ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1760
มีมหาวิทยราชมยุรีช่วยเหลือสกัดเหล่าพุทธะแห่งแดนสุขาวดีตะวันตก ลู่ยาเต้าจวินหมดความพะว้าพะวง ใช้วิชาของตัวเองหลอมเปลี่ยนทะเลเลือด ทำลายภัยมารของตัวเอง
เผชิญกับแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีของมหาวิทยราชมยุรี ทีปังกรพุทธะมิเพียงไม่กล้าเข้าใกล้ ถึงขั้นไม่อาจใช้มุกค้ำทะเล โจมตีลู่ยาเต้าจวินจากระยะทางไกล ไม่อย่างนั้นจะถูกมหาวิทยราชมยุรีใช้แสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีดูดมุกค้ำทะเลไป
เห็นลู่ยาเต้าจวินกำลังจะทำสำเร็จ ทะเลเลือดเบื้องล่างพลันเกิดการเปลี่ยนแปลง!
ระลอกคลื่นประกายโลหิตที่ก่อนหน้านี้กำลังจะผนึกแข็ง ยามนี้แกร่งกล้าขึ้นมา
บนยอดเสาสิบสองต้นที่เป็นตัวค้ำใต้ทะเลเลือด ยอดเสาต้นที่เป็นสัญลักษณ์ของมารสวรรค์ปัจฉิมธรรม เงาแสงที่เป็นมายาค่อยๆ ผนึกเป็นวัตถุ ถึงกับคล้ายเพิ่มเงาคนตามความจริงสายหนึ่ง
ค่ายกลสิบสองเทพมารสวรรค์ที่ก่อนหน้านี้มีพัฒนาการอย่างลำบากเพราะการสะกดจากกษัตริย์บูรพาไท่อี้ เวลานี้ถึงกลับโคจรอีกครั้ง
ความสนใจของเหล่าพุทธะแห่งแดนสุขาวดีตะวันตกกับพวกปีศาจจากเขาดาราทะเลดวงดาวพลันถูกทะเลเลือดด้านล่างดึงดูด
แม้แต่มหาวิทยราชมยุรียังก้มหน้าไปมอง
ก่อนหน้านพยมโลกเหมือนกับถูกสะกดจนยากกระดิกกระเดี้ย ราวกับลูกแกะรอให้เชือด ได้แต่รอคอยเผ่าปีศาจกับศาสนาพุทธแบ่งผลแพ้ชนะ ตัดสินว่าผู้ใดจะยกมีดขึ้น
ทว่าตอนนี้ทุกคนถึงกับค้นพบว่า ตรงหน้าไม่ใช่ลูกแกะที่ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน หากเป็นอสรพิษที่รอจังหวะเวลาอย่างสงบ
ด้านนอกนพยมโลก ข้างเยี่ยนจ้าวเกอแว่นเสียงครางหนักๆ คำหนึ่ง
หันไปมอง เห็นเฟิงอวิ๋นเซิงขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าซีดขาว
ในสองตาของนางถึงกับมีประกายแสงสีดำน้ำเงินกะพริบไม่หยุดโดยยากจะสะกด เด่นชัดว่าสำนึกมารทวีขึ้น ราวกับกำลังกลายเป็นมาร
ข้างใต้เท้าถึงขั้นไม่อาจควบคุม เดินออกด้านหน้าหนึ่งก้าว คิดจะเข้าหานพยมโลก
เฟิงอวิ๋นเซิงกัดฟันกรอด ค่อยฝืนควบคุมไม่ให้ตัวเองไปด้านหน้าได้ แต่ว่าเซียนสวรรค์มหาชาลผู้ยิ่งใหญ่ ฝีเท้าถึงกับซวนเซ เกือบจะล้มคว่ำ
ตั้งแต่นางขึ้นสู่มหาชาล และสร้างหุบเหวโกลาหลสูญ ตัดการรบกวนจากนพยมโลก ฉากเหตุการณ์นี้ปรากฏเป็นครั้งแรก
เยี่ยนจ้าวเกอไม่พูดพร่ำทำเพลง เคลื่อนตัวไปถึงด้านหลังเฟิงอวิ๋นเซิง ยื่นฝ่ามือหนึ่งออกมากดกางหลังนาง
เทวกษัตริย์สำนักเต๋าเช่นหยางเจี่ยน พระอาจารย์เสวียนตู นาจา ไท่อี้จินหยินที่อยู่ด้านข้าง ต่างหันหน้าไปมองเยี่ยนจ้าวเกอสามีภรรยา
เฟิงอวิ๋นเซิงนั่งขัดสมาธิกลางอากาศ รวมกายใจเป็นหนึ่ง หลับตาลง
บนศีรษะนางปรากฏสภาพหุบเหวโกลาหล ขณะเดียวกัน ทั่วทั้งร่างมีควันสีดำยิ่งใหญ่ไพศาลทะลัก จากนั้นถูกหุบเหวโกลาหลด้านบนกลืนหายไป
เยี่ยนจ้าวเกอทางหนึ่งช่วยนาง ทางหนึ่งมองไปยังด้านในนพยมโลก
เขามองส่วนลึกของทะเลเหวนพยมโลก มองไปยังเสาสิบสองต้นใต้ก้นทะเลเลือด
บนเสาสิบสองต้นต่างมีเงาแสงวูบไหว
เงาแสงต่างก็ผนึกตัวเป็นสสารบนเสาของหกสุดยอดมารที่เป็นสัญลักษณ์ของมารจิตแรกเริ่ม มารทองแก มารไม้อิก มารน้ำกุ่ย มารไฟปิ่ง มารดินโบ่ว
เงาแสงก็ผนึกเป็นสสารบนเสาที่เป็นสัญลักษณ์ของมารสวรรค์บุุพกาลเช่นกัน
บนเสาสามต้นซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของมารสวรรค์ธรรมชาติ มารสวรรค์สูงสุด มารสวรรค์ไร้รูป เงาแสงยังคงเป็นมายา
บนเสาอันเป็นสัญลักษณ์ของมารสวรรค์ไร้พันธนา คันฉ่องสีดำนั้นกำลังต้านทานเส้นแสงสารีริกธาตุจากอามิตาภพุทธเจ้า
บนเสาซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของมารสวรรค์ปัจฉิมธรรม เงาแสงเดิมทีเป็นมายา แต่ว่าวินาทีนี้ กลับเหมือนมีแกนกลาง เปลี่ยนจากลวงเป็นจริงเช่นกัน
ทุกคนเพ่งตามองไป เงาคนบนเสาต้นนั้นเป็นสตรีนางหนึ่ง
สตรีที่ทั่วทั้งร่างมีกลิ่นอายเย็นเยียบเคร่งขรึมสายหนึ่งไหลออกมา ไว้ผมสั้นถึงกกหู คนไม่อาจบอกได้ว่างดงาม โครงหน้าห้าวหาญ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี