ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1746
ต้นผลคนปราณวิญญาณเข้มข้น โดยเฉพาะช่วยยืดอายุขัยได้
เยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงสามีภรรยาไม่ได้ต้องการ แต่พวกเขาก็มีญาติสนิทมิตรสหาย
คนที่เหมือนพวกเขาอย่างไรก็มีน้อยสุดขีด ส่วนใหญ่แล้วล้วนปรารถนาผลคนแต่ไม่อาจหาได้
“ที่แล้วมาทีปังกรพุทธะล้วนเป็นเช่นนี้” หยางเจี่ยนกล่าวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “กลับไม่ทราบว่าปฐมเทวะนพวิญญาณกับลู่ยาเต้าจวินครั้งนี้ส่งของขวัญอันใด?”
เยี่ยนจ้าวเกอสีหน้าจริงจังขึ้นหลายส่วน เอ่ยว่า “เดิมทีปฐมเทวะนพวิญญาณมีแท่นบัวเก้าสีที่นั่งของเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอด วันนี้ส่งของวิเศษนี้ เป็นของขวัญแต่งงานของพวกเราสามีภรรยา”
“อ้อ?” อีกสามคนต่างประหลาดใจอยู่บ้าง “นี่เหนือความคาดหมายอยู่บ้าง”
เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า “ถูกต้อง เทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอดเสียชีวิต ของวิเศษที่เคยเป็นพาหนะของเขากลับมาได้ ทำให้พวกเราคิดถึงคนรุ่นก่อน”
ในอดีต เทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอดนั่งบนที่นั่งวิเศษบัวเก้าสีซึ่งอยู่ในป่าฟางเชียนเจ็ดรัตนะ[1] ด้านล่างสิงโตเขียวเก้าหัวตัวหนึ่งพ่นไฟ ห้อมล้อมที่นั่งวิเศษ
ยังมีแสงศักดิ์สิทธิ์เก้าสีที่วนเวียนบนฟ้า สาดแสงเจิดจ้า มีเทวดา มัลละ(ผู้ทรงพลัง) เทวราช เทพราชา ทารกทอง สตรีหยกคอยรับใช้ข้างกาย
และมีปางถือขันน้ำ กิ่งหลิว เท้าเหยียบดอกบัว รัศมีกลมสาดส่อง
แท่นบัวเก้าสีเคยเป็นหนึ่งในของวิเศษอันเป็นที่นั่งของเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอด
กล่าวไป พระอาจารย์เสวียนตูก็นั่งบนที่นั่งบัวเก้าสี มีฉัตรกระเรียนสิบตัดขาดคลุม แต่ว่าบัวเก้าสีที่นั่งของท่าน สีแตกต่างกับบัวที่นั่งของเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอด
เทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอดเสียชีวิต ปฐมเทวะนพวิญญาณเข้ากับเผ่าปีศาจตอนเกิดมหาภัยพิบัติ หลบพ้นภัย
ภายหลังเขาเคยตามหาที่อยู่ของเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอด แต่ว่าไม่มีผลลัพธ์ เพียงเจอปัทมาสน์เก้าสีที่ผุพัง นำกลับเขาดาราทะเลดวงดาว
ครั้งนี้ปฐมเทวะนพวิญญาณมาเป็นแขกเข้าร่วมพิธี นำของขวัญชิ้นหนึ่งมาเพื่อเยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงสามีภรรยา ก็คือแท่นบัวเก้าสีนี้
ถึงแม้แท่นบัวจะเสียหาย ทำประโยชน์ไม่ได้มากมาย แต่ว่าในฐานะมรดกของเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอด ปัจจุบันกลับสำนักเต๋าได้ มีความหมายไม่ธรรมดา
เยี่ยนจ้าวเกอยื่นนิ้วออกมา แสงสว่างกะพริบ จุดแสงเล็กๆ จุดหนึ่งใหญ่ขึ้นกลางอากาศ กลายเป็นดอกบัว
ขณะมองแท่นบัวเก้าสีที่เสียหายนั้น คนที่อยู่รอบๆ ต่างสีหน้าขึงขัง ประสานมือคารวะแท่นบัว ไว้อาลัยครู่หนึ่ง
“ภายหลังสร้างอารามเต๋า บูชาแท่นบัวนี้ไว้ด้านในเถอะ” เยี่ยนจ้าวเกอเก็บแท่นบัวเก้าสี กล่าวว่า “ไม่ถึงกับฟื้นฟูสภาพของวังเมี่ยวเหยียนบูรพาครั้งอดีต แต่ก็นับว่าทำให้คนรุ่นหลังของสำนักเต๋าเรามีสถานที่ที่เอาไว้สักการะเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอด”
“เช่นนี้ก็ประเสริฐ” พวกเฟิงอวิ๋นเซิงต่างพยักหน้าเห็นด้วย
นาจาสีหน้ามิได้เคร่งขรึมขนาดนั้น ถามเยี่ยนจ้าวเกอว่า “ของขวัญของผู้อาวุโสนพวิญญาณอยู่ตรงนี้ เช่นนั้นหรือว่าลู่ยาเต้าจวินไม่มีการแสดงออกหรือ?”
“หรือมีแค่จดหมายฉบับหนึ่ง?”
เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินก็ยิ้มขึ้น “ลู่ยาเต้าจวินมิได้ตระหนี่ปานนั้น แต่ว่ากับน้ำทิพย์ของพระโพธิสัตว์กวนอิมเป็นน้ำกับไฟมาเจอกัน น้ำและไฟกลายเป็นภัยพิบัติ ลางไม่ค่อยดี”
พูดจบเขาก็งอนิ้วดีด แสงไฟสีแดงทองสายหนึ่งกะพริบกลางอากาศ แวบเดียวก็หายไป
แต่ว่ากลางอากาศกลับทิ้งความร้อนไว้ เหมือนเปลือยใต้ดวงอาทิตย์ร้อนแรง
“ที่แท้เป็นแก่นไฟหลีก่อนกำเนิดบริสุทธิ์” หยางเจี่ยนเห็นแสงไฟนั้นพลันเข้าใจ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถึงน้ำและไฟกลายเป็นภัยพิบัติ แต่ว่าพวกเจ้าสามีภรรยาแต่งงานใหม่ ภัยพิบัติก็กลายเป็นโชคลาภ มีแต่หยินหยางส่งเสริม พิณเส้อสอดประสาน”
เยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงต่างหัวเราะ “ขอบคุณคำอวยพรของพี่ร่วมเส้นทาง”
“แต่ว่าแก่นไฟหลีก่อนกำเนิดนี้คล้ายให้ความรู้สึกประหลาดอยู่บ้าง…” หลังหยางเจี่ยนหยอกล้อ ก็ใคร่ครวญขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี