ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 415

หลงเอ๋อร์ถามโดยไม่คิดอะไรมาก แต่กลับทำให้คนอื่นสีหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

สวีเฟยมองเยี่ยนจ้าวเกออย่างเป็นห่วง อิงหลงถูไม่ทราบเรื่อง แต่เขารู้ว่าเยี่ยนจ้าวเกอเคยมีคนรักมาก่อน ชื่อว่าหลินอวี้เสา

แต่ว่าเมื่อสามปีก่อน นางกลับเสียชีวิตอย่างโชคร้ายที่ถังตะวันออกด้วยน้ำมือของเยี่ยจิ่ง

อาหู่เกาศีรษะ สายตามองไปที่เยี่ยนจ้าวเกอเช่นกัน ด้วยไม่ว่าคุณชายของเขาในตอนนี้คิดอย่างไร

เฟิงอวิ๋นเซิงได้ยินดังนั้น จิตใจก็สั่นไหวเล็กน้อย ถึงแม้หลินอวี้เสาจะตายไปก่อนที่นางจะเข้าสำนัก แต่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับหลินอวี้เสา นางเคยได้ยินศิษย์ร่วมสำนักคนอื่นพูดถึงมาก่อน

เยี่ยนจ้าวเกออึ้งไปเพราะคำถามที่หลงเอ๋อร์ถามขึ้นอย่างกระทันหัน

แต่ที่เขาอึ้งมิใช่เพราะหลินอวี้เสา ถึงแม้จะเสียดายความโรยราของชีวิตอันอ่อนเยาว์ชีวิตหนึ่ง แต่คนที่อยู่แค่ในภาพทรงจำ ไม่เคยเจอกัน หรือเคยพูดคุยด้วยกันสักประโยค หากบอกว่ามีความผูกพันล้ำลึก คงจะเป็นเรื่องโกหกแน่

ชายหนุ่มปล่อยให้เรื่องของบุรุษสตรีเป็นไปตามโชคชะตา แต่หากมีสาวงามเข้ามาซบอก เขาย่อมไม่ปฏิเสธ ทว่าความคิดในช่วงนี้อยู่ที่การเพิ่มพลังของตัวเองและการช่วยให้สำนักพัฒนา จึงไม่มีความคิดจะเริ่มเข้าหาสตรีคนใดก่อน

ทว่าก็มีข้อยกเว้นด้วย

ชั่วพริบตานั้น เยี่ยนจ้าวเกอใจสั่น ได้รับการดึงดูดให้เกิดความคิดเริ่มก่อน

นั้นคือตอนที่เฟิงอวิ๋นเซิงต้องการลองบทลงโทษเข็มแกนน้ำแข็งในวินาทีนั้น ขณะที่มองสตรีผู้มีใบหน้างดงามและแน่วแน่ เยี่ยนจ้าวเกอก็เกิดความรู้สึกเลอะเลือนเล็กน้อย

ในวินาทีนั้น สิ่งที่เยี่ยนจ้าวเกอนึกถึงมิใช่ความสำคัญของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ มงกุฎแห่งจันทรา ไม่ใช่สถานการณ์ในปัจจุบันของมหาอำนาจแปดพิภพ ไม่ใช่การวางหมากและสงครามระหว่างเขากว่างเฉิงและสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ เขาเพียงแค่คิดจะช่วยสตรีตรงหน้าเท่านั้น ช่วยให้นางได้สมวงกุฎนั้น เพื่อขึ้นสู่จุดสูงสุดของชีวิตที่ต้องการมาตลอด

ดวงตาของเยี่ยนจ้าวเกอสั่นไหว เกือบจะเผลอหันไปมองนาง แต่เขาใจเย็นลงในชั่วพริบตา ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“เรื่องนี้แล้วแต่วาสนาเถอะ มิอาจกำหนดเวลาที่แน่นอนได้ แต่ว่าหลงเอ๋อร์ของพวกเราทำไมจู่ๆ ถึงได้สนใจเรื่องตบแต่งภรรยาขนาดนี้กัน”

เยี่ยนจ้าวเกอที่ได้สติกลับมามองอิงหลงถูพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “โตขึ้นแล้วจริงๆ ด้วย หลงเอ๋อร์คิดถึงภรรยาแล้วหรือ แม่นางคนไหนโชคดีถึงเพียงนี้กัน”

อิงหลงถูกะพริบตาปริบๆ งงงวยเล็กน้อย

เยี่ยนจ้าวเกอหุบยิ้มส่ายหน้า

สวีเฟยเห็นดังนั้นก็ถอนใจโล่งอก คิดว่าหลังจากเวลาผ่านไป ในที่สุดเยี่ยนจ้าวเกอก็เดินออกมาจากความทุกข์ที่หลินอวี้เสาตายไปได้แล้ว

ถึงแม้ระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับหลินอวี้เสาจะไม่มีเรื่องชายหญิง แต่ในสายตาของคนส่วนมาก พวกเขาเคยเป็นคู่รักกันมาก่อน

หลินอวี้เสียชีวิตเพราะเยี่ยจิ่ง จากนั้นเยี่ยจิ่งก็ถูกเยี่ยนจ้าวเกอสังหารด้วยมือตัวเอง ตายโดยไร้ศพ ผู้คนจึงมองว่าเยี่ยนจ้าวเกอทำไปเพื่อแก้แค้น

เยี่ยนจ้าวเกอไหลตามคำพูดของทุกคนไป เพราะไม่อยากให้ผิดปกติ

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ที่มีความสัมพันธ์กับเยี่ยนจ้าวเกอดีที่สุด สวีเฟยให้ความสำคัญกับสถานการณ์ของอีกฝ่ายมาโดยตลอด กังวลว่าเขาจะยังตกอยู่ในอารมณ์ก่อนหน้า มิอาจทำใจได้

เมื่อเห็นท่าทีของเยี่ยนจ้าวเกอไม่เหมือนฝืนทำ สวีเฟยก็วางใจไม่น้อย

อาหู่รู้นิสัยของเยี่ยนจ้าวเกอ เขาลูบคางของตนเอง พลางคิดในใจ ‘แต่ว่าหลังจากแม่นางหลินจากไป คุณชายก็เป็นโสดมาตลอดสามปี นี่ใช้ไม่ได้’

‘ถ้าหากตบแต่งนายหญิงน้อยเข้าตระกูล และให้กำเนิดบุตรได้โดยเร็ว ท่านเจ้าสำนักก็จะกลายเป็นท่านตา สมควรดีใจไม่น้อย’