ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 542

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกออกแรงอย่างทรงพลัง เกิ่งฮุยมุมปากมีเลือดไหลออกมา ร่างกระเด็นออกไปด้านหลัง

บนตัวเขาพลันปรากฏสายฟ้าสีแดงเพลิงที่ดูประหลาดขึ้น เปลวเพลิงกับสายฟ้าคล้ายกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ทั้งแข็งแกร่งทั้งดุดัน ป้องกันหอกเทพสมุทรสุดขอบโลกอันน่าพรั่นพรึงเบื้องหน้า

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย

มันฉวยโอกาสเกิ่งฮุยรับกระบวนท่าของมัน ทำให้มันเคลื่อนไหวช้าลงชั่วคราว เหนียนเชิน เฝิงจิ่งเซิง ก่วนหลีจึงรีบใช้พลังทั้งหมดของตัวเองโจมตีใส่มันในทันที

หลังจากกระแทกเกิ่งฮุยกระอักเลือดกระเด็นออกไป พร้อมกับสายฟ้าและเปลวไฟกระจัดกระจาย ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกก็หมุนตัวอย่างฉับพลัน ทะลวงเข้าไปในอาณาเขตที่ปราณดาบของเฝิงจิ่งเซิงครอบคลุมอยู่

เฝิงจิ่งเซิงสีหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย หลังจากเห็นกรงเล็บของร่างมังกรโลหิตยื่นเข้าหาต้นคอของร่างสมุทรสุดขอบโลก นิสัยดุร้ายของเจ้าสำนักตาข่ายปีศาจผู้นี้ก็ถูกสะกิดขึ้น

เขาไม่ถอยหลังหลบหลีกอีก กระตุ้นดาบกระดูกตาข่ายนรกถึงขีดสุด ฟันใส่ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก

“ตาย!” ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกแค่นเสียง ต่อยหมัดหนึ่งใส่คมดาบ กระแทกคมดาบเบี่ยงออกไป จากนั้นก็ตามต่อด้วยอีกมือหนึ่ง

แขนของมันในตอนนี้คล้ายกับกลายเป็นคมหอกที่ไม่อาจทำลาย หนามแหลมที่กระจายอยู่บนเกาะกระดูกซึ่งดูน่ากลัวบนร่างของเฝิงจิ่งเซิงหักออกทีละแท่ง

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกเปลี่ยนวิชาหอกเป็นวิชาหมัด แทงแขนเจาะเกราะกระดูกของเฝิงจิ่งเซิง

เฝิงจิ่งเซิงตื่นตระหนก ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกของเยี่ยนจ้าวเกอกลับพุ่งขึ้นฟ้า หลบหลีกกรงเล็บมังกรที่เหนียนเชินข่วนเข้ามาด้านหลังได้อย่างหวาดเสียว

แต่ว่าไม่รอให้เฝิงจิ่งเซิงมีเวลาโล่งใจ ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกพลันยกมือขึ้น ในมือปรากฏคันธนูสีม่วงคันหนึ่ง เสียงสายฟ้าคำรามเป็นระลอก

อาวุธวิญญาณชั้นสูง ธนูนภาอลหม่าน!

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกกางธนูออก จากนั้นก็ปล่อยสาย สายฟ้าสีเลือดที่เปล่งแสงสีทองสองสายแหวกอากาศมาถึง

จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์น้าวธนูมีพลังมหาศาลถึงเพียงใด ถึงจะมีความแม่นยำธรรมดา แต่แสงสีเลือดที่มีพลังบ้าคลั่งนั้นทำลายร่างวิญญาณวรยุทธิ์ของเฝิงจิ่งเซิงเป็นผุยผง แสงสีเลือดอีกสายพุ่งใส่บนไหล่ ทำลายไหล่ไปพร้อมกับแขนแทบจะทั้งหมด!

เขาพยายามเงยหน้าไปมอง พบว่าสิ่งที่ทำร้ายตัวเองก็คือปลอกนิ้วมังกรสองปลอก!

นิ้วมังกรทั้งเก้าสองนิ้วที่แย่งชิงมาจากเหนียนเชิน ถูกเยี่ยนจ้าวเกอใช้ต่างลูกธนู ทำให้เจ้าสำนักตาข่ายปีศาจเฝิงจิ่งเซิงเกือบสิ้นชีวิต

เหนียนเชินตกตะลึงเล็กน้อย ยื่นมือหยิบปลอกนิ้วมังกรที่ติดอยู่บนร่างของเฝิงจิ่งเซิงโดยพลัน จากนั้นก็ตามหาอีกปลอกหนึ่ง

เฝิงจิ่งเซิงถลึงตาด้วยความโกรธ ส่งเสียงร้องโหยหวน

แต่ว่าเสียงของเขาถูกเสียงแทบจะขาดใจเสียงหนึ่งกลบไว้ ไกลออกไป ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกเก็บธนูนภาอลหม่าน ฉวยโอกาสที่เหนียนเชินยังไม่ไล่ตามตน พุ่งไปอยู่เบื้องหน้าก่วนหลีจากเกาะจิตประสานในชั่วอึดใจ

จากนั้นก็เห็นมหาปรมาจารย์ขั้นบรรลุธรรมของเกาะจิตประสาน ถูกร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกฉีกกระชากร่างญาณวรยุทธ์ทั้งเป็น

