ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 867

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกมองผู้วิเศษเซิง ‘ของวิเศษเมื่อครู่…มิน่าล่ะ มิน่าถึงจับกู้หงที่เป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเจ็ดไว้ได้’

แม้จะเป็นแค่พริบตาเดียว แต่ว่านั่นกลับเป็นการไหลกลับของเวลาที่แท้จริง ย้อนทวนเวลา ลบเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำให้ทุกอย่างเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขากว่างเฉิงยังมีไพ่ตาย เฟิงอวิ๋นเซิงไม่ได้ลังเล ลงมือในทันที ผลลัพธ์ของการต่อสู้ในครั้งนี้อาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลง

อาวุธสำหรับวางค่ายกลที่ถูกทำลาย ไม่อาจกางค่ายกลเทพไท่อี้ถล่มทลายขึ้นมาได้

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกของเยี่ยนจ้าวเกอกับหยวนเจิ้งเฟิงไม่อาจต้านทานพลังของผู้วิเศษเซิง และตรากระบี่กาลเวลาได้

เมื่อเป็นเช่นนั้น เยี่ยนจ้าวเกอกับเยี่ยนตี๋สองพ่อลูกได้แต่ออกฌานก่อนกำหนด ทุ่มเทพลังทั้งหมดของเขากว่างเฉิงเพื่อสู้กับอีกฝ่าย

เมื่อถึงเวลานั้น ต่อให้กดดันให้อีกฝ่ายถอยได้ ในอีกความหมายหนึ่ง ก็เท่ากับพ่ายแพ้

เพราะนั่นเท่ากับอีกฝ่ายแย่งชิงเวลาได้มากพอ ส่วนเขากว่างเฉิงสิ้นเปลืองความพยายามก่อนหน้าไปอย่างเสียเปล่า

รอจนคู่ต่อสู้เตรียมตัวพร้อมสรรพ รวบรวมพลังที่แข้งแกร่งกว่าเดิมมาจู่โจม ผลลัพธ์ยากจะคิดถึง

ค่ายกลเทพไท่อี้ถล่มทลายตอนนี้กลายเป็นโลกแสงสีขาว ปกคลุมดินแดนจิตคุณธรรม กันผู้วิเศษเซิงไว้ด้านนอก

ผู้วิเศษเซิงยังคงมีสีหน้าเฉื่อยชา แต่ว่าสายตาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเล็กน้อย

เขามองค่ายกลเทพไท่อี้ถล่มทลายที่ปกคลุมเขากว่างเฉิงเบื้องหน้า กล่าวในใจว่า ‘มิน่าถึงเล่นงานพวกคังผิงจนหน้าคลุมฝุ่นได้ มีตัวแปรที่อยู่เหนือความคาดหมายมากเกินไปจริงๆ’

ศิลาเทพย้อนทวนเวลาที่ย้อนเวลากลับเมื่อครู่ ครั้งนี้เขานำมาด้วยสองชิ้น

ตอนแรกคิดว่าอย่างมากสุดจำเป็นต้องใช้แค่ชิ้นเดียวสำหรับจับเป็นกู้หง การทำลายเขากว่างเฉิงและการจับเยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้ลำบาก การเตรียมศิลาเทพย้อนทวนเวลาอีกชิ้นหนึ่งเป็นแค่การเตรียมไว้เผื่อฉุกเฉิน

แต่เขาหาทราบไม่ว่าหลังจากใช้ศิลาเทพย้อนทวนเวลา ก็ยังชนใส่กำแพงที่เขากว่างเฉิงอยู่ดี

ผู้วิเศษเซิงเงยหน้ามองท้องฟ้าที่อยู่ทางตะวันตก ‘พวกหลินภูผาเงาอยู่ใกล้ที่นี่เกินไป เวลามีจำกัด…’

เสวียนเฉิงอ๋องยังคงจัดการเรื่องค่ายกลสืบทอดฟ้า ไม่อาจปลีกตัวมาได้

ตอนนี้ตนอาศัยหนึ่งม้าหนึ่งหอก ไม่อาจทำลายค่ายกลเทพไท่อี้ถล่มทลายได้ในระยเวลาสั้นๆ ผู้วิเศษเซิงไม่ใช่คนพิรี้พิไร และไม่ใช่คนที่เสี่ยงชีวิตเพราะความเดือดดาล

เขาเก็บตรากระบี่กาลเวลาและประกายกระบี่ของตัวเอง

“เขากว่างเฉิง บรรพตบูรพาสำนักเต๋าหรือ คิดจะแบกรับชื่อนี้ยังห่างชั้นนัก แต่ว่าแม้พลังฝึกปรือของคนจะไม่สูง ของวิเศษกลับมีอยู่ไม่น้อย ครั้งนี้ข้าประมาทเกินไปจริงๆ”

ผู้วิเศษเซิงมองเขากว่างเฉิงเงียบๆ ก่อนจะหมุนกายผละไป “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน เดิมทีคิดจะจัดการให้หมดในคราวเดียว ดูเหมือนตอนนี้ได้แค่เก็บพวกเจ้าไว้ตอนท้ายแล้ว”

ร่างของเขาหายไปกลางอากาศ เจตจำนงกระบี่ที่เหมือนกับประกายน้ำครอบคลุมท้องนภา ไหลเอื่อยอย่างเงียบๆ หายไปทางตะวันออกเฉียงใต้

ทุกคนในเขากว่างเฉิงใช้สายตาส่งเงาหลังของผู้วิเศษเซิงจากไป ต่างนิ่วหน้าเงียบๆ

ประกายแสงของค่ายกลเทพไท่อี้ถล่มทลายยังคงไม่สลายไป มีแต่ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าผู้วิเศษเซิงจะหันหัวม้ามาแทงหอกหรือไม่

เยี่ยนจ้าวเกอไม่กลัวการใช้ความคิดแง่ร้ายที่สุดมาหยั่งคะเนศัตรูอยู่แล้ว

อีกฝ่ายฝึกฝนวรยุทธ์อย่างกระบี่กาลเคลื่อนคล้อย มีความเร็วสูงยิ่ง หากคิดจู่โจมอย่างฉับพลัน แค่อึดใจเดียวก็มาถึงแล้ว

ทว่าขณะมองทิศทางที่ผู้วิเศษเซิงจากไป ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกก็พึมพำว่า “มุ่งหน้าไปหาสำนักที่ตั้งขึ้นมาใหม่ของสำนักความมืดที่อยู่ทางทิศใต้หรือ เหอะ คิดวนรอบทะเลหวงเจียทวนเข็มนาฬิกาจริงๆ เสียด้วย”

หยวนเจิ้งเฟิงเอ่ยเสียงทุ้ม “สำนักความมืดป้องกันไม่ไหวแน่”

เยี่ยนจ้าวเกอตอบ “เมื่อได้รับข่าวที่เกาะมนุษย์สำริดถูกทำลาย พวกเขาสมควรทราบเรื่องนี้แล้ว เสียดายที่พวกเขาไม่มาร่วมกับพวกเรา”

จากการต่อสู้ในสุสานจักรพรรดิประกายกาฬ แม้พวกโจวฮ่าวเซิงจะไม่รู้ว่าเยี่ยนจ้าวเกอได้อะไรไปบ้าง แต่ว่าเมื่อเห็นสำนักแสงสว่างก็ดูเหมือนจะโดนเล่นงานเช่นกัน เช่นนั้นตามการคาดคะเนของพวกเขา คนที่ได้ประโยชน์สมควรเป็นเยี่ยนจ้าวเกอแล้ว

หยวนเจิ้งเฟิงกับฟางจุ่นเดินมา “ทิศที่ผู้วิเศษเซิงนั่นจากไป…”

