดับล่างชิ้นหนึ่ง!

กระนั้นในมือเยี่ยนจ้าวเกอก็ปรากฎแสงสีเขียววาบ กระบี่วิญญาณมังกรมรกตฝังแน่นเข้าไปในซอกเกราะเสื้อเกราะของอีกฝ่าย

เยี่ยนจ้าวเกอปล่อยกระบี่วิญญาณมังกรมรกตไป แล้วนำกระบี่อัสนีทองคำม่วงออกมา แทงเข้าไปในซอกเสื้อเกราะของหลิวเซิ่งเฟิงเช่นกัน

และในขณะที่สายตาหลิวเซิ่งเฟิงดูเหม่อลอยอยู่บ้างนั้น ดาบอัสนีบินก็แทงเข้ามา

ถึงแม้ว่าจะหลุดพ้นจากน้ำมือของเยี่ยนจ้าวเกอทั้งหมด ทว่าอาวุธวิญญาณสามชิ้นเต็มๆ ก็เกี่ยวพันยุ่งเหยิงกับเสื้อเกราะของหลิวเซิ่งเฟิง ทำให้มันไม่สามารถสำแดงผลออกมาได้ในทันที

“อย่าเพิ่งหมดสนุกเสียล่ะ น้อยครั้งนักข้าจะใช้วิธีโจมตีรูปแบบนี้…” เยี่ยนจ้าวเกอยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นโหดเหี้ยมอำมหิตเสียยิ่งกว่าหลิวเซิ่งเฟิงอีก “ลุกขึ้นมา!”

มือหนึ่งของเขาจับข้อเท้าหลิวเซิ่งเฟิงไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งออกแรงดึงแขนของอีกฝ่าย จากนั้นชายหนุ่มก็ยักไหล่และยืดหลังตรง!

เยี่ยนจ้าวเกอยกเอาร่างอันใหญ่โตเช่นนี้ของหลิวเซิ่งเฟิงขึ้น!

“…เพราะว่า บรรดาคนที่พลังฝึกปรือใกล้เคียงกัน น้อยนักจะโจมตีโต้ตอบเช่นนั้น”

ชายหนุ่มเงยหน้าแผดเสียงลั่น คล้ายกับมังกรเกรี้ยวคำราม หลังจากหยุดชะงักเพียงชั่วครู่เท่านั้น เขาก็จับหลิวเซิ่งเฟิงทุบลงบนพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

หลิวเซิ่งเฟิงกระแทกกับพื้น เกิดเสียงหินและโลหะชนกันดังสะเทือนเลื่อนลั่นออกมา เหมือนหินหนักอึ้งก้อนมหึมาไถลลงมาตามเขา

เดิมพื้นดินที่เป็นหลุมลึกอยู่แล้วจึงยุบลงไปด้านล่างอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งแตกเป็นเสี่ยงๆ ออกไปทั้งสี่ทิศไม่หยุดหย่อน จนแทบจะกลายเป็นพื้นที่แอ่งกระทะขนาดย่อม

เกาะเล็กที่ทุกคนอยู่ คล้ายกับว่าสั่นสะเทือนเล็กน้อย

ร่างกายเยี่ยนจ้าวเกอไม่หยุดนิ่ง รุดหน้าไล่หลิวเซิ่งเฟิง ตามขึ้นไปเตะบนท้องน้อยของเขาอีกครั้ง

หลิวเซิ่งเฟิงที่กำลังร่วงลงพื้นกระเด็นหวือไปอีกครั้ง ก้อนจะตกลงด้านข้างกลิ้งหลุนๆ

ในอากาศเหมือนกับเกิดเสียงอู้อี้ดังขึ้นในอากาศ บนร่างกายหลิวเซิ่งเฟิงเปล่งแสงสีดำผืนหนึ่งขึ้นวูบวาบ จากนั้นก็กระจายหายไป