เหนียนเชินคิดนำปลอกนิ้วมังกรสองอันกลับมาอีกครั้ง แต่ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกบินมาถึงด้านข้างด้วยความรวดเร็ว หอกเทพสมุทรสุดขอบโลกแทงใส่ท้ายทอยของเหนียนเชิน

“ข่มเหงกันเกินไปแล้ว!” เหนียนเชินตวาดด้วยความโกรธอย่างจนตรอก หมุนตัวเข้าไปปะทะกับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก

เขาใช้ท่ามังกรโลหิตพ่นไข่มุกเพิ่มพลังของตัวเอง แต่ถึงเคล็ดวิชานี้จะสามารถทำให้พลังของจอมยุทธ์เพิ่มขึ้นในระยะเวลาสั้นๆ ได้ แต่ต่อจากนั้นจะตกอยู่ในสภาพอ่อนแอ เท่ากับเป็นการใช้พลังของตนเองเกินขีดจำกัด

ปัจจุบัน ประสิทธิภาพของมังกรโลหิตพ่นไข่มุกค่อยๆ ลดลงแล้ว เหนียนเชินยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก จึงถูกกระแทกถอยหลังไป

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกคว้ามือใส่อากาศ ปลอกนิ้วอันหนึ่งที่ยิงออกไปต่างลูกธนูก่อนหน้านี้กลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง

ขณะมองดูเหนียนเชินเก็บปลอกนิ้วมังกรอีกปลอกกลับไปอย่างทนุถนอมและรีบร้อน เยี่ยนจ้าวเกอก็แค่นเสียงหัวเราะขึ้น “เอากลับไปได้แล้วมีประโยชน์หรือ? ท่านยังมีนิ้วมากพอให้สวมอีกหรืออย่างไร?”

เหนียนเชินโกรธจนตัวสั่น เมื่อเขาหันไปมอง กลับเห็นเจ้าสำนักอัสนีเรืองรองเกิ่งฮุยในตอนนี้ละทิ้งการประมือกับเยี่ยนจ้าวเกอ หนีไปอย่างเร่งรีบ

เฝิงจิ่งเซิงกับก่วนหลีที่เสียชีวิตก็เสียชีวิต ที่บาดเจ็บก็บาดเจ็บ

เพลิงโทสะกับความแค้นยังคงคุกรุ่น แต่ว่าในตอนนี้จิตใจของเหนียนเชินเกิดความสิ้นหวังและความกลัว

เขาส่งเสียงกู่ร้องอย่างจนปัญญา

เหนียนเชินโซเซไปด้านหลัง ประกายกระบี่ของกระบี่ล่องลอยเข้ามาใกล้แล้ว

เยี่ยนจ้าวเกอกลับไม่สนใจ ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกแทงหอกมาอีก ทำลายร่างมังกรโลหิตของเหนียนเชินให้แหลกสลายลงโดยสิ้นเชิง

อีกฝ่ายพ่นเลือดออกมา

เขามองเยี่ยนจ้าวเกอ ตะเบ็งเสียงกล่าว “เจ้าอย่าได้ใจไปนัก! คนที่มีความแค้นกับเจ้า ยังมีปราชญ์ปีศาจลิ่นเชียนเฉิง!”

เหยียนกังกระตุ้นกระบี่ล่องลอยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ประกายกระบี่เจิดจ้าถาโถมออกมา คิดขัดขวางไม่ให้เยี่ยนจ้าวเกอสังหารเหนียนเชิน

แต่ว่าร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกคล้ายไม่สนใจกระบี่ล่องลอยอันน่ากลัวโดยสิ้นเชิง แทงหอกทะลุทรวงอกของเหนียนเชิน!

ประกายกระบี่ยิ่งใหญ่เหนือศีรษะพุ่งลงด้านล่าง ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกมือหนึ่งกระชับหอก มือหนึ่งพลิกข้อมือ ยกเตากลืนดินขึ้นปะทะกับกระบี่ของเหยียนกัง!

ประกายกระบี่ถูกเตากลืนดินกลืนกินจนหมด มันส่งเสียงดังก้อง แต่ไม่เกิดอะไรขึ้น

เหยียนกังจิตใจสั่นสะท้าน ‘พลังของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ยังกลืนกินได้อีก?’

อีกด้านหนึ่ง เหนียนเชินถูกหอกกระดูกแทงทะลุอก พลันกระอักเลือกออกมาอีกคำ

แต่ว่าในเลือดกลับมีเต่าทองตัวหนึ่งบินออกมา ก่อนจะกลายเป็นลำแสงสีทองสายหนึ่ง ห่อหุ้มเหนียนเชินกับนิ้วมังกรทั้งเก้า แล้วแหวกอากาศหายตัวไป

ทุกคนเห็นดังนั้น ต่างสนทนาไปต่างๆ นาๆ “นั่นคืออาคมรักษาชีวิต เต่าทองธารแสงของ ‘ราชันมังกรเก้านิ้ว’ เหนียนเชินกระมัง?”

ประกายกระบี่ของเหยียนกังวนเวียนกลางอากาศเหมือนกับเชือกผ้าไหมมากมาย ไม่คิดจะโจมตีสำเร็จ เพียงขัดขวางเยี่ยนจ้าวเกอ ไม่ให้เขาไล่ตามเหนียนเชินเท่านั้น

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกมองลำแสงสีทองที่หายไป ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้ขุ่นเคือง

เหยียนกังเห็นดังนั้น จิตใจพลันตึงเครียดขึ้นมา