“ตอนนี้ได้แต่หวังให้ฟ้าช่วยคุ้มครองสำนักความมืดแล้ว” ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกส่ายหน้า “พวกเราคุ้มครองสถานที่แห่งหนึ่งได้ ถ้าหากไล่ตามไป แม้นค่ายกลเทพไท่อี้ถล่มทลายจะเคลื่อนย้ายได้ แต่กลับไล่ตามความเร็วของผู้วิเศษเซิงไม่ทัน”

การหวังให้สำนักความมืดอดทนชั่วคราว ถ่วงแข้งถ่วงขาผู้วิเศษเซิง เพื่อรอพวกเยี่ยนจ้าวเกอไล่ตามไป เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้

หลังจากต่อสู้กับผู้วิเศษเซิงด้วยตัวเองแล้ว เยี่ยนจ้าวเกอก็แน่ใจว่าหากสำนักความมืดเผชิญกับผู้วิเศษเซิงตรงๆ คงพ่ายแพ้ในเวลาแค่ไม่กี่นาที

แม้จะมอบอาวุธศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูงให้แก่โจวฮ่าวเซิงสักหลายชิ้น ติดอาวุธให้เขาไปถึงรากฟันก็ไม่มีประโยชน์

หยวนเจิ้งเฟิงถอนใจ “จับตาดูการเคลื่อนไหวทางนั้นอย่างใกล้ชิดเถอะ ตอนนี้ขอแค่เยี่ยนตี๋กับร่างจริงของเจ้าประสบความสำเร็จ ออกฌานโดยเร็วที่สุดก็พอ”

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกพยักหน้าเงียบๆ

ฟางจุ่นยามนี้เอ่ยขึ้นว่า “อีกฝ่ายครั้งนี้มีความคิดกวาดล้างให้หมดสิ้น ใช้สายฟ้าจัดการศัตรู เสวียนเฉิงอ๋องกลับไม่ลงมือ บางทีอาจจะยุ่งกับเรื่องค่ายกลสืบทอดฟ้าอยู่

“ตอนนี้โชคดีที่เมื่อตอนอยู่ในวังศิลาก้นทะเลของดินแดนสุทธทัศน์ จ้าวเกอเจ้าได้ขังพวกคังผิงไว้ที่นั่น อีกทั้งยังสังหารฉีเหว่ยที่เชี่ยวชาญค่ายกลผู้นั้นทิ้ง”

เขาเอ่ยอย่างแช่มช้า “ไม่เช่นนั้นการโจมตีครั้งนี้ของอีกฝ่ายเกรงว่าจะมียอดฝีมือระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดสองคนเคลื่อนไหวพร้อมกันแล้ว”

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกมีสายตาเคร่งขรึม “เนื่องจากโดนข้าแย่งของวิเศษมากมายอย่างผลึกปอดแดนทะเลไป หลายปีมานี้ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องสมควรเริ่มเก็บรวบรวมใหม่อีกครั้ง บางทีการเสด็จกลับมาจากนอกทะเลหวงเจียของพวกเสวียนเฉิงอ๋อง อาจจะนำเอาของวิเศษที่เอาไว้วางค่ายกลสืบทอดฟ้ากลับมาอย่างมากพอด้วย”

“การวางค่ายกลช่วงแรกมักจะยากที่สุด จำเป็นต้องมียอดฝีมือระดับสุดยอดที่เชี่ยวชาญค่ายกลคอยดูแลตลอดเวลา แต่รอจนค่ายกลอยู่ในลู่ทางที่ถูกต้อง และทำงานอย่างมั่นคงแล้ว เสวียนเฉิงอ๋องจะมีเวลาทันที”

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกมองไปยังที่ไกล “เสวียนเฉิงอ๋องมาถึงที่นี่หลายปีแล้ว วันนั้นเกรงว่าจะมาถึงในอีกไม่นาน”

มุมปากเขาปรากฏรอยยิ้มเย็นชา “เพียงแต่รอพวกเขาเตรียมตัวเสร็จ พวกเราก็น่าจะพร้อมแล้วเช่นกัน ผู้วิเศษเซิงอาจจะนึกไม่ถึงว่า วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุด และเป็นโอกาสสุดท้ายของเขาแล้ว”

………………..