ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1684
รถดั่งสายน้ำม้าดุจมังกร[1] ตึกสูงหอคอยใหญ่
ตรงหน้าเป็นโลกที่เต็มไปด้วยฝุ่นหินดินทราย ข้างหูแว่วเสียงแตรรถ
เยี่ยนจ้าวเกอหยีดวงตามองภาพนี้อย่างสงบ
มิใช่ภาพตอนเกิดมหาภัยพิบัติที่พัวพันจิตใจมาโดยตลอด กลับเป็นวัตถุมากมายที่ฝังในส่วนลึกของความทรงจำ คล้ายลืมเลือนไปแล้ว
นานเกินไปแล้วจริงๆ ก่อนหน้านี้มีแต่ตอนที่นึกถึงมหาเทวะเสมอฟ้า เทพเอ้อร์หลางหยางเจี่ยน นาจาไท่จือคนที่สาม พระโพธิสัตว์กวนอิม ชื่อที่คุ้นหูและทราบรายละเอียดเหล่านี้ จะมีบางครั้งที่นึกถึงเรื่องราวก่อนหน้า
แต่ก็เป็นแค่การหวนนึกถึงตำนานเทพนิยาย ข้อมูลเอกสาร และภาพยนต์รูปภาพส่วนหนึ่งในความทรงจำ นึกถึงวัตถุที่พอจะเกี่ยวข้องกับการใช้ชีวิตในปัจจุบันเท่านั้น
ข้อมูลส่วนใหญ่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับตอนนี้ ส่วนใหญ่แล้วผุดเป็นฟองขึ้นมาจากผิวน้ำในก้นบึ้งจิตใจ พริบตาต่อมาก็จมลงสู้ก้นทะเลใหม่ ไม่เห็นร่องรอย
กาลเวลายาวนานเกินไป ถึงขั้นที่บางครั้งเยี่ยนจ้าวเกอก็รู้สึกโดยสัญชาตญาณว่า ประสบการณ์ตอนอยู่ในวังเทพก่อนมหาภัยพิบัติเป็นอดีตของตัวเอง
ทว่าเรื่องราวมากมายอาจจะตกตะกอนชั่วขณะ แต่เด่นชัดว่ายังอยู่ที่นั่น ไม่เคยลืมเลือนอย่างแท้จริง
เยี่ยนจ้าวเกอกะพริบตามองดูใบหน้าที่เหมือนตัวเองใบนั้น
“เคยสงสัยหรือไม่ว่า ทุกอย่างตรงหน้าล้วนเป็นสิ่งปลอม?” อีกฝ่ายพูดอย่างสงบ “ตำนานที่คุ้นหูทราบรายละเอียดในความทรงจำตอนแรกสุดของเจ้าบนโลกใบนี้ มีความคล้าย แต่ก็มีที่ไม่คล้ายมากมาย เคยคิดหรือไม่ว่าทำไม? หรือนี่จะเป็นความฝันของเจ้าเอง เจ้าอยู่ที่นี่ ผสมความทรงจำ สร้างสรรค์ความคิด ทำให้ตำนานในความทรงจำเกิดการเปลี่ยนแปลง?”
“หรือว่าทุกอย่างในอดีตจะเป็นแค่ความฝันตื่นหนึ่ง?”
“จวงจื่อ[2]ทราบว่าฝันเป็นผีเสื้อ จวงจื่อฝันเป็นผีเสื้อ ผีเสื้อฝันเป็นจวงจื่อ ผู้ใดจริงผู้ใดปลอม…”
เสียงไม่ทันขาด ภาพเงาตรงหน้าพลันเริ่มสั่นไหว
ตึกสูงถล่ม ถนนบิดเบี้ยว ฟ้าพังทลายดินแตกระแหง ทุกอย่างเริ่มกระจัดกระจาย กลายเป็นทรายเม็ดเล็กๆ มากมาย เหมือนกับกองทราย
‘ตัวเอง’ อีกคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าหายไป
เยี่ยนจ้าวเกอเลอะเลือนเล็กน้อย ตนเองได้สติ ภาพตรงหน้ากลับคืนสู่สภาพปรกติ เหมือนกับเมื่อครู่
ตนยังคงยืนอยู่ข้างเฟิงอวิ๋นเซิง ฝ่ามือข้างหนึ่งแนบอยู่ที่กลางหลังนาง
หุบเหวผนึกรวมบนศีรษะเฟิงอวิ๋นเซิง มีหมอกเลือดวนเวียนไม่หยุด
แหล่งที่มาของหมอกเลือด คือชายชราที่ยืนอยู่อีกด้าน เงาแสงในเมฆมงคลสีดำบนศีรษะมันเคลื่อนไหว ภาพเปลี่ยนแปลง
ตรงหน้าชายชรายืนไว้ด้วยสั่วหมิงจาง
ฝ่ามือสั่วหมิงจางยังคงยื่นเข้าไปในทรวงอกของชายชรา
ทว่าสั่วหมิงจางในตอนนี้ ทั่วร่างมีแสงจางๆ เคลื่อนไหว แสงสว่างผนึกรวมกลายเป็นอักขระมากมาย จัดเรียงตัวพร้อมกลายเป็นปราการหลายชั้น ขณะครอบคลุมสั่วหมิงจาง ก็ครอบคลุมเยี่ยนจ้าวเกอและเฟิงอวิ๋นเซิงไปด้วย
บุรุษผมสั้นร่างสูงใหญ่ ในดวงตาเย็นเยียบปรากฏความเร่าร้อนรุนแรงยามจับจ้องมารจิตแรกเริ่ม
ชายชราถอนใจคำหนึ่ง “ตัดนภา สมคำร่ำลือ!”
สั่วหมิงจางไม่เปล่งวาจา แสงที่ครอบคลุมรอบตัว เหมือนกับตัดขาดฟ้าดินด้านนอกด้านในให้กลายเป็นหนึ่งเดียว เริ่มขยายเคลื่อนตัวไปยังรอบๆ
จุดที่ปราการแสงครอบคลุมถึง ในความว่างเปล่ามีลำแสงเหมือนลวงเหมือนมายาหลายสายถูกตัดไม่หยุด กั้นด้านนอกด้านใน
วินาทีนี้ร่างมารจิตแรกเริ่มถึงกับสั่นไหวราวระลอกน้ำ
ในกระบวนการนี้ เปลือกร่างของมันที่เหมือนกับไม่อยู่บนโลก ราวกับฟองเงาความฝัน คล้ายค่อยๆ กลายเป็นร่างจริง ทำให้คนบนโลกนี้สัมผัสได้จริงๆ
บนกำปั้นของสั่วหมิงจางที่ยื่นไปในทรวงอกมัน ปรากฏแสงดาวไร้สิ้นสุด เพลิงอาทิตย์ไร้ขอบเขต
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี