ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 4

ผู้อาวุโสชุยผู้มีผมยาวสีขาวยังคงมีท่าทีมีเมตตาเช่นเดิม เขายิ้มตาหยีมองดูเยี่ยจิ่งราวกับไม่ได้รับรู้เลยว่าคำพูดของตนเมื่อครู่ทำให้ผู้คนในที่นั้นเกิดการวิพากษ์วิจารณ์เช่นไรบ้าง

เยี่ยนจ้าวเกอมองผู้อาวุโสชุย แล้วมองเยี่ยจิ่งอีกครั้ง พลันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างน่าขบขันอยู่บ้าง

บุตรแห่งสวรรค์ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่สามารถรับมือได้ ทั้งยังต้องการเวลาและพื้นที่ในการเติบโต ในเวลาเช่นนี้มักจะมีใครบางคนที่อาจจะเป็นที่พึ่งพิงให้เขา คอยปกป้องบุตรแห่งสวรรค์ระหว่างที่เขาพัฒนาตนเอง และก้าวออกจากกลุ่มของมือใหม่

ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร คนเหล่านี้ส่วนมากก็อยู่ฝ่ายตรงข้ามกับฝ่ายอธรรม

รอจนบุตรแห่งสวรรค์เติบโตขึ้น คนเหล่านี้เพียงตั้งหน้าตั้งตารอให้บุตรแห่งสวรรค์ทำการฆ่าล้างทำลายสี่ทิศอย่างเงียบๆ ก็พอ ภายหลังย่อมได้รับผลตอบแทนในฐานะผู้ร่วมอุดมการณ์เป็นร้อยเท่าแน่นอน

โดยปกติแล้ว ดูเหมือนพวกเขาน่าจะถูกขนานนามว่า…กลุ่มฝ่ายธรรมะ

‘เป็นบทการฝึกฝนที่น่าประทับใจจริงๆ จัดวางโครงเรื่องได้สมบูรณ์แบบ’ เยี่ยนจ้าวเกอพิจารณาสายตาของของผู้อาวุโสชุยและเยี่ยจิง โดยไม่ได้ปิดบังความรู้สึกหรือเกรงอกเกรงใจแต่อย่างใด

ผู้อาวุโสชุยเห็นทุกอย่าง ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ทว่ากลับดีใจอยู่ลึกๆ เสียด้วยซ้ำ

‘เป็นอย่างที่ร่ำลือกันไม่มีผิด เยี่ยนจ้าวเกอเป็นพวกชอบอวด เอาแต่ใจ และมีแค้นต้องชำระ’ ชายชราหนวดขาวยิ้มตาหยี ไม่เปิดเผยความรู้สึกใดๆ ออกมา ‘ยิ่งเสียหน้าท่ามกลางผู้อื่นเช่นนี้ ถึงแม้ตรงนี้จะมีเพียงสิบหกคน แต่ข่าวก็จะแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน…’

‘หนามนี้ที่ฝังลงไป จะต้องทำให้เจ้าเด็กคนนี้ไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แน่ ไม่ว่าจะลงมือ ณ เวลานี้ หรือลอบลงมือตอนที่อยู่ในน้ำลึกปราการมังกร หลังออกจากสำนักไปแล้ว ก็เป็นผลลัพธ์ที่ไม่เลวทั้งสิ้น’

เยี่ยนจ้าวเกอมองผู้อาวุโสชุย แล้วหันไปมองเยี่ยจิ่งอีกครั้ง พลางยิ้มเยาะในใจ

‘เริ่มจากข้าเป็นฝ่ายแสดงความดูถูกเหยียดหยามก่อน จากนั้นเยี่ยจิ่งก็แสดงความไม่พอใจของเขาออกมา หลังจากข้ารู้สึกเสียหน้าเพราะเขาแล้ว จึงส่งลูกสมุนหรือศิษย์น้องที่เป็นสุนัขรับใช้ไปสั่งสอนเยี่ยจิ่ง แต่แล้วก็โดนเยี่ยจิ่งเล่นงานจนพังยับเยินอย่างนั้นหรือ’

สถานการณ์เช่นนี้ จะลงมืออย่างเปิดเผยได้ก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายกระทำความผิดชัดเจน มิเช่นนั้นก็ต้องลงมือในการประลองทดสอบฝีมือเท่านั้น

ขอเพียงไม่ใช่ผู้ที่มีวรยุทธ์ต่ำกว่าเป็นฝ่ายท้าสู้ โดยทั่วไปแล้วก็จะจบลงที่ผู้เก่งกล้าเอาชนะผู้ที่ด้อยวรยุทธ์กว่าไปได้

ทว่าบุตรแห่งสวรรค์พวกที่มีรัศมีตัวเอก ก็มักมีความสามารถในการสังหารข้ามขั้นติดตัว และไร้ซึ่งคู่ต่อสู้ในบรรดาคนระดับเดียวกัน

พวกทหารลูกจ๊อกท้าสู้เดี่ยวก็ไม่ได้ โจมตีเป็นกลุ่มส่วนมากก็ใช้ไม่ได้ผล ตรงกันข้ามอาจกลายเป็นประสบการณ์อันดีมากมาย ที่ช่วยให้เยี่ยจิ่งพัฒนาตนเองเร็วยิ่งขึ้น

‘ไม่แน่ว่าสู้ไปสู้มา เขาอาจจะบรรลุขึ้นอีกระดับในตอนนั้นก็เป็นได้’

นี่อาจไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

‘ถึงเวลานั้นสุนัขรับใช้ทั้งหลายจะโดนเล่นงานจนไม่เหลือชิ้นดี ข้าคงอับอายจนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และไปสั่งสอนเยี่ยจิ่งด้วยตนเอง โดยไม่สนใจว่าจะเป็นการรังแกผู้ที่ด้อยกว่าหรือไม่ แม้เยี่ยจิ่งในตอนนี้จะยังห่างชั้นกับข้ามากก็จริง แต่เขาจะต้องยืนหยัดสู้กับข้าอย่างไม่ไม่ยอมแพ้ และแสดงความเก่งกาจของเขาออกมา’

‘ก็ไม่แน่ว่าเขาอาจใช้จุดแข็งของเขา ทำให้ข้าเสียเปรียบไปบ้างก็ได้’

‘ก่อนที่ข้าจะเล่นงานเขาอย่างจนตรอกเหมือนสุนัขเจียนตายตัวหนึ่ง ชายแก่ที่แซ่ชุยหรือใครสักคนหนึ่งก็จะยื่นมือออกมาช่วย จากนั้นข้าก็ทำได้เพียงทิ้งท้ายด้วยคำพูดไม่สบอารมณ์ว่า ‘นับว่าเจ้าโชคดีนัก’ และเรื่องในวันนี้ก็ยุติลง’

‘และต่อให้ข้าเป็นฝ่ายชนะก็ไม่มีอะไรน่าดีใจเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นหลายคนก็จะมองว่าข้ารังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า แล้วหันไปเห็นใจเจ้าเยี่ยจิ่งนั่นแทน’

เยี่ยนจ้าวเกอเบะปาก ‘จะให้ข้าเล่นไปตามบทนี้ เห็นข้าเป็นคนโง่หรืออย่างไร’

ผู้อาวุโสชุยมองเยี่ยนจ้าวเกอพลางยิ้มตาหยี ทว่าเยี่ยจิ่งและซือคงจิงกลับมองเยี่ยนจ้าวเกอด้วยความระมัดระวัง ส่วนคนอื่นๆ มองเยี่ยนจ้าวเกอด้วยความกังวลและความคาดหวัง

“น้อยคนนักในหมู่พวกเจ้าที่เคยไปยังหุบเหวปราการมังกรมาก่อน ส่วนคนที่ไม่เคยไปเกินกว่าครึ่งก็คงจะเคยได้ยินชื่อของสถานที่อันตรายแห่งนี้แล้ว” ในที่สุดเยี่ยนจ้าวเกอก็เปิดปากพูดขึ้น ท่ามกลางการรอคอยของทุกคน “จากวรยุทธ์ของพวกเจ้าในตอนนี้ ไม่ต้องเข้าไปถึงข้างใน ลำพังเพียงแค่เข้าใกล้พื้นที่รอบนอกก็อันตรายมากแล้ว”

“แม้ว่าข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย แต่ครั้งนี้พวกเจ้าไปเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ไม่ได้ไปเที่ยวชมเล่น ข้าจะคอยดูแลอยู่ข้างๆ พวกเจ้าเองก็ต้องพยายามด้วย”

เมื่อได้ยินเยี่ยนจ้าวเกอพูดเช่นนี้ ผู้อาวุโสชุยจึงยิ้มบางๆ และพูดในใจว่า ‘ดูจากท่าทีแล้ว คงจะรอถึงปราการมังกรก่อนถึงจะลงมือสินะ’

ส่วนในใจของเยี่ยจิ่งและซือคงจิงต่างก็รู้สึกหวาดหวั